یکی از درس‌ها و پیام‌های واقعه عاشورا بدون شک ارتباط با خدا و عبادت و در رأس آنها نماز است. در این تابلوی جاویدان، امام سوم ما شیعیان، حضرت سیدالشهدا (ع)، به همه نشان داد که دل‌بستگی انسان به این عبادت و نماز چقدر باید باشد.
همچنین نشان داد که اهمیت این نماز در دین ما چقدر است و اهمیت نماز اول وقت چقدر است و ارزش آن با چه چیزی برابری می‌کند. پاسخ این است که ارزش اقامه نماز به اندازه جان نیک‌ترین نیکان است؛ اینکه چند نفر از یاران صدیق امام باید جان خود را فدا کنند تا این نماز اقامه شود.
همه ما در طول زندگی گاهی به فکر مرگ افتاده‌ایم و با خودمان فکر کرده‌ایم که مرگ در نظرمان چگونه است و اگر به ما نزدیک باشد، به چه کار‌هایی بیشتر فکر می‌کنیم. با بردن نام مرگ و یاد مرگ، واقعیت‌ها بیشتر به چشم ما می‌آید و غیرواقعی‌ها رنگ می‌بازد. دل‌بستگی‌های واقعی ما به یادمان می‌آید و آنچه در وجود ما ریشه ندارد، از خاطر می‌رود. در این میان خوب می‌فهمیم که خدا و عبادت او به‌راستی چقدر در زندگی ما پررنگ است.
یکی از اتفاق‌های پررنگ در ماجرای کربلا، رویداد شب عاشوراست؛ زمانی که برای همه همراهان امام‌حسین (ع) قطعی می‌شود که دیگر برگشتی در کار نیست. اینجا امام‌حسین (ع)، حضرت اباالفضل (ع) را می‌فرستند که یک شب از دشمن مهلت بگیرد. حسینی که هیچ دل‌بستگی به این دنیا ندارد، با دشمن مذاکره می‌کند و مهلت می‌گیرد؛ چراکه می‌خواهد یک شب بیشتر در این دنیا زندگی کند، اما برای چه؟ چه چیزی این‌قدر برای او جذابیت و ارزش دارد که این تقاضا را از دشمن خود می‌کند؟
نه‌تن‌ها حسین (ع) که تمام سپاهیان او آن شب منظره‌ای را خلق کردند که تا ابد پیش چشم همگان است؛ جایی که سپاه دشمن دیدند از بین جبهه مقابل صدای زمزمه می‌آید.
بعضی در حال رکوع و بعضی در حال سجودند و بعضی دست بر آسمان برده‌اند که در اینجا نوشته‌اند عده زیادی از سپاه دشمن با دیدن این صحنه منقلب می‌شوند و به امام‌حسین (ع) می‌پیوندند و این عبارت امام که در بیان دلیل این مهلت گرفتن بیان شده است، تا ابد پیش‌روی ماست که فرمود: «منِ حسین به نماز دل‌بسته هستم. به تلاوت کتاب خدا و تلاوت قرآن دل‌بسته هستم و دلم می‌خواهد شبی دیگر در این دنیا باشم و مزه شیرین آن را دوباره بچشم».
اما به‌راستی ما چقدر به او و یاران راستین او شباهت داریم؟ به چه مزه‌ای در این دنیا وابسته و دل‌بسته‌ایم؟ چقدر با عبادت انس داریم و چقدر صحبت کردن با خدا برای ما شیرین است؟
اگر می‌خواهیم از پیروان صادق امام‌حسین (ع) باشیم، باید پاسخ این سؤالات را بدهیم و سعی کنیم خودمان را به آن سبب اصلاح کنیم.
از خداوند بزرگ می‌خواهیم تعلقات دنیایی را از ما دور کند تا عبادت خودش، بیش از پیش برای ما جلوه کند و گناه را از ما دور کند که مناجات با خودش برای ما شیرین باشد تا بتوانیم شباهتی با امام‌حسین (ع) پیدا کنیم و با این شباهت، شفاعت حضرت شامل حال ما و خانواده ما بشود. ان‌شاءا...!