شهر‌ها زنده اند، همان طور که انسان‌ها زنده اند. وگرنه شهر را فقط چند خیابان و ساختمان یا چند کالبد صرف ببینیم اشتباه کرده ایم. در واقع شهر‌ها از کنش انسان‌ها در کنار همدیگر به وجود می‌آیند.
از هویت انسان‌ها و اثری که انسان‌ها در طول تاریخ در فضای محیطی شان می‌گذارند به وجود می‌آیند. شهر یک هویت زنده و یک هویت رو به جلو دارد. از این جهت برای اینکه شهر‌ها در فضای ملی و بین المللی و حتی در آینده انسان‌هایی که در آن شهر زیست می‌کنند زنده باشند و زنده بمانند و مؤثر باشند، نیاز دارند که عوامل واقعی و عوامل کلیدی زنده بودنشان را تقویت بکنند.
این مهم مستلزم این است که مسئولان، هنرمندان و نخبگان هر شهر درباره این زنده بودن فکر کنند، کار کنند و فرهنگ سازی کنند.
مشهد تاریخ و فلسفه تشکیلی دارد. این فلسفه تشکیل است که موجب تمایز مشهد از سایر شهر‌ها شده. پس این فلسفه مشهد را که حضور مضجع شریف حضرت رضا (ع) است باید با زنده نگه داشتن عوامل مؤثر قدر بدانیم. هویت تاریخی هر شهر وابسته به وقایع و شخصیت‌هایی است که برآمده از فلسفه تشکیل آن شهر توانستند خودشان را در طی ادوار تاریخ شکل دهند. مشهد با وقایع و شخصیت‌ها و افتخارآفرینی‌هایی که در دوره‌های مختلف داشته، در فضای ملی و بین المللی درخشیده است.
از واقعه قیام گوهرشاد و مبارزه مردم مشهد در مقابل رضا خان گرفته تا مبارزه و قیام و مقاومت مردم در مقابل ازبک‌ها تا حضور مردم مشهد در روز ۱۷ دی و از همه مهم‌تر ۱۰ دی و یکشنبه خونین مشهد که روز افتخارآفرینی مردم این شهر برای انقلاب اسلامی بوده است. این وقایع در کنار شخصیت‌های بزرگ، نشانگر آن است که در مشهد از منظر تاریخی ظرفیت‌های بزرگی برای روایتگری و نقل سوژه‌ها وجود دارد. از این جهت در روز مشهد به شخصیت‌هایی که امروز زنده هستند و نقش آفرینی می‌کنند نشان مشهد اهدا می‌شود و این یک ابتکار خوب از سوی مدیریت شهری است.
زنده بودن هر شهری فقط به نشان دادن تاریخ غنی آن نیست، به نشان دادن قهرمان بودن آن و نقش آفرین بودنش در فضای امروز نیز هست. مشهد نیز با ظرفیت‌هایی که دارد می‌تواند هر روز این زنده بودن را بیشتر از پیش برای شهروندانش نمایان کند.