به گزارش شهرآرانیوز، از میان وجود نازنین ائمه معصومین، تنها یک امام معصوم است که به لحاظ تأثیرگذاری فرهنگی، معرفتی، اجتماعی و سیاسی چنان تأثیری بر جامعه زمان خود و بلکه تاریخ اسلام گذاشت که تا سه نسل پس از این امام همام، همه امامان معصوم را بنام فرزندان او خطاب می‌کردند. علی‌بن موسی‌الرضا(ع) همین امام است؛ به‌گونه‌ای که سه نسل پس از او یعنی وجود اقدس امام جواد(ع)، امام هادی(ع) و امام عسکری(ع) را «ابن‌الرضا(ع)» می‌خواندند. اکنون در عزای نخستین ابن‌الرضا(ع)، فرزند بلافصل امام مهربانی‌ها، حضرت امام جواد(ع)، مشهدالرضا(ع) غرق در عزا و ماتم است و عرصه میدان شهدا به‌عنوان میعادگاه همیشگی دلدادگان خاندان عصمت و طهارت، رخت سیاه بر تن دارد.
در عزای جوادالائمه(ع) همه آمده بودند؛ پیر و جوان، زن و مرد، کودک و بزرگسال از زائر گرفته تا مجاور، ندای یا جواد بر لب داشته و در نخستین آیین از برنامه اجتماع «جوادیون»، نماز مغرب و عشا را به امام حجت‌الاسلام ایزدخواه اقامه کردند. در حین اقامه نماز که سکوت سنگین بر عرصه میدان حاکم شده و تنها خنکای نسیم عصرگاهی، سر و صورت نمازگزاران را نوازش می‌داد، هر از چندگاهی صدای یک مرثیه یا سوگواره از دوردست‌ها به گوش می‌رسید و همهمه‌ای ناپیدا بر عظمت حماسه مشهدی‌ها می‌افزود.
آخرین سلام نماز که قرائت شد، نمازگزاران ذکر توسل به وجود اقدس امام جواد(ع) را با صلوات خاصه امام هشتم همراه کردند و با مرثیه‌سرایی حاج سعید حدادیان در سوگ شهید مظلوم بغداد و جوان‌ترین امام شهید شیعه اشک ماتم ریختند.
روضه امام جواد(ع) اگرهم از ابتدا با روایت فضایل علمی و کرامات معنوی حضرتش، خون را در رگهای شیعه تازه می‌کند اما روایت ام‌فضل، سم مهلک خلیفه، ماجرای پایکوبی اجباری کنیزان، بی‌پناه‌ماندن پیکر امام زیر تابش آفتاب سوزان و معجزه کبوترها در انتهای هر سوگنامه، موضوعی نیست که وجود شیعه امامان معصوم را راحت بگذارد. مرثیه که به لحظه نوشیدن زهر و صدپاره‌شدن جگر امام رسید، حدادیان میکروفون را پایین گرفت و بلندبلند شروع به گریستن کرد؛ موضوعی که با همراهی زائران و مجاوران، بغض حاصل از اندوه برای مظلومیت ابن‌الرضا(ع) را ترکاند و اشک را به پهنای صورت، مهمان چهره دوستداران جوادالائمه(ع) کرد.
پس از مرثیه، زائران دسته‌دسته وارد خیابان شیرازی شدند تا مسیر میدان شهدا به حرم مطهر را به قصد سرسلامتی به ساحت مقدس شاه خراسان طی کنند. دست‌هایی که در عزای ابن‌الرضا(ع) بر سر و سینه می‌نشست، اینجا به نشانه ادب بر سینه قرار گرفت و تا بست شیخ توسی از ادب خارج نشد تا در نهایت، اجتماع عظیم «صادقیون» مشهد در خرداد ۱۴۰۲ بیش از همیشه رنگ و بوی جلودانگی داشته باشد.