گزارش آگهی
در این میان، انتخاب روش مناسب مقاوم سازی نه‌تنها بر ایمنی بلکه بر هزینه‌های اقتصادی پروژه تأثیر می‌گذارد. در این مقاله، روش‌های مختلف مقاوم سازی ساختمان را بررسی کرده و از نظر اقتصادی مقایسه می‌کنیم تا مشخص شود کدام گزینه برای ساختمان‌های مختلف به‌صرفه‌تر است.
مقاوم سازی ساختمان‌ها را می‌توان به روش‌های مختلفی انجام داد که هرکدام بسته به شرایط ساختمان و بودجه در دسترس، مزایا و معایب خاص خود را دارند. مهم‌ترین این روش‌ها عبارت‌اند از:
در ادامه، هر یک از این روش‌ها را از نظر هزینه و عملکرد مقایسه می‌کنیم.
این روش، با اضافه کردن لایه‌ای از بتن مسلح به اطراف اعضای سازه‌ای مانند ستون‌ها و تیرها انجام می‌شود. برای اجرای آن، ابتدا سطح عضو آماده‌سازی شده، آرماتورهای جدید نصب، و سپس بتن‌ریزی انجام می‌گردد. ژاکت بتنی معمولاً در ساختمان‌های آسیب‌دیده یا برای بهبود عملکرد سازه در برابر بارهای اضافی به کار می‌رود.
مزایا:
✔ استحکام بالا و افزایش ظرفیت باربری ساختمان
✔ عمر مفید طولانی و مقاومت در برابر آتش
معایب:
✖ افزایش وزن ساختمان و ایجاد بار اضافی
✖ هزینه بالای مصالح و نیروی کار
هزینه: متوسط تا بالا – این روش به دلیل نیاز به بتن و میلگرد، هزینه قابل‌توجهی دارد، اما در ساختمان‌های قدیمی و ضعیف می‌تواند گزینه مناسبی باشد.
در این روش، صفحات فولادی دور ستون‌ها و دیوارها پیچ یا جوش داده می‌شوند تا مقاومت سازه افزایش یابد.
مزایا:
✔ افزایش مقاومت بدون افزایش زیاد وزن
✔ امکان اجرا بدون تخریب بخش‌های اصلی ساختمان
معایب:
✖ هزینه بالای فولاد و اجرای پیچیده
✖ نیاز به مهارت بالا برای نصب دقیق
هزینه: بالا – به دلیل هزینه زیاد فولاد و نصب پیچیده، این روش معمولاً گران‌تر از ژاکت بتنی است.
در این روش، دیوارهای بتنی مسلح جدید در بخش‌های مناسب ساختمان، مانند اطراف هسته آسانسور، دیوارهای داخلی، یا نمای خارجی، اضافه می‌شوند تا نیروهای جانبی مانند زلزله را بهتر تحمل کنند.
مزایا:
✔ عملکرد بسیار خوب در برابر زلزله
✔ افزایش یکپارچگی و استحکام کلی سازه
معایب:
✖ نیاز به فضای بیشتر در ساختمان
✖ هزینه بالای مصالح و تخریب بخش‌هایی از ساختمان
هزینه: متوسط تا بالا – اگرچه هزینه اولیه بالاست، اما در ساختمان‌هایی که نیاز به استحکام زیاد دارند، گزینه‌ای بسیار مناسب محسوب می‌شود.
این روش یکی از روش‌های پیشرفته در مقاوم سازی ساختمان‌ها در برابر زلزله است. میراگرها (دمپرها) تجهیزاتی هستند که انرژی لرزه‌ای را جذب کرده و از انتقال آن به سازه جلوگیری می‌کنند، مانند میراگرهای ویسکوز، اصطکاکی و فلزی تسلیمی.
جداگرهای لرزه‌ای در پایه ساختمان نصب می‌شوند و با ایجاد جدایی بین سازه و زمین، از انتقال مستقیم نیروهای زلزله به ساختمان جلوگیری می‌کنند.
مزایا:
✔ کاهش چشمگیر خسارت در زلزله‌های بزرگ
✔ قابل استفاده در ساختمان‌های جدید و قدیمی بدون نیاز به تغییرات ساختاری زیاد
معایب:
✖ هزینه اولیه بالا
✖ نیاز به نگهداری و بررسی دوره‌ای
هزینه: بالا – گرچه در درازمدت از آسیب‌های بزرگ جلوگیری می‌کند، اما هزینه اولیه بالایی دارد و برای همه ساختمان‌ها مناسب نیست.
در این روش، الیاف پلیمری با مقاومت بالا مانند کربن (CFRP)، شیشه (GFRP) یا آرامید (AFRP) با استفاده از رزین‌های اپوکسی به سطح اعضای سازه‌ای مانند ستون‌ها، تیرها، دال‌ها و دیوارهای برشی چسبانده می‌شوند. این لایه‌های FRP با ایجاد یک پوشش مستحکم، ظرفیت باربری، سختی و شکل‌پذیری سازه را افزایش داده و از گسترش ترک‌ها جلوگیری می‌کنند.
مزایا:
✔ وزن بسیار کم و اجرای سریع
✔ مقاومت بالا در برابر خوردگی و شرایط محیطی
معایب:
✖ حساسیت به اجرای دقیق و تخصصی
✖ هزینه بالای مواد اولیه
هزینه: متوسط تا بالا – این روش در پروژه‌های مقاوم‌سازی سبک‌تر، گزینه‌ای مقرون‌به‌صرفه محسوب می‌شود.
انتخاب اقتصادی‌ترین روش مقاوم سازی به نوع ساختمان، میزان بودجه و شرایط اجرایی بستگی دارد. اگر هدف، هزینه کمتر و اجرای سریع باشد، روش FRP می‌تواند گزینه‌ای مناسب باشد. از سوی دیگر، اگر ساختمان نیاز به مقاوم سازی اساسی دارد، ژاکت بتنی یا دیوار برشی ممکن است بهترین گزینه باشند. برای ساختمان‌های حساس که باید در برابر زلزله‌های شدید محافظت شوند، میراگرها و جداگرهای لرزه‌ای گرچه گران هستند، اما در درازمدت صرفه اقتصادی دارند.
در نهایت، برای انتخاب بهترین روش، بررسی دقیق شرایط ساختمان و مشورت با مهندسان متخصص ضروری است تا تعادل مناسبی بین ایمنی و هزینه برقرار شود.
منبع: https://sabzsaze.com/pbd/