هم ما می‌دانیم که «نمی‌خواهیم» بمب اتمی بسازیم، هم آنان که معرکه گرفته‌اند علیه ما بهتر از خودِ ما می‌دانند که «نمی‌خواهیم» به این سمت حرکت کنیم؛ خط گام‌های ما را هم رصد کرده‌اند. خودشان هم می‌دانند که دعوا سر بمب هسته‌ای نیست؛ سرِ دارا و ندار است، سرِ اینکه نمی‌خواهند کسی از بلوکی که ندارش می‌خواهند، بتواند حصار‌ها را بشکند و در کنار دارا‌ها برای خود جا باز کند. دعوا سر امروز هم نیست که سوخت‌های فسیلی دست ما را باز گذاشته و برایمان در وی‌آی‌پی صادرکنندگان جا گرفته است.
دعوا سر فرداست؛ فردایی که ذخایر سوخت‌های فسیلی تمام می‌شود. آن‌وقت مایی که وی‌آی‌پی‌نشین بودیم و دست دیگران به سوی ما دراز بود، از این جایگاه به بیرون پرتاب خواهیم شد و دست ما به سوی دیگران دراز خواهد شد. تجربه این نیم‌قرن می‌گوید نه تنها دست ما را نخواهند گرفت که با چکمه هم چنان بر آن خواهند کوبید که لمس شود و توان دراز شدن -حتی به‌خواهش- را هم نداشته باشد. ما هم دستشان را خوانده‌ایم.
بعد از اینکه آنان را آزموده‌ایم. وقتی از نان و دارو دریغ می‌کنند امروز، فردا سوخت خواهند داد؟! براساس حساب‌و‌کتاب پاسخ منفی است. همین است که جمهوری اسلامی هم راهبرد خود را بر رسیدن به توانایی تولیدات صلح‌آمیز هسته‌ای گذاشته است؛ تولیداتی که ساحت‌های متعدد زندگی مدرن امروز و فردا را پوشش می‌دهد.
رفتن به این سمت -که برای قدرت‌ها پا گذاشتن در حیات خلوت آنان تلقی می‌شود- برای آنان تحمل‌ناشدنی است، به‌ویژه از سوی کشوری که هژمونی قدرت را برهم زده است و خود می‌خواهد با استقلال، قدرت تولید و نظمی بایسته و انسانی را سرسلسله باشد. آنان اگر با تسلیحات اتمی مشکل داشتند، خودشان باید اولین کسانی می‌بودند که با نابودی بمب‌های اتمی خود، برای عاری‌سازی جهان از این مرگ‌افزار‌ها پیش‌قدم می‌شدند.
آنچه می‌بینیم این است که نه‌تن‌ها قدمی برنمی‌دارند که مسابقه پنهان را زیرپوستی، پی می‌گیرند. می‌خواهند دست‌و‌بال ما را ببندند، حال اینکه رژیمِ کودک‌کش و بیمارستان‌خراب‌کنِ صهیونیستی، ۲۵۰ بمب اتمی دارد؛ رژیمی که به هیچ نوع معاهده و حتی نظام اخلاقی‌ای پایبند نیست. باری، مشکل آنان نه با اتم است، نه با امروز. به فردا کار دارند و ما هم برای اینکه فردا دستمان پیش آنان به تکدی انرژی دراز نشود، امروز همه توانمان را می‌گذاریم تا در تولید محصولات صلح‌آمیز هسته‌ای به جایگاهی برسیم که به چشمِ دارا و برخوردار به ما نگاه و احترام شود، نه ندار و نابرخوردار.
۲۰فروردین که از سال۱۳۸۹ با عنوان «روز ملی فناوری هسته‌ای» در تقویم ملی ما رسمیت یافته است، نوروزی است که هرسال ما را به یاد می‌آورد که باید همچنان با همه توان به پیش برویم. نه عقب‌گرد که ایستادن سرجا هم ما را از کاروان پیشرفت عقب می‌اندازد. پس باید با قدرت راهمان را ادامه دهیم.