نمی‌دانم اوایل گسترش ویروس کرونا را در خاطر دارید یا نه؛ روز‌های سخت و تلخی بود. یک کابوس واقعی بود. ویروسی که درصد بالایی از افرادی که مبتلا به آن می‌شدند، به کام مرگ می‌رفتند. در این روزها، دستورالعمل‌هایی عمومی شد و به‌صورت عمومی عمل می‌شد؛ مثل شست‌وشوی ویژه دست‌ها و وسایل و بیرون نرفتن از منزل الا در مواقع ضروری و هزاران مثال دیگر.
کار‌هایی که در آن روز‌های فراموش‌نشدنی و سخت انجام می‌دادیم و اتفاقاتی که در آن روزها شاهدش بودیم، اما آنچه من می‌خواهم در این چند سطر به آن بپردازم، ویروس کرونا نیست، بلکه چیزی شبیه ویروس کروناست و کاملا مسری، کاملا مهلک و کاملا خطرناک!
وضعیت وقتی خطرناک‌تر می‌شود که می‌بینیم هیچ تدبیر و تدارک ویژه‌ای هم برای آن اعلام نشده است و بسیار پیشرو و خزنده است و طعمه‌های خودش را یکی‌یکی شکار و مبتلا می‌کند. آنچه من می‌خواهم درباره آن صحبت کنم و درباره‌اش هشدار بدهم، «کرونای بی‌نمازی» است!
وقتی در مورد مسئله بی‌نمازی به روایات دینی برمی‌گردیم و در آنها سیر می‌کنیم، می‌بینیم که اهل‌بیت (ع) به مسئله بی‌نماز و بی‌نمازی مثل یک ویروس نگاه کرده‌اند و دقیقا شبیه دستوراتی را داده‌اند که دکتر‌ها هنگام شایع شدن یک ویروس و برخورد با یک فرد مبتلا می‌دهند؛ همان اهل‌بیتی که بزرگ‌ترین طبیب روح هستند و دقیقا عاقبت انتشار این ویروس مهلک و مبتلا شدن به آن و آثار این ابتلا را می‌دانند و می‌بینند.
اگر ایمان، به افراد، زندگی و حیات معنوی می‌بخشد، در احادیث ما ترک نماز، موجب کفر و مرگ در حیات معنوی شمرده شده است؛ مرگی که باعث می‌شود آن شخص دیگر دین‌دار محسوب نشود و تمام اعمال خوب او حبط شود و در پیشگاه الهی بی‌ارزش شود. نشانه دیگر خطر این ویروس و مهلک بودن آن که باب همه بدی‌ها را به روی انسان باز می‌کند، این است که قرآن می‌گوید وقتی از اهل جهنم می‌پرسند چه چیزی کار شما را به اینجا کشاند، یکی از پاسخ‌هایی که می‌دهند این است: «قالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ؛ مى‌گویند ما از نمازگزاران نبودیم».
امام‌صادق (ع) در پاسخ به این پرسش که چرا تارک نماز، کافر خوانده مى‌شود، اما زناکار، نه، فرمودند: «چون کسى که زنا و امثال این کار را مى‌کند، بر اثر غلبه شهوت دست به این کار‌ها مى‌زند، اما تارک نماز، آن را ترک نمى‌کند؛ مگر از روى سبک شمردن و بى‌اعتنایى به آن».
اما نکته مهم بعدی که کار را در مورد محافظت در ویروس ترک نماز، سخت می‌کند، این است که گاهی راهی برای کمک کردن به افراد مبتلا نداریم؛ یعنی نمی‌توانیم با نهی‌ازمنکر مشفقانه و دلسوزانه آنها را به‌سوی نماز و بهبودی بکشانیم، حتی گاهی شرایط طوری است که نمی‌توانیم خودمان هم از آنها فاصله بگیریم و با آنها قطع رابطه کنیم و این، کار را بسیار سخت می‌کند.
در این شرایط، دستورالعمل این است که انسان به تقویت بنیه خود در عبادت بپردازد؛ یعنی جدا از آنکه نماز واجب خود را کامل و با تشریفات به‌جا می‌آورد، اهل نماز‌های مستحبی هم باشد؛ این یعنی تقویت بنیه برای ایزوله شدن دربرابر این ویروسی که واقعا برای حیات معنوی انسان مهلک است. از خداوند بزرگ می‌خواهیم در این روزگار سخت به ما کمک کند که بتوانیم دین‌دار و اهل نماز باشیم و دین‌دار و اهل نماز بمانیم. ان‌شاء‌ا...!