در هر جامعه‌ای معلولان و توان‌یابان متحمل محدودیت‌ها و مشکلاتی در زندگی روزمره خود هستند، اما ایجاد بستر مناسب برای رسیدن به حداقل بهره‌مندی این عزیزان از جامعه و امکانات آن، در طراحی و مدیریت شهری امری ضروری است. این مسئله از آن بابت در جامعه ما از اهمیت بیشتری برخوردار است که بخش جالب توجهی از این افراد را کسانی تشکیل می‌دهند که از عزیزان جانباز ما هستند و روزی برای دفاع از مردم و میهنشان فداکاری کرده‌اند. متأسفانه در حال حاضر به مناسب‌سازی فضا و تجهیزات شهری توجه زیادی نشده است. شهرداری منطقه یک نیز گرچه یکی از مناطق برخوردار و پررفت و آمد است، اما در فضای شهری مانند پیاده‌روها، سیستم حمل و نقل عمومی، فضا‌های اداری و مبلمان شهری توجه زیادی به معلولان نشده است. اگر چه برخی اقدامات مثبت، تحسین‌شدنی است، اما نیازمند توجه بیشتری به این موضوع است.
در واقع یکی از مناطقی که نیازمند توجه بیشتر مسئولان است منطقه یک است، زیرا این منطقه با مساحت ۱۴۷۹ هکتار یکی از بزرگ‌ترین مناطق شهر محسوب می‌شود. مرکزیت این منطقه باعث شده است تراکم جمعیت زیادی داشته باشد و وجود مراکز تجاری، اداره‌ها و مؤسسات مختلف اهمیت رسیدگی به این منطقه را دوچندان می‌کند. با این حال مواردی در منطقه وجود دارد که رفت و آمد افراد معلول را سخت کرده است. به عنوان مثال سطح پیاده‌رو در خیابان سنایی پستی و بلندی‌هایی دارد و گاهی عبور انسان سالم را هم به خطر می‌اندازد، چه برسد به فردی که روی ویلچر می‌خواهد به کار‌های روز‌مره‌اش بپردازد یا مادری که با کالسکه فرزندش برای خرید به خیابان آمده است. نمونه دیگر پیاده‌رو‌هایی است که برای رفت و آمد عابران نابینا مناسب‌سازی نشده است و گاه و بیگاه در آن‌ها موانعی گذاشته شده است تا از ورود موتورسواران جلوگیری کنند. مشابه آن در خیابان سناباد نیز وجود دارد. همچنین پل‌های عابران پیاده‌ای که بدون آسانسور هستند و زیر‌گذر‌هایی را که بدون لامپ‌های مناسب هستند می‌توان در منطقه یک مشاهده کرد. گرچه این موضوع در دیگر مناطق هم مشاهده می‌شود. علاوه بر این در بعضی موارد رمپ‌هایی برای عبور افراد با ویلچر در نظر گرفته شده است، اما آن چنان با شیب تندی احداث شده‌اند که گویی برای سرسره بازی کردن کودکان ساخته شده‌اند! این رمپ‌ها را در همه جای شهر می‌توان دید، از ورودی اداره‌ها و بانک‌ها، دانشگاه‌ها و فروشگاه‌های زنجیره‌ای گرفته تا دستگاه‌های خودپردازی که در بالای چند پله و دور از دسترس این عزیزان نصب شده است. مانند دستگاه‌های خودپردازی که در خیابان مطهری جنوبی وجود دارد. این موضوع در حالی است که هر پله برای معلول مساوی با یک فاجعه است! از طرف دیگر در سیستم حمل و نقل عمومی اتوبوس‌هایی در نظر گرفته شده است که برای افراد معلول و توان‌یاب جایی ندارند و برای رفت و آمد این عزیزان برنامه‌ریزی نشده است. مشکل دیگری که در نقاط مختلف منطقه به چشم می‌خورد و برای معلولان دردسرآفرین است، حفر گودال‌هایی است که پیمانکاران شهرداری انجام می‌دهند و پر کردن آن‌ها مدت‌ها زمان می‌برد. همچنین علائم بصری و نوشتاری ویژه برای معلولان ناشنوا در منطقه یک در نظر گرفته نشده است و ناشنوایان برای استفاده از حمل و نقل عمومی دچار مشکل جدی هستند. حال باید از خود بپرسیم که معلولان با کدام امنیت در جامعه باید حضور یابند؟!
در پایان به این اصل معتقدیم، شهری سالم است که همه افراد در آن بتوانند از امکانات و خدمات آن به نحو مطلوب استفاده کنند.