ورزش یک روش مؤثر برای تسکین استرس است، اما درمورد خشم و عصبانیت باید محتاط‌تر بود. درواقع خشم را با تمرینات ورزشی سنگین نباید پاسخ داد. گاهی بهترین راه رهایی از خشم این است که برای پیاده‌روی بیرون بروید یا بدن را بکشید، اما زمانی که احساس خشم و عصبانیت دارید، احتمالا زمان مناسبی برای شروع یک جلسه تمرین پُرشدت نیست، چون درحال‌حاضر، هورمون‌های جنگ یا گریز زیادی در رگ‌هایتان جاری است و تمرین پُرشدت باعث افزایش بیشازحد این هورمون‌ها خواهد شد. اما چرا ورزش و عصبانیت نباید با هم همراه شوند؟
خطر حمله قلب
آیا تابه‌حال آن‌قدر عصبانی شده‌اید که احساس کنید قلبتان به سینه می‌کوبد و خون در تمام رگ‌هایتان به جوش آمده است؟ مطالعات نشان داده است هیجاناتی مانند عصبانی‌بودن به‌تن‌هایی می‌تواند احتمال یک حمله قلبی را بالا ببرد، اما ترکیبی از خشم و تمرینات شدید ورزشی، این ریسک را بالاتر هم می‌برد. خشم، اعصاب سمپاتیک یا همان وضعیت جنگ یا گریز را برانگیخته می‌کند و فعالیت عصب سمپاتیک، ضربان قلب را بالا می‌برد و فشار خون را افزایش می‌دهد تا شما را برای جنگ با عامل خطر یا فرار از آن آماده کند. ورزش نیز فعال‌کننده سیستم عصبی سمپاتیک است، زیرا رگ‌های خونی را جوری منقبض و منبسط می‌کند که خون و اکسیژن بیشتری به بافت‌هایی که به آن‌ها نیاز دارند، برساند و از اندام‌هایی که درحال‌حاضر به خون و اکسیژن کمتری نیاز دارند دور کند. حین ورزش، غدد فوق‌کلیوی نیز هورمون‌هایی مانند نوراپی‌نفرین و اپی‌نفرین ترشح می‌کنند که سبب افزایش ضربان قلب و فشار خون می‌شوند. اگر در زمان شروع تمرین عصبانی باشید، ممکن است هورمون‌های «جنگ یا گریز» تان بیش‌ازاندازه ترشح شوند و این برای سلامت قلبتان خوب نیست. این هورمون‌ها، فشار بیشازحد به قلبتان وارد می‌کنند و موجب افزایش فشار خون می‌شوند. این اتفاق احتمال حمله قلبی را سه‌برابر می‌کند.
ورزش همچنان حامی قلب است
این یافته‌ها نباید شما را از ورزش‌کردن بترساند یا انگیزه ورزش‌کردن را از شما بگیرد. ورزش منظم، خطر بیماری‌های قلبی‌عروقی را کاهش می‌دهد و می‌تواند خوش‌اخلاقتان کند، بنابراین کمتر پیش خواهد آمد که زود از کوره در بروید. برای بیشتر افراد، ورزش خاصیت آرامش‌بخش دارد، انرژی منفی را آزاد می‌کند و به رهاشدن از احساس خستگی و فرسودگی ذهنی کمک می‌کند. حرکت‌دادن بدن، نوعی رهایی هیجانی و راهی برای مبارزه با استرس است.