شهرآرانیوز - هیچ‌کس نمی‌داند تعریف «کامپیوتر فضایی» چیست. اگر از ۱۰ نفر متخصص در زمینه فناوری معنی آن را بپرسید، ممکن است ۱۲ پاسخ متفاوت دریافت کنید. چیزی که اپل «کامپیوتر مکانی» می‌نامد، برخی از فن‌آوران آن را «واقعیت ترکیبی» می‌نامند - یا احتمالاً «واقعیت افزوده»، «کامپیوتر هولوگرافیک»، «متاورس» یا «XR» که برخی می‌گویند خلاصه‌ای است برای extended reality (واقعیت گسترده).
کارشناسان فناوری معانی مختلفی را برای این اصطلاحات بیان کرده‌اند و این پیچیدگی موضوع را بیشتر می‌کند.
وقتی یک فناوری نمی‌تواند خود را به وضوح تعریف کند، شما هم نمی‌توانید به خوبی بفهمید این فناوری برای شما مناسب است یا نه.
اما اگر فکر می‌کنید که ویژن پرو یک هدست واقعیت مجازی است؛ احتمالا حق با شماست.
می‌توانیم «کامپیوتر فضایی» را یک محتوای ویدیویی همه‌جانبه از دنیای فیزیکی به اضافه اینترنت تعریف کنم. با ویژن پرو اپل می‌توانید از طریق صفحه نمایش روی صورتتان فیلم تماشا کنید و اتاق نشیمن خود را هم در اطراف خود ببینید. می‌توانید یک برنامه دستور غذا را از طریق هدست اپل نصب کنید و همانطور که دستورالعمل را دنبال می‌کنید، تایمر‌های مجازی پخت را در بالای قابلمه‌های خود قرار دهید.
اما شما واقعا دنیای واقعی را از پشت شیشه‌های عینک نمی‌بینید. درواقع شما در حال مشاهده یک ویدیوی تقریباً زنده از اتاق نشیمن یا آشپزخانه خود همراه با برنامه‌هایی هستید که روی آن قرار گرفته‌اند. هدست ۵۰۰ دلاری Quest ۳ متا نیز به این روش کار می‌کند.
برخی از کارشناسان فناوری از اصطلاحاتی مانند «واقعیت ترکیبی» (mixed reality) برای توصیف ترکیب عناصر مجازی و محتوای دیجیتال ارئه‌شده از محیط فیزیکی شما استفاده می‌کنند.
برخی دیگر از کارشناسان در عوض از «کامپیوتر فضایی» به عنوان یک اصطلاح مهم برای طیف وسیعی از فناوری‌ها، از جمله تصاویر سه بعدی، واقعیت مجازی و بازی‌های گوشی‌های هوشمند مانند «پوکمون گو» استفاده می‌کنند.
هنوز خود اپل تعریف مشخصی از «کامپیوتر فضایی» ارائه نداده است. صنعت فناوری دوست دارد درباره این اصطلاحات صحبت کند درحالی که خیلی از آن‌ها برای مردم عادی بی‌معنی هستند.
بیشتر تجربیات دیجیتال و فیزیکی که شرکت‌ها ممکن است آن‌ها را «کامپیوتر فضایی»، «متاورس»، «واقعیت ترکیبی»، یا چیز‌های دیگر بخوانند، بین واقعیت مجازی و واقعیت افزوده در نوسان هستند.
احتمالاً می‌دانید واقعیت مجازی چیست. شما معمولاً از طریق عینک‌های کامپیوتری در یک دنیای دیجیتالی شبیه‌سازی‌شده غوطه‌ور می‌شوید و دیگر دنیای واقعی را نمی‌بینید.
طرف دیگر «واقعیت افزوده» یا AR است. شما دنیا را با چشمان خود می‌بینید و تصاویر دیجیتالی در هم آمیخته می‌شوند.
اگر از طریق برنامه Pokémon Go گوشی خود نگاه کرده باشید و یک نیمکت واقعی را ببینید که یک هیولای مجازی روی آن می‌پرد، این واقعیت افزوده است. عینک‌های آزمایشی اسنپ نیز همینطور هستند که می‌توانید از طریق آن به منوی رستوران نگاه کنید و آن را از ژاپنی به انگلیسی ببینید.
با این استاندارد، ویژن پرو و Quest ۳ عمدتاً واقعیت مجازی با کمی واقعیت افزوده هستند. بازی Fortnite بیشتر واقعیت مجازی است، اگرچه شما آن را با عینک واقعیت مجازی بازی نمی‌کنید. (Fortnite خود را متاورس می‌نامد؛ یعنی تعاملات مجازی اجتماعی و همه‌جانبه.)
متیو بال، کارآفرینی که به طور گسترده درباره این محصولات می‌نویسد، پیشنهاد می‌کند که ما انسان‌های عادی این فناوری‌ها را «سه‌بعدی همه‌جانبه» یا «سه بعدی درگیرکننده» بنامیم.
هر چیزی که ما در تلفن یا رایانه خود تجربه می‌کنیم یک شبیه‌سازی مسطح است. به گفته بال، چیزی که می‌تواند شگفت‌انگیز باشد، این است که خطوط بین واقعیت و تجربیات دیجیتالی غوطه‌ورکننده را محو کنید.
تصور کنید که یک عینک سبک‌وزن و ارزان به چشم می‌زنید و مسیر‌های دیجیتالی راه‌رفتن را در میدان دید خود می‌بینید. یا تصور کنید که ویدیویی از جشن تولد فرزندتان به اشتراک بگذارید که باعث می‌شود دیگران احساس کنند آنجا بوده‌اند. این نوع تجربه‌های سه بعدی همه‌جانبه، کاری است که اپل می‌خواهد انجام دهد؛ و آنچه مارک زاکربرگ در سر دارد.
این فناوری هنوز ابتدای راهش است و شاید ما آماده آن نباشیم. در حال حاضر این فناوری‌ها محصولات گران قیمتی هستند که با اصطلاحات غیرشفاف توصیف می‌شوند و آینده‌ای عالی را نوید می‌دهند!