جمهوری اسلامی، قدرت به قرائت مردم

«جمهوری اسلامی» فرزند بلافصل «انقلاب اسلامی» است. فلسفه ایجاد و به اصطلاح «دلیل موجده» آن را باید شناخت تا بتوان پای کارنامه آن نمره گذاشت چه «حرکت ها» را در راستای رسیدن به «اهداف» می‌توان و باید عیار سنجی کرد.

این دلیل موجده هم قیام تمام ساحتی مردم بود علیه رژیم پهلوی که « استبداد» را به اوج و «آزادی» را به حضیض رسانده بود. حرمت مردم را هم به هیچ می انگاشت و خود را در رسیدن به قدرت، مدیون مردم نمی دانست و چون دینی احساس نمی کرد، تکلیفی هم- چنان که باید و شاید- متوجه خودنمی دانست و مثل همه شاهان، مردم را نه شهروند که « رعیت» می شمرد. باز هم نه از این زاویه که باید حال شان را مراعات کرد بل از این سو که آنان وظیفه دارند اوامر را رعایت کنند و صدای شان هم در نیاید. در برابر این نگاه بود که انقلاب شد چه به گفته برخی از صاحب نظران، انقلاب نمی کنند که بگوئیم فلان گروه انقلاب کردند بلکه انقلاب می شود و این «شدن» طبیعی است مثل زادن طفل. انقلاب ما هم «طبیعی»بود. یک فرایند کاملا طبیعی که به نتیجه ای جز این هم نمی توانست رسید. کسانی که در آغازین سالهای دهه پنجم انقلاب، از چرایی آن، طلبکارانه می پرسند، یک مطالعه و بررسی علمی به خود بدهکارند و باید بخوانند تا بدانند چرا چنین شد. باری، انقلاب، طبیعی بود و جمهوری اسلامی هم فرزند مانا و مشروع همان انقلاب است که اگر به انصاف نگاه شود خواهیم دید در سنجش با هدف ها تا حدودی موفق و صاحب کارنامه قبولی است. در انقلاب، فرش قدرت را از زیر پای شاه کشیدیم تا زیر پای « مردم» پهن شود و جمهوری اسلامی نیز قدرت را به قرائت مردم نهادینه کرد وچنین است که اگر قانون اساسی را ملاحظه کنیم می بینیم که از صدر تا ذیل حاکمیت با رای مردم است. از انتخاب رهبر تا رئیس جمهور تا مجلس و تا شورا. دیکر ارکان نیز در این نظام سازی با واسطه به رای مردم بسته اند. یعنی در ساختار انقلاب همه قدرت را به صاحبان حقیقی آن، یعنی مردم واگذار کرده است. این مردم اند که در فرایندی مردم سالارانه اعمال نظر می کنند. بله مشکلات هم هست، مصائب هم هست، چالش های زلزله وار هم هست اما این ها نه نتیجه جمهوری اسلامی بلکه از قضا در فاصله با « جمهوری اسلامی» است. هرجا کم گذاشتیم مجبور شدیم سنگین و فراوان برداریم و الا در قیاس با دیگر ساختار های حکومتی موجود در جهان، جمهوری اسلامی به لحاظ ساختاری، کامل ترین است با در نظر داشت خواست اولیه مردم و در تعریف با اهداف اولیه و عالیه شهروندان. کاستی ها و نقص ها هم هست که با اصلاح آن می توان به موفقیت های روز افزون رسید. رفع آن هم وظیفه امروز ماست. ان شاالله بتوانیم موفقیت ها را روز افزون و مصائب را در کاهش ببینیم که حق مردم ایران جز این نیست که در اوج بهروزی باشند