در یادداشت پیش رو از مجموعه یادداشت‌های «چرایی کمک به مقاومت»، به برنامه شوم تشکیل «اسرائیل بزرگ» می‌پردازیم. شاید بتوان گفت اشغال فلسطین توسط صهیونیست‌ها گام اول از طرح آن‌ها برای منطقه غرب آسیا باشد. زیرا آن‌ها به طرح مهم تری به نام «از نیل تا فرات» یا «اسرائیل بزرگ» اعتقاد دارند.
مفهوم «اسرائیل بزرگ» به گفته تئودور هرتزل، بنیان گذار صهیونیسم، ایجاد یک کشور بزرگ و فراگیر یهودی است و به گفته خاخام فیشمان، سرزمین موعود از رودخانه نیل تا فرات امتداد دارد و بخش‌هایی از سوریه و لبنان را دربرمی گیرد. استفان لندمن، نویسنده و تحلیلگر آمریکایی، نزدیک به یک قرن پیش، طرح سازمان جهانی صهیونیسم برای یک کشور یهودی را شامل این موارد می‌داند: فلسطین تاریخی، جنوب لبنان تا صیدا و رودخانه لیتانی، بلندی‌های جولان سوریه، دشت حوران و درعا، کنترل راه آهن حجاز از درعا به عمان، اردن و همچنین خلیج عقبه.
غصب راهبردی بخش‌هایی از کشور‌های همسایه رژیم صهیونیستی در راستای همین سیاست بود و غصب فلسطین نیز برای تحقق آن بوده است. بسیاری از کارشناسان علوم سیاسی، این طرح را نه تنها پروژه صهیونیستی، بلکه بخشی جدایی ناپذیر از سیاست خارجی ایالات متحده می‌دانند. ایالات متحده سیاست گسترش هژمونی خود و بالکانیزه کردن غرب آسیا را همگام با طرح ینون (طرح استراتژیک اسرائیل برای تضمین برتری در منطقه) دنبال می‌کند که ادامه ترفند قبلی بریتانیا در غرب آسیاست.
طرح ینون در فوریه ۱۹۸۲میلادی در نشریه عبری زبان «کی وونیم» منتشر شد که بیانگر راهبرد جدید رژیم صهیونیستی برای دهه۸۰ میلادی است و توسط اودِد ینون، مشاور پیشین آریل شارون، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی، ارائه شد. این طرح، تئوریزه شده رؤیای اسرائیل بزرگ بود.
براساس آن، رژیم صهیونیستی باید محیط ژئوپلیتیک خود را از طریق بالکانیزه کردن، کشور‌های عربی اطراف را به کشور‌های کوچک‌تر و ضعیف‌تر تبدیل کند تا بتواند قدرت مطلق منطقه باشد؛ بنابراین رژیم صهیونیستی خواهان تقسیم عراق (بزرگ‌ترین چالش تاکتیکی) به یک کشور کردی و دو کشور عربی بود و به این منظور داعش را ایجاد کرد، اما این طرح نیز توسط محور مقاومت و سردار سلیمانی شکست خورد.
طرح «اسرائیل به سوی ۲۰۰۰» ذیل طرح ینون در سال ۱۹۹۶ نوشته شد. رژیم صهیونیستی در این سند پیشنهاد «بازگرداندن سوریه» را در حدود سال ۲۰۰۰ یا پس از آن با بیرون راندن سوری‌ها از لبنان و بی ثبات کردن جمهوری عربی سوریه که از سال ۲۰۱۱ بر سر آن آمد، پیشنهاد کرد. جنگ در سوریه و عراق نیز بخشی از روند گسترش ارضی فلسطین اشغالی را محقق می‌کرد، اما شکست آن‌ها به دست نیرو‌های سوری با حمایت روسیه، ایران و حزب ا...، عقب نشینی مهمی برای اسرائیل بود.
طرح «خاورمیانه جدید» را زبیگنیو برژینسکی، مشاور سابق امنیت ملی ایالات متحده، ژوئن ۲۰۰۶ در تل آویو، توسط کاندولیزا رایس، وزیر وقت امورخارجه ایالات متحده معرفی کرد. این طرح تأییدی بر نقشه راه نظامی انگلیسی_آمریکایی_اسرائیلی در غرب آسیا بود و ایجاد بی ثباتی، خشونت و تجزیه را شامل می‌شد که از لبنان، فلسطین و سوریه تا عراق، خلیج فارس، ایران و مرز‌های افغانستان را دربرمی گرفت و هدف آمریکا و غرب از آن، تبدیل ساختار کشور‌های منطقه مطابق میل خود بود.