امام جواد (ع) برای همه عزیز و راهنماست، اما برای ما مشهدی‌ها علاوه بر این یک آقازاده متمایز است. ما که آفتاب نشین حضرت شمس الشموس (ع) هستیم به این آفتاب جوان و جهان گستر یک تعلق ویژه داریم. هرجا که نام حضرت ایشان را می‌شنویم، در جان، جوان می‌شویم و از شوق لبریز. امام جواد (ع) را ویژه عزیز می‌داریم. این می‌طلبد که در درس آموزی از مکتبش و زیستن به هندسه طراحی شده از سوی حضرت هم اهتمام تمام داشته باشیم.
تنفس در زیست بوم مشهد الرضا (ع) می‌طلبد که در تنظیم نظامات زندگی به تراز تقوی، همتی بلند داشته باشیم. حقیقت ایمان اینجاست. راه سعادت هم از رهگذار کلام عصمت می‌گذرد، پس بخوانیم و بدانیم و به رفتار در آوریم این کلام امام جواد (ع) را که می‌فرمایند: «لَنْ یَسْتَکْملَ الْعَبْدُ حَقیقَةَ الاْیمان حَتّی یُؤْثرَ دینَهُ عَلی شَهْوَته؛ بنده‌ای حقیقت ایمان را نمی‌یابد مگر آن که دین و احکام الهی را در همه جهات بر تمایلات و هوا‌های نفسانی خود مقدّم دارد.»
ما هم که خواهان رفعت در مقام ایمان هستیم، پس باید این سرمشق را به مشق هر روزه تبدیل کنیم و سنگ ترازو مان حتی در نفس کشیدن هم این باشد، اینکه همه چیز را برای خدا ببینیم و بخواهیم. اگر چنین شد، رفتارمان هرگز خلق خدا را نخواهد آزرد.
خدا که هدف باشد، بندگی که رسم زندگی شود، زیبایی‌ها در افزایش خواهد شد تا جایی که جایی برای زشتی نماند. در این ساحت، هم برای راه‌های نرفته تدبیرمان را با تقدیر الهی هم راستا خواهیم کرد که با توبه، از خطا رفته‌ها هم باز خواهیم گشت؛ نه فقط در زبان که زبان بیانگر نگاه تمام ساحتی ما به توبه خواهد بود، چنان که امام جواد (ع) برای ما تبیین و ما را بدان تعلیم می‌فرمایند که «التَّوبَةُ عَلى أربَع دَعائمَ: نَدَمٍ بالقَلب، وَاستغفارٍ باللّسان وعَمَلٍ بالجَوارح، وعَزمٍ أن لا یعودَ؛ توبه، بر چهار ستون استوار است: پشیمانى در دل، آمرزش خواهى به زبان، تحقّق بخشیدن آن به رفتار عملی و پایمردی در بازنگشتن به مسیر گناه.»
زمین زندگی این گونه برای ساختن بنای رفیع بندگی مهیا می‌شود؛ و الا اگر فقط زبان به استغفار باشد، اما دست و دیده و دل به همان رفتار سابق باشند، توبه نیست آنچه انجام می‌دهیم، تمسخر خویشتن است. این را امام رضا (ع) به صراحت می‌فرمایند که «کسى که به زبان استغفار کند و در دل پشیمان نباشد، خود را مسخره کرده است.»
ادامه کلام رضوی هم این است که «کسی که در گناه اصرار ورزد و بدون توبه از خدا طلب عفو و بخشش کند، خود را مسخره کرده است.» در حقیقت کلام امام جواد (ع) و پدر گران قدرشان یکی است. باید با توبه عملی از راه خطا بازگردیم و در صراط مستقیم عبودیت، زندگی مان را نظمی تازه ببخشیم. رسیدن به این حقیقت، واقعیت زندگی ما را هم زیباتر می‌کند.