به گزارش شهرآرانیوز، عکاسی در مسیر زیارتی اربعین که این روز‌ها شاهدش هستیم، چندسالی است که به عنوان یک نوع عکاسی با محتوای خاص موردتوجه عکاسان و نیز بسیاری از زائران قرار گرفته است که بی تردید آن‌ها باید دراین باره نکاتی را رعایت کنند. نکاتی که در این متن به آن‌ها اشاره می‌کنم، برگرفته از تجربیات شخصی، دیده‌ها و شنیده‌هایی است که بهتر است برای عکاسی در مسیر زائران پیاده اربعین مدنظر قرار گیرد. مطمئنا دوستانی که سال‌های قبل تجربه این سفر را داشته اند، تجربه هایشان بیشتر از من و گران بهاتر است، اما صرفا این نکات را برای عکاسانی که بار اول است قصد همراهی در این اتفاق بزرگ را دارند می‌نویسم، شاید که استفاده و سبب خیر شود.
تا جایی که امکان دارد سبک بار سفر کنید تا سبک بال باشید و از قافله عقب نمانید. تنوع لنز و تعدد بدنه و متعلقات به صلاح نیست و کاربردی هم ندارد. این سفر با سفر‌های دیگر فرق می‌کند.
یک کوله پشتی مناسب که دارای ضربه گیر باشد و از بدنه دوربین و لنزتان مراقبت کند، از واجبات است. همراه داشتن چفیه (که کاربرد‌های فراوان دارد)، کلاه آفتاب گیر، یک سه راهی برق با سیم سیار و دفترچه یادداشت هم توصیه می‌شود.
استفاده هم زمان از دوربین اس ال آر، دوربین کامپکت، دوربین تلفن همراه و دوربین‌های دیگر فرصت سوزی در ثبت حادثه هاست. توصیه شده است که تمرکز ذهنی و بصری را به تعدد ابزار آلوده نکنیم و به استفاده مفید و مؤثر از یک ابزار خوب بسنده کنیم.
اگر سیم کارت عراقی (آسیاسل توصیه شده است) تهیه کردید، شماره آن را همراه با نامتان روی برچسبی بنویسید و روی لنز و بدنه دوربین بچسبانید تا خدای نکرده اگر دوربین گم شد یا جا ماند، مسافر یابنده امکان ارتباط با شما و دریافت مژدگانی را داشته باشد.
وضعیت هوا اصلا مشخص نیست. معمولا روز‌های داغ و شب‌های سرد در انتظارتان است. همراه داشتن لباس گرم و بادگیر توصیه می‌شود و البته اگر از جلیقه خبرنگاری استفاده کنید، جیب‌های متعددش در این سفر بسیار کاربردی است.
مسیر پیشنهادی از لحاظ امنیت بهتر برای پیاده روی، جاده نجف به کربلاست. این مسیر حدود هشتادکیلومتر است و می‌توان جاده را در دو روز و سه شب با پای پیاده پیمود. در سراسر مسیر پیاده روی از خروجی نجف تا ورودی کربلا عمود‌هایی وجود که شماره گذاری شده اند و هرکدام از این عمود‌ها با هم پنجاه متر فاصله دارند. از خروجی نجف تا دوراهی کربلا ۳۰۰ عمود و از ابتدای بزرگراه کربلا تا ابتدای شارع العباس (ع) هم ۱۴۶۰ عمود یا تیرک وجود دارد. این علائم نشان می‌دهد که چقدر از راه طی شده و چقدر تا مقصد باقی مانده است.
بهتر است باتری یدک و پاور بانک همراه داشته باشید، اما اگر هم نبود، ملالی نیست، چون در طول مسیر موکب‌هایی (چادر هیئت‌های عراقی) هستند (تقریبا هر یک کیلومتر) که در کنار جاده پنل‌های پانزده بیست تایی برق گذاشته اند و استفاده از آن‌ها هم رایگان و صلواتی است.
از صفحه اول گذرنامه و روادید عکس بگیرید. در صورت گم شدن گذرنامه، این عکس‌ها بسیار باارزش می‌شوند و روند کمک به شما را تسریع می‌کنند.
قبل از سفر اطلاعات کاملی از تاریخچه و چرایی این اتفاق بزرگ کسب کنید و به ایده‌های تازه برای ثبت «مجموعه عکس» فکر کنید.
برای استراحت شبانه سه گزینه پیش روی شماست؛ موکب‌های چادری، موکب‌های ساختمانی یا خانه‌های روستاییان. هنگام غروب روستاییان اطراف مسیر به کنار جاده می‌آیند و زائران را به خانه هایشان دعوت می‌کنند. این یک فرصت استثنایی برای ثبت عکس است. البته در این مهمان شدن‌ها اگر تنها نباشید، بهتر است. معمولا روستاییان خدمات زیادی به زائران ارائه می‌دهند، از غذای گرم و خوب گرفته تا ماساژ پا و شست وشوی لباس ها. موکب‌های چادری برای استراحت‌های کوتاه بین روز مناسب‌تر است. موکب‌های ساختمانی هم هرکدام وضعیت خاص خودشان را دارند و با هم متفاوت هستند، اما برای ثبت عکس بهترین گزینه همان خانه‌های روستاست. در هر حالت و هر مکان بهتر است حواستان به ابزار و کیف و دوربینتان باشد. به هرحال احتیاط در هر وضعیتی شرط عقل است.
در ازدحام‌ها و ورود به دکه‌های بازرسی به ویژه در شهر کربلا و نجف (البته نجف کمتر) که در صف‌های طولانی قرار می‌گیرید، ممکن است زیپ کوله باز شود و چیزی از ابزار و داشته هایتان از دست برود. به همین دلیل بهتر است کوله را برعکس بیندازید جلویتان، طوری که بند‌ها همچنان روی شانه باشد. این طوری خیالتان از احتمال بازماندن یا بازشدن زیپ کوله راحت می‌شود.
باتوجه به حساسیت و کنترل شدید سیطره‌ها (ایست بازرسی) و مراکز نظامی، اکیدا از ثبت عکس از این مراکز یا حاشیه‌های آن خودداری کنید که عواقب دل نشینی ندارد.
آموختن بعضی واژه‌های پرکاربرد عربی می‌تواند پل خوبی برای ارتباط با سوژه‌ها باشد و باعث ایجاد دوستی و انس و الفت شود؛ یادگرفتنش هم زیاد سخت نیست.