به گزارش شهرآرانیوز؛ همه چیز از یک ایده خلاقانه شروع شد و سال به سال قوت گرفت. شبکه‌های اجتماعی و دنیای مجازی با وجود برخی چالش‌هایی که برای روابط انسانی و خانوادگی به وجود آورده اند، بستر جدیدی را فراهم کرده اند تا اتفاقات خوب و ابتکارات بشردوستانه در فضای بزرگ تری مجال ظهور پیدا کنند.
پویش «مدادرنگی» برای کمک به دانش آموزان کم بضاعت شروع شد و در فضای مجازی چرخید و دست به دست شد تا نشان دهد چگونه نوع دوستی، آن هم از نوع حمایت از یک قشر خاص می‌تواند آینده یک نسل را تغییر دهد. این جریان‌های سرنوشت ساز در مشهد کم نبوده اند و نیستند.
بگذارید روایت را از اینجا شروع کنیم. قصه آدم‌هایی که برای به دست آوردن یک لقمه نان ناگزیرند سخت و بی رحمانه کار کنند هنوز تمام نشده است. زیر آسمان این شهر خانواده‌های زیادی هستند که دورترین و بزرگ‌ترین آرزویشان پیداکردن اولین وعده غذایی بعدشان است و افقی دورتر و روشن‌تر از این ندارند. مردمانی که جبر زمان همه چیز را از آن‌ها گرفته است، حتی همه امید‌ها و آرزوهایشان را. گاه دنیا آن قدر به آن‌ها سخت می‌گیرد که زندگی را فراموش می‌کنند.
کودکانشان کودکی کردن را از یاد برده اند، تحصیل، درس، کتاب و مدرسه را.
اما همه قصه این نیست. آن طرف این روایت، کسانی هستند که برای خوب کردن حال همشهری هایشان آستین بالا زده اند و ایمان دارند بین همین خانواده‌هایی که با فقر دست وپنجه نرم می‌کنند، دانش آموزانی هستند که شانس خوب زندگی کردن را دارند. توانمند و مستعد هستند و می‌توانند برای خود و حتی دیگران دنیای بهتری بسازند، البته اگر دست حمایتگری باشد.
واژه‌های «مهربانی» و «ایرانی» به طور عجیبی با هم عجین شده اند و حتی در شرایط سخت اقتصادی در کنار نهاد‌های متولی، همیشه بازوی قوی و قدرتمندی، چون نیکوکاران هستند که با راه اندازی پویش‌های مختلف سعی می‌کنند به دیگران بیاموزند هرگز تسلیم نشوند.
با اینکه از نیمه‌های شهریور مراکز نیکوکاری حال و هوای متفاوت تری به خود می‌گیرند و متناسب با سن، جنس و مقطع تحصیلی دانش آموزان جامعه هدفشان، شروع به بسته بندی بسته‌های آموزشی می‌کنند، اما هنوز خانواده‌هایی هستند که فرزندشان به دلیل بضاعت کم، درس، کتاب و کلاس را کنار می‌گذارد. خانواده‌هایی که اگر از کودکشان حمایت نشود، دختران احتمالا زودهنگام ازدواج می‌کنند و پسران هم وارد بازار کار می‌شوند و این چرخه همچنان ادامه می‌یابد.
این‌ها را بگذارید کنار خبری که یکی از مسئولان کشوری به تازگی اعلام کرد، آن هم در همایش بین المللی حقوق کودک که در مشهد برگزار شد؛ غلام‌عباس ترکی، معاون احیای حقوق عامه و پیشگیری از جرم دادستانی کل کشور، در این همایش گفت که ۶۰درصد افراد بازمانده از تحصیل در مقطع ابتدایی، در پنج استان ساکن هستند که یکی از آن‌ها خراسان رضوی است و این بدین معناست که با همه حمایتگری خیران از دانش آموزان بی بضاعت، این حمایت‌ها باید با قوت بیشتری ادامه یابد.
گرچه مردم ما حتی در شرایط سخت دست به دست هم دادند تا دانش آموزان دغدغه‌ای جز تحصیل نداشته باشند و همه گیری کرونا این موضوع را ثابت کرد و حمایت و پشتیبانی‌ها هنوز هم ادامه دارد.
تعداد این پویش‌ها و خیریه‌ها در مشهد یکی، دو تا نیست که خود را موظف به حمایت از دانش آموزان می‌دانند.
سمیرا صبوری، بانی یکی از جریان‌های مردمی است که از سال ۱۳۹۶ کار خود را شروع کردهاند و در کنار محصلان کم بضاعت مشهدی، روستا‌ها را هم مدنظرشان دارند و امسال پانصدبسته نوشت افزار برای آن‌ها آماده کردهاند.
او معتقد است: این پروسه فرایند پیچیده‌ای دارد و تنها محدود به آماده کردن نوشت افزار نیست. برخی دانش آموزان پنج، شش سال از فضای تحصیل و مدرسه دور بودهاند و بعد از بازگشت، با فضای مدرسه ناآشنا و غریبه هستند و نیاز است که کارشناسان حوزه روان شناسی مداخله کنند. این پویش‌ها نیازمند یک تیم منسجم از حامیان مالی و کارشناسان دیگر است.
صبوری، راهاندازی چنین پویش‌هایی برای کمک به تحصیل دانش‌آموزان کم بضاعت را نمایانگر این می‌داند که نوع دوستی در شهر و ایران ما فقط یک شعار نیست و واقعیت دارد.
رضا پودینه، دبیر خیریه رهروان بصیرت، هم بر این باور است که پویش‌های مردمی همیشه یاری رسان و گره گشای مشکلات بزرگ بوده اند. مجموعه آن‌ها از سال ۱۴۰۱ فعالیت رسمی خودش را شروع کرده و البته کار آن‌ها با بقیه خیریه‌ها کمی متفاوت‌تر است.
پودینه می‌گوید: نگرانی خانواده‌ها برای تأمین مایحتاج فرزند دانش آموزشان به حق است و جای پیگیری دارد، اما برای ما موضوع اساسی تر، ارتقای سطح تحصیلی و آموزشی آن هاست. به همین دلیل در کنار تهیه نوشت افزار با همراهی خدمتگزاران و خادمان آموزش و پرورش برای تقویت بنیه علمی وقت می‌گذاریم و حمایت و کمکشان می‌کنیم و یاری رسان خانواده‌ها هستیم، به نظر من این موضوع مهم‌تر از توزیع بسته‌های نوشت افزار است. به همین خاطر از سال ۱۴۰۲ کار آموزش را برای دانش آموزان حاشیه شهر شروع کردیم که درحال حاضر سه پهنه سیدی، پنج تن و جاده سیمان را شامل می‌شود.
از نظر او، اینکه در آغاز سال تحصیلی، هر کسی سعی می‌کند سهمی در مهر مهربانی‌ها داشته باشد، شایسته قدردانی است و اعتراف می‌کند که این همدلی مثال زدنی، کار خیلی از خانواده‌ها را راه انداخته است.
پودینه می‌گوید: هفده معلم و مربی داریم که در حوزه آموزش فعال هستند. با همکاری آموزش و پرورش و مدارس، دانش آموزان کم بضاعت به ما معرفی می‌شوند و به طور کاملا رایگان از خدمات ما بهره مند می‌شوند که یک بخش آن آموزش دروس تخصصی است و بخش دیگر حوزه تقویتی درس‌ها و کمک به محصلان.
او صحبت هایش را با این توضیح کامل می‌کند: در حقیقت خدمات آموزشی ما شامل سه سال اول دوره ابتدایی و سه سال آخر مقطع متوسطه می‌شود، به این شکل که در دوره ابتدایی دانش آموزانی که نیاز به دروس تقویتی دارند، مربیان مجموعه ما این درس‌ها را بازخوانی و دوباره خوانی می‌کنند. این را هم اضافه کنم که بیشتر دانش آموزانی که شناسایی کرده ایم، از خانواده ایتام هستند.
پودینه که خودش بزرگ شده در یکی از محدوده‌های حاشیه شهر است، می‌داند که خانواده‌هایی که در این محدوده ساکن هستند با چه مشکلاتی گریبان گیرند و غالبا فرزندان قید تحصیل و درس خواندن را می‌زنند. او می‌گوید: این موضوع همیشه فکرم را مشغول کرده بود که هیچ کودکی در حاشیه شهر نباید از تحصیل باز بماند و با این بینش همیشه به فکر راه انداختن مجموعه‌ای خیریه بودم.
گروه ما حتی اگر یک نفر از بازماندگان تحصیلی را به چرخه آموزش برگرداند، مزد خود را گرفته است. البته ما سراغ دانش آموزان خاص و بزه دیده هم می‌رویم و برای بازگرداندن آن‌ها به چرخه اجتماع تلاش می‌کنیم. از صمیم قلب خوشحالم وقتی می‌بینم با کمک بچه‌های این مجموعه دانش آموزی که در یازده یا دوازده سالگی معتاد شده، دوباره به پشت میز‌های کلاس و درس برگشته است.
او این نکته را تأکید می‌کند که پویش‌های مردمی خیلی یاری رسان هستند و باید فضای تعامل بین آموزش وپرورش و بهزیستی بیشتر شود، زیرا آموزش و تحصیل بچه‌ها می‌تواند مانع آسیب‌های اجتماعی زیادی شود.
دغدغه انجمن دانشجویی و سازمان مردم نهاد یاس (یاوران اندیشه) هم رفع تبعیض در حوزه فرهنگی و آموزشی است و از نظر مسئولان این مجموعه هر کسی در هر جایگاه و با هر میزان توانمندی می‌تواند به دیگران کمک کند. سفیران این انجمن در دانشگاه هستند و در زمینه عدالت آموزشی کمک می‌کنند.
فعالیت‌های این انجمن هم در قالب خدمت رسانی آموزشی برای دانش آموزان حاشیه شهر از مقطع ابتدایی تا کنکور رایگان است که شامل جلسات مدون درسی به صورت هفتگی، برگزاری آزمون و اعتکاف علمی، اهدای کتاب‌های کمک درسی، مشاوره و سالن مطالعه است.
حسین فلاح، مدیر مجمع نکوداشت غدیر هم صحبت هایش را درباره پویش «هر قلم، یک امید» با این اشاره کوتاه شروع می‌کند که نداشتن نوشت افزار ساده‌ای مثل مداد، دفتر، پاک کن و کیف مدرسه ممکن است برای خیلی‌ها مسئله کوچکی به نظر برسد، اما برای کودکان نیازمند، این مسئله به معنای خداحافظی با عرصه آموزش است.
او درباره پویشی که از سال ۱۳۹۸ شروع شده و غالبا با همت و همراهی حدود سیصد دانشجوی نخبه می‌چرخد می‌گوید: همه کسانی که در این حوزه دخیل هستند، سعی می‌کنند سد‌ها را از سر راه کودکان نیازمند بردارند و مسیر تحصیلی آن‌ها را هموار کنند. «هر قلم، یک امید» نام طرحی نیکوکارانه و به دنبال ایجاد فرصت‌های برابر تحصیلی و کاهش نابرابری هاست. مدیر مجمع نکوداشت غدیر اعتقاد دارد: مهر برای همه بچه‌های این سرزمین باید زیبا، دوست داشتنی و خاطره انگیز شروع شود.
امسال برای هشتصد دانش آموز بسته‌های تحصیلی آماده کردیم و هنوز هم این برنامه ادامه دارد. قطعا این کار برای دانشجویان ما حس خوبی دارد. با توجه به اینکه چند هفته‌ای از شروع سال تحصیلی گذشته است، هنوز هم در حال شناسایی و کمک کردن به خانواده‌های کم بضاعت در حوزه تحصیلی هستند.