«پشتت باید گرم باشد» حتما بار‌ها این جمله را در معاشرت‌های روزمره و مشکلات مختلفی که ممکن است یک جایی سر و کله اش در زندگی هر کداممان پیدا شده باشد، شنیده اید! اینکه باید برای باز شدن گرهی که در کارت افتاده است، برای دادخواهی از ظلمی که دیده ای، برای رساندن صدایت به گوش کسی، برای رسیدن به آنچه که درخواست یا انتظارش را داری، باید کسی را داشته باشی که حمایتت کند! همان که این روز‌ها به آن «پارتی» یا برخی برای اینکه عنوان اجتماعی پیدا کند آن را اجتماعی بودن تلقی می‌کنند!
این موضوع نهادینه شده در بسیاری از ما اغلب اوقات یا باعث تسلیم شدن در مواقع سختی و سکوت کردن در شرایط دادخواهی در برابر ظلم می‌شود یا پناه بردن به شخصی که حمایت کند یا سفارشی مشکلمان را حل کند! زنجیره‌ای که خودمان آن را ساخته ایم و تعریف کرده ایم و حمایت می‌کنیم.
اینکه اگر کسی را نداشتیم پس در بن بست حل مشکل یا درخواستمان مستأصل می‌مانیم و اگر کسی را داشته باشیم امیدی به گره گشایی داریم. این موضوع از دو بعد اجتماعی و معنوی به باور‌های خیلی هایمان آسیب می‌زند و از آن غافلیم.
هر مشکل و درخواستی باید از مسیر اجرایی و قانونی و حقوق فردی راه و روشی برای مرتفع شدن داشته باشد و حتما نیازی نیست که کسی پشتیبان و حامی ما باشد و در رویکرد معنوی، آدمیزاد از یاد برده است که بزرگ‌ترین حامی او خداست. شیوه‌ای که خیلی از بزرگان در زندگی شان داشته اند که حتی «خواهش زیاد از دیگران را موجب از بین رفتن عزت و ابهت انسان می‌دانستند.»
خداوند به انسانی که ایمان آورده باشد وعده حمایت و دفاع را داده است. چنان که در فرازی از آیه ۳۸ سوره حج می‌فرماید: «إِنَّ اللَّهَ یُدَافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُوا...، قطعاً خداوند از کسانى که ایمان آورده اند دفاع مى کند.»