تکتم دستاربندان رکورددار ۸۰۰ متر دختران ایران در رده‌های نوجوانان، جوانان، بزرگ‌سالان و باشگاهی است. شانزده‌سالش که بود، آن‌چنان درخشید که راهی تیم ملی شد.
مژده رنگیان/شهرآرانیوز - ۱۹ سال دارد. هر روز حدود ۳۰ کیلومتر در همین شهر طی می‌کند تا بتواند به تمریناتش برسد و با اتوبوس که رفت‌وآمد می‌کند، دوساعتی در راه است. در هفته یک روز استراحت می‌کند و بقیه روز‌ها به‌شدت تمرین می‌کند. تکتم دستاربندان رکورددار ۸۰۰ متر دختران ایران در رده‌های نوجوانان، جوانان، بزرگ‌سالان و باشگاهی است. شانزده‌سالش که بود، آن‌چنان درخشید که راهی تیم ملی شد. از سرعت تا استقامت را تجربه کرده و حالا یکه‌تاز ۸۰۰ متر ایران است و قرار است از این روز‌ها که در بام مشهد تمرین می‌کند، خود را به بام آسیا و حتی جهان برساند. قرارشان رأس ساعت ۴ است؛ آخر‌هاشمیه، جایی که به بام مشهد معروف است و شهر زیرپایشان است. برخی با پدرومادرهایشان آمده‌اند و برخی تنها. پانزده‌شانزده نفر که می‌شوند، راه می‌افتند به‌سمت ارتفاعات؛ در بین آن‌ها از رکورددار ایران هست تا مدال‌آوران آسیایی و چهارم جهانی. با اعلام مربی، شروع می‌کنند به ۲۰ دقیقه دویدن برای گرم‌کردن. حمیده جوان، مربی باتجربه ملی‌پوشان، همراه آن‌هاست. خودش قهرمان سال‌های نه‌چندان‌دور است و حالا در قامت مربی، به همه دونده‌های خود افتخار می‌کند؛ اما تکتم را جور دیگری دوست دارد. دختر آرام و بی‌ادعا، اما بااستعدادی که در این چند سال مربیگری‌اش، حسابی هوایش را داشته و برایش برنامه‌های زیادی در سر دارد. جوان در تمام طول مسیر هم فقط از اهدافش می‌گوید، از اینکه در این سال‌ها مدام برای حق‌وحقوق خودش و ورزشکاران جنگیده است. جوان می‌گوید ورزشکار نباید وارد حاشیه شود، باید تمرین کند و فقط به رکوردش فکر کند و مربی باید زبان او شود و به دنبال حق ورزشکار باشد؛ کاری که خودش در این مدت انجام می‌دهد. می‌گوید ما اینجا هر روز سخت تمرین می‌کنیم و دونده‌های ما دیگر وقت و انرژی ندارند که مثل بعضی دونده‌ها مانند مدل‌ها عکس بگیرند و در فضای مجازی فعال باشند.
با نان و پنیر قهرمان آسیا نمی‌شود
«ورزشکارم را با نان و پنیر به این نقطه رسانده‌ام و قهرمان و رکورددار کشور شده است؛ اما از اینجا به بعد که می‌خواهد قدم به قدم با قهرمانان آسیا و جهان بدود، نیاز به تغذیه حرفه‌ای دارد. ورزشکار ملی که نباید خودش دنبال این چیز‌ها باشد. باید مکمل مصرف کند، رژیم غذایی حرفه‌ای داشته باشد و پروتئین مصرف کند. ملی‌پوش که نباید بعد از ۲ ساعت تمرین سخت، سوار اتوبوس شود و یک ساعت تا خانه در راه باشد. باید پول توجیبی و حقوق مناسبی برای او در نظر بگیرند تا دست‌کم هزینه رفت‌وآمدش با ماشین حل شود و دغدغه این موضوع را نداشته باشد.»
اگر تکتم پسر بود...
مربی تکتم می‌گوید: کفش، اصلی‌ترین نیاز یک دونده است؛ اما دختر جوان ملی‌پوش ما نمی‌تواند سه‌چهارمیلیون تومان خودش هزینه کند و کفش تهیه کند. کف پای تکتم صاف است و نیاز به کفش مخصوص دارد. در تمام این مدت که مدال‌های مختلفی را هم کسب کرده، برایش یا کفش دسته‌دوم پیدا کرده‌ام یا کفش ارزان‌قیمت پانصدهزارتومانی که بتواند در مسابقات شرکت کند. هیئت استان نیز واقعا تاجایی‌که بودجه داشته، کمک‌هایی کرده است؛ اما کافی نیست. با این امکانات کم، این دختر ورزشکار تابه‌اینجا رسیده است، اما برای هدف‌های بعدی و رسیدن به المپیک، نیاز به حمایت دارد. گاهی با خودم فکر می‌کنم اگر تکتم پسر بود، مسئولان چه کار‌هایی که برایش نمی‌کردند. چه اردو‌ها و تجهیزاتی که در اختیارش نمی‌گذاشتند، اما، چون دختر است، صدایش به جایی نمی‌رسد. اما خود تکتم دستاربندان درباره حضورش در این رشته تصریح می‌کند: در مسابقات مدارس استعدادیابی کردند و معلم ورزش من را برای دوومیدانی انتخاب کرد. اوایل دوست نداشتم، اما بعد که گفتند استعداد دویدن دارم، برایم این رشته جذاب شد. ابتدا در ماده سرعت بودم، اما آن زمان کوچک‌تر بودم و برایم سخت بود. دیدیم که رکورد‌های نیمه‌استقامتم بهتر است؛ به‌همین‌خاطر به ۸۰۰ متر آمدم. از ۴ سال پیش که با خانم جوان شروع به تمرین کردم، به عضویت تیم ملی درآمدم. فکرش را نمی‌کردم به اینجا برسم؛ اما خیلی تلاش کردیم. او می‌گوید: رکورددار نوجوانان، جوانان، بزرگ‌سالان و باشگاه‌های ایران هستم. سال ۹۸ در مسابقات بزرگ‌سالان کشور قهرمان شدم و رکورد ۸۰۰ متر ایران را با رکورد ۲ دقیقه و ۱۱ ثانیه و ۶۰ صدم‌ثانیه شکستم. این رکوردشکنی را در قطر و مسابقات قهرمانی آسیا هم تکرار کردم و در قطر ۲ دقیقه و ۱۱ ثانیه و ۵۰ صدم ثانیه دویدم. خیلی از رسانه‌ها گفته بودند که رکورد ساجده فانی را در قطر شکستم؛ اما اشتباه است و من رکورد ایران را که پیش‌از‌این هم در اختیار خودم بود، ارتقا دادم.
تلاش برای هدف قشنگ است
دونده ملی‌پوش مشهدی با بیان اینکه امسال مهم‌ترین سال زندگی من است، خاطرنشان می‌کند: هر روز به هدفم فکر می‌کنم، اینکه به کجا می‌خواهم برسم. برای من بالاترین هدف، المپیک است. هر روز خیلی سخت تمرین می‌کنم تا به آن برسم. این فشار را تحمل می‌کنم به خاطر مدال، برای یک ورودی جهانی، برای رسیدن به المپیک و این تلاش برای من خیلی قشنگ است. برای المپیک توکیو شانسی نداشتم، اما تعویق مسابقات انگیزه بیشتری به من داده تا بتوانم در این زمانی که داده شده است، ورودی المپیک را بزنم. برای ورودی باید حدود ۲ دقیقه و ۵ ثانیه بدوم؛ یعنی ۵ ثانیه رکوردم را بهبود ببخشم که کار بسیار سخت، اما شدنی است. اگر هم ورودی را کسب نکنم، با رده‌بندی جهانی بتوانم سهمیه به دست بیاورم. اگر اردو برای من مهیا شود و در مسابقات بین‌المللی بیشتری شرکت کنم، رنکینگم بهبود پیدا می‌کند. رنک جهانی من درحال‌حاضر حدود ۶۰۰ است؛ اما برای کسب سهمیه باید رنکینگم را به ۸۰ برسانم. در نیمه استقامت به این شکل است که کاهش هر ۳ ثانیه، نزدیک به ۱۰۰ پله، رنکینگ دونده را بهبود می‌دهد. الان فصل تمرین است؛ ۲ ماه دیگر فصل مسابقات شروع می‌شود و شرایط خوبی دارم. بعد از پایان قرنطینه، مسابقات جوانان کشور، لیگ‌های جوانان و بعد هم لیگ‌های باشگاهی را در پیش داریم. قرار بود به مسابقات بین‌المللی هم اعزام شوم که رقابت‌ها لغو شد. زمان جدید مسابقات داخل سالن چین و جوانان آسیا نیز باید اعلام شود و مسابقات صحرانوردی نیز دی‌ماه پیگیری می‌شود. در کنار این مسابقات به بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هم به صورت جدی فکر می‌کنیم و برای آن هم برنامه داریم.
کمی‌حمایت نیاز دارم
این دختر دونده درباره انتظاراتش از مسئولان می‌گوید: با اینکه دونده نیمه‌استقامت هستم و باید از مکمل استفاده کنم، اما اصلا از هیچ مکملی استفاده نکرده‌ام. فقط قرص آهن و ویتامین مصرف می‌کنم. می‌دانم اگر مکمل استفاده کنم، عملکردم بسیار تغییر می‌کند و اگر ۲ ماه اردو‌هایی در ارتفاع یا حتی مشهد و تهران داشته باشم، می‌توانم ۱۰۰ درصد ارتقا پیدا کنم. از هیئت، خانواده و مربی‌ام سپاسگزارم؛ اما برای رسیدن به مدال‌های بزرگ به کمک و حمایت بیشتری نیاز دارم. حتی اگر مقدار کمی به ما دختران ورزشکار هم توجه شود، خواهید دید که به چه عناوینی دست پیدا می‌کنیم.