معرفی فیلم شه‌سوار به کارگردانی حسین‌نمازی+بازیگران، خلاصه داستان، عکس و تیزر

به گزارش شهرآرانیوز، حسین نمازی ساخت فیلم را با یک درام تلخ اجتماعی درباره پیوند اعضا آغاز کرد. فیلم آپاندیس قدم اول نمازی در فیلمسازی به حساب می‌آید که البته در فیلم دوم یعنی شادروان مسیر اصلی و ژانر مورد علاقه‌اش را پیدا کرد و یک کمدی اجتماعی با کیفیت را راهی جشنواره چهلم کرد. او حالا بعد از دو سال با همان تم و فضای آشنای فیلم شادروان به سراغ موضوعی مشابه در فیلم شه سوار رفته است که نشان می‌دهد در این زمینه به تسلط خوبی دست پیدا کرده است.

نمازی در مصاحبه‌ای گفته است: به نظر من «شه‌سوار» بهترین فیلم من تاکنون است. اصل این است که همه شخصیت‌ها باید قصه‌ای داشته باشند. شیوه من این است که فیلمنامه را چندبار می‌نویسم، می‌خوانم و بازنویسی می‌کنم. من این ویژگی را دارم که نمی‌توانم فیلم‌ خلوت بسازم و از شخصیت‌های زیادی استفاده می‌کنم.

خلاصه داستان:

به‌ دنبال درگذشت پدر خانواده در جریان برگزاری عروسی که چندبار بهم خورده است، خانواده او قصد پنهان کردن این خبر را دارند.

بازیگران و عوامل فیلم شه سوار

مهرداد صدیقیان، الناز حبیبی، هادی کاظمی، عباس جمشیدی‌فر، گیتی قاسمی، سعید عطایان، ایمان برات‌پور، حافظ نبی زاده، مهرناز افلاکیان، ناهید استواری، با هنرمندی عزت‌الله رمضانی‌فر با حضور امیر دژاکام بازیگران فیلم شه سوار هستند.

تدوین «شه‌سوار» را میثم مولایی و صداگذاری آن را آرش قاسمی برعهده دارد. همچنین فردین خلعتبری موسیقی این فیلم‌سینمایی را می‌سازد. این فیلم سینمایی محصول بنیاد سینمایی فارابی است که با مشارکت بخش خصوصی تولید شده است و در چهل و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر حضور خواهد داشت.

نقد و بررسی

مهرزاد موسوی منتقد سینما در این مورد می‌نویسد:

فیلم شه سوار، نقیض فیلم قبلی حسین نمازی یعنی «شادروان» است. حتی از همان خانه و لوکیشن استفاده شده و کاراکتر‌ها شباهت بسیاری به همان اتمسفر فیلم قبلی دارند و حتی روند قصه هم همان است. از قضا فیلم لحظات خوب و شیرینی هم دارد که حاصل همین اتمسفر و بازی خوب تیم بازیگری است. اما….

اما مشکل، پیرنگ اصلی لاغر فیلم است که کشش این همه را ندارد (توضیح نمی‌شود داد، چون مشمول لو دادن داستان می‌شود و این درست نیست)، برای همین در لحظه‌های متعددی فیلم از نفس می‌افتد، تم اصلی فراموش می‌شود یا جنس شوخی‌ها به تکرار می‌زند و از همه بدتر، گره‌گشایی‌اش توی ذوق‌زننده و خلاف جریان فیلم می‌شود. البته که هپی‌اند با همه بی‌منطقی‌اش، به فیلم می‌آید. همین تنه لاغر فیلم باعث شده تا زمان فیلم -با همه اسلوموشن‌ها و نما‌های لانگ‌شات- به زحمت به ۹۰ دقیقه برسد.

این فیلم حسین نمازی از نظر فنی و هنری (قاب‌بندی‌ها، دکوپاژ پیچیده و…) اثر کم‌ایرادی است و یک پیشرفت برایش تلقی می‌شود، احتمالا در فروش هم موفق می‌شود و رکورد فیلم قبلی‌اش را بشکند، اما کاش این همه انرژی و تجربه و اتمسفر خوب را وارد حوزه‌های دیگر کند. شاید تجربه‌های جدید، نتیجه بهتری هم داشته باشد.