چرایی کمک به محور مقاومت «۶»
در یادداشت پیش‌رو از مجموعه‌یادداشت‌های «چرایی کمک به مقاومت»، به برنامه تشکیل «اسرائیل بزرگ» می‌پردازیم.
در یادداشت پیش‌رو از مجموعه‌یادداشت‌های «چرایی کمک به مقاومت»، به برنامه تشکیل «اسرائیل بزرگ» می‌پردازیم. شاید بتوان گفت اشغال فلسطین توسط صهیونیست‌ها گام اول از طرح آن‌ها برای منطقه خاورمیانه باشد؛ زیرا آن‌ها اذعان به طرح مهم‌تری به نام «از نیل تا فرات» یا «اسرائیل بزرگ» دارند. مفهوم «اسرائیل بزرگ»، به گفته «تئودور هرتزل»، بنیان‌گذار صهیونیسم، ایجاد یک کشور بزرگ و فراگیر یهودی است و به اذعان خاخام «فیشمان» سرزمین موعود از رودخانه نیل تا فرات امتداد دارد و بخش‌هایی از سوریه و لبنان را در‌بر‌می‌گیرد.
«استفان لندمن»، نویسنده و تحلیلگر آمریکایی، نزدیک به یک قرن پیش، طرح سازمان جهانی صهیونیسم برای یک کشور یهودی را شامل این موارد می‌داند: فلسطین تاریخی، جنوب لبنان تا صیدا و رودخانه لیتانی، بلندی‌های جولان سوریه، دشت حوران و درعا، کنترل راه‌آهن حجاز از درعا به عمان، اردن و همچنین خلیج عقبه. غصب استراتژیک بخش‌هایی از کشور‌های همسایه اسرائیل در‌راستای همین سیاست بود و غصب فلسطین نیز برای تحقق آن بوده است. بسیاری از کارشناسان علوم سیاسی، این طرح را نه‌تن‌ها پروژه صهیونیستی، بلکه بخشی جدایی‌ناپذیر از سیاست خارجی ایالات‌متحده می‌دانند.
ایالات‌متحده، سیاست گسترش هژمونی خود و بالکانیزه‌کردن خاورمیانه را همگام با طرح ینون، طرح استراتژیک اسرائیل برای تضمین برتری در منطقه، دنبال می‌کند و صرفا ادامه ترفند قبلی بریتانیا در خاورمیانه است. طرح ینون، در فوریه۱۹۸۲ میلادی در نشریه عبری‌زبان «کی‌وونیم» منتشر شد که بیانگر راهبرد جدید اسرائیل برای دهه۸۰ میلادی است و توسط «اودِد ینون»، مشاور پیشین «آریل شارون»، نخست‌وزیر وقت اسرائیل، ارائه شد.
این طرح، تئوریزه‌شده رؤیای اسرائیل بزرگ بود. براساس آن، اسرائیل باید محیط ژئوپلیتیک خود را از طریق بالکانیزه‌کردن، کشور‌های عربی اطراف را به کشور‌های کوچک‌تر و ضعیف‌تر تبدیل کند تا بتواند به‌عنوان قدرت مطلق منطقه باشد؛ بنابراین اسرائیل خواهان تقسیم عراق (بزرگ‌ترین چالش تاکتیکی)، به یک کشور کردی و دو کشور عربی بود و به این منظور داعش را ایجاد کرد؛ اما توسط محور مقاومت و سردار سلیمانی این طرح نیز شکست خورد.
طرح «اسرائیل به‌سوی ۲۰۰۰»، ذیل طرح ینون در سال ۱۹۹۶ نوشته شد که استراتژی «اسرائیل به‌سوی ۲۰۰۰» است. اسرائیل در این سند، پیشنهاد «بازگرداندن سوریه» را در حدود سال ۲۰۰۰ یا پس از آن با بیرون‌راندن سوری‌ها از لبنان و بی‌ثبات‌کردن جمهوری عربی سوریه که از سال ۲۰۱۱ بر سر آن آمد، ارائه می‌کند.
جنگ سوریه و عراق نیز بخشی از روند گسترش ارضی اسرائیل را محقق می‌کند، اما شکست آن‌ها توسط نیرو‌های سوری با حمایت روسیه، ایران و حزب‌ا...، عقب‌نشینی مهمی برای اسرائیل است. طرح «خاورمیانه جدید» را «زبیگنیو برژینسکی»، مشاور سابق امنیت ملی ایالات‌متحده، ژوئن ۲۰۰۶ در تل‌آویو، توسط «کاندولیزا رایس»، وزیر وقت امور خارجه ایالات‌متحده، معرفی کرد.
این طرح، تأییدی بر «نقشه راه نظامی» انگلیسی‌آمریکایی‌اسرائیلی در خاورمیانه بود و شامل ایجاد بی‌ثباتی، خشونت و تجزیه است که از لبنان، فلسطین و سوریه تا عراق، خلیج فارس، ایران و مرز‌های افغانستان را در‌بر‌می‌گیرد و هدف آمریکا و غرب از آن، تبدیل ساختار کشور‌های منطقه مطابق میل خود بود.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
