انتخابات اصلی‌ترین نماد مشارکت سیاسی‌اجتماعی است. برای همین هم حضور حداکثری و اثرگذار در انتخاب کارگزاران، به تغییروتحول جامعه در برخورداری مدیریت مطلوب کمک می‌کند. در این میان جامعه منتظر با افق زمینه‌سازی ظهور زمانی معنا می‌یابد که شهروندان آن پای کار و به مسئولیت‌های اجتماعی خود واقف باشند. چنین جامعه‌ای نسبت به آینده و سرنوشت خود بی‌تفاوت نیست و برای انتخاب کارگزاران مناسب دغدغه‌مند است و تلاش می‌کند کسانی را برای عهده‌گرفتن مسئولیت‌ها انتخاب کند که به‌موقع بهترین کار ممکن را انجام دهند.
ماهیت حضور در انتخابات با چنین رویکردی و مشارکت سیاسی با این نگاه است که می‌تواند مقدمه تشکیل جامعه مهدوی و ناظر به ظهور باشد و در افراد آمادگی درک چنین جامعه‌ای را ایجاد کند، به‌شرط آنکه فضای انتخابات در راستای تحقق ارزش‌ها و حاکمیت حق باشد، وگرنه ممکن است انتخابات و حضور و مشارکت هم انجام شود؛ اما محتوای آن ناظر به کمال و دین‌مداری و کمال و سعادت نباشد. یعنی نفس حضور اگرچه خوب است، انتخاب مناسب و همسو با اهداف مطلوب اهمیت بیشتری دارد و ما را به افق‌های نتایج ازپیش‌تعیین‌شده می‌رساند.
فارغ از اینکه چه کسی توسط مردم انتخاب می‌شود و اسامی چه کسی برای مسئولیت از صندوق‌های رأی خارج می‌شود، نفس حضور مردم در انتخابات اهمیت دارد، چون این مشارکت و حضور به‌معنای همراهی با نظام و مخالفت با آنهایی است که امنیت و سلامت کشور را نمی‌خواهند و با موازین و قوانین همراهی نمی‌کنند. اینکه بر حضور پرشور و حداکثری تأکید می‌شود، به‌معنای حمایت از نظام است.
اگر حضور مردم در انتخابات حداکثری باشد، طبیعتا امنیت را در جامعه تضمین می‌کند. برای همین، انتخابات و اصل انتخاب‌کردن فارغ از منتخبان، موجب قدرت ملی و ضامن امنیت و دفع‌کننده تهدیدات و خطرات است. همین کارکرد است که شرکت در انتخابات را مصداقی از عمل صالح می‌کند. اگر این عمل صالح به انتخاب فرد صالح هم ختم شود، کارآمدی نظام را ارتقا می‌دهد. در سایه این امنیت و کارآمدی است که جامعه می‌تواند آرمان ظهور را دنبال کند و درصدد ایجاد زمینه‌های ظهور امام‌عصر (عج) باشد، وگرنه نمی‌توان و نمی‌شود چنین انتظاری داشت!
دراین‌باره نمی‌توان به چند شاخصه اکتفا کرد، اما کارگزار تراز جامعه منتظر حداقل باید دو ویژگی اصلی را داشته باشد؛ یکی دانایی و دیگری توانایی. کارگزاری که دانایی دارد، اما توانایی اجرا ندارد یا توانایی دارد، اما از دانایی لازم برخوردار نیست، گره از کار مردم باز نمی‌کند. مردم‌داری، تعهد به آرمان‌های نظام و اسلام و تخصص مهم است.
در جامعه منتظر برای انتخاب اصلح، نگاه ما باید به کسانی باشد که رویکرد محدود و صرفا اقتصادی به درون ندارند و نگاهشان فراگیر، جهانی و منطقه‌ای است. ما از این مسیر به‌سمت ظهور و مهدویت مطلوب و مدینه فاضله پیش می‌رویم.
ما باید تلاش کنیم و بستری مهیا کنیم تا جبهه حق توسعه بیابد. وقتی زمینه فراهم شد، منجی موعود می‌آید و کاری را که باید انجام می‌دهد، وگرنه در فضای سراسر ظلمت که مردم آن بی‌خیال و منزوی هستند و عملی ندارند، از منجی هم کاری برنمی‌آید. به‌تعبیر امیرالمؤمنین (ع) کسی که مورد اطاعت قرار نگیرد، اثری نخواهد داشت!
چنان که خود امام‌علی (ع) با خواست مردم خلافت را برعهده گرفتند و، چون مردم تلاشی نکردند، ایشان ۲۵سال خانه‌نشین شدند. ازاین‌رو، منتظران ظهور باید بدانند موعودگرایی به‌معنای انزوا نیست، بلکه همان‌طور که در روایات تصریح شده، انتظار عمل و بسترسازی است و مشارکت‌های اجتماعی مثل حضور در انتخابات به عمل منتظرانه آنها کمک می‌کند.