درس‌هایی از «إِنَّ مَعِیَ رَبِّی»

مردم، با همه مشغله‌ها و تفاوت‌های فکری و معیشتی، چشم به آینده‌ای روشن داشته و در‌عین‌حال سؤال‌هایی جدی درباره واقعیت‌ها در سر دارند. بازتاب جلسه اخیر مسئولان قوه‌قضائیه با رهبری و تکیه بر آیه «إِنَّ مَعِیَ رَبِّی» برای من مثل مرور یک نقشه راه بود؛ نقشه‌ای که جغرافیای ذهن جمعی ما را در روز‌های سخت و حساس بازتعریف می‌کند.

تأکید بر وحدت ملی، شاید کلیشه‌ای به نظر برسد، اما واقعیت جامعه چیز دیگری را نشان می‌دهد. چطور ممکن است مردمی که اختلاف‌سلیقه، سبک زندگی یا حتی باور‌های گوناگون دارند، سر بزنگاه‌ها کنار هم می‌ایستند؟ این را بار‌ها در مشهد و شهر‌های دیگر دیده‌ام، از کمک‌های مردمی در روز‌های بحران گرفته تا حضور مسئولانه در صحنه‌های اجتماعی و سیاسی. 

اصلا همین رفتار‌های خودجوش، سرمایه‌ای است که اگر قدرش را بدانیم، خیلی از توطئه‌های رسانه‌ای و هجمه‌های تبلیغاتی بی‌اثر خواهد شد. در‌همین‌حال، حرف از پیگیری حقوقی و قضایی جنایات اخیر میان مردم دست‌به‌دست می‌شود. همه می‌دانند عدالت صرفا یک شعار نیست؛ مطالبه جدی مردم است. هر جا فرایند رسیدگی به حقوق افراد کش‌دار یا مبهم شده، اعتماد عمومی آسیب دیده است. 

رهبری هم بر مسئولیت غیرقابل‌اغماض دستگاه قضا برای پیگیری این حقوق پافشاری کردند، اما انتظار جامعه این است که این روند بدون ملاحظه افراد قدرتمند یا نفوذ‌های پشت‌پرده، تا انتها و با شفافیت پیش برود. دستگاه قضا باید نشان دهد که مسئولیت‌پذیری فقط به صدور بیانیه‌ها محدود نمی‌شود، بلکه حضور واقعی و امیدبخش در صحنه است. از‌سوی‌دیگر، جامعه نیازمند امید و تبیین صادقانه است، اما حواشی و شایعات گاه رشته‌های اعتماد را از هم می‌پاشد. 

در این فضای رسانه‌ای متلاطم، روشنگری و بیان صریح وفاداری به ارزش‌ها، نقش معلم، رسانه و هر فعال اجتماعی را دوچندان می‌کند. جامعه بیش از هر چیز دیگر نیازمند این است که صدا‌های مسئولانه، واقعیت‌ها را صریح و با اتکا به عقلانیت و انصاف بیان کنند. 

مردم از دامن‌زدن به اختلافات سیاسی و بزرگ‌نمایی حاشیه‌ها خسته‌اند؛ می‌دانند این مسیر، وحدت ملی را تهدید و سرمایه اجتماعی را فرسوده می‌کند و همه اینها به اصل آن آیه شریفه برمی‌گردد: «إِنَّ مَعِیَ رَبِّی.» در بزنگاه‌هایی که جامعه زیر فشار قرار می‌گیرد، تنها ایمان به همراهی الهی نیست که عامل گذر از مشکلات می‌شود، بلکه تشخیص درست موقعیت، تاب‌آوری در عمل و مطالبه‌گری فعالانه مردم در کنار اراده مسئولان است که رمز ماندگاری و غلبه بر تهدیدهاست.

 اگر جامعه‌مان این روحیه باور و اعتماد را حفظ کند، بی‌تردید کشور با قدرت بیشتر در هر عرصه‌ای چه سیاست خارجی و چه سطوح داخلی قدم خواهد گذاشت.

این‌روز‌ها بیش از همیشه لازم است مراقب باشیم اسیر فضای گل‌آلود شایعات و حاشیه‌ها نشویم، امید و وحدتمان را با تکیه بر عقل و نقد منصفانه تقویت کنیم و هر‌کداممان سهمی در پیگیری عدالت و حقیقت داشته باشیم. آینده‌ای مطمئن، نه فقط در سایه وعده‌های بزرگ، بلکه با بیداری جمعی و همدلی ممکن است، همان راهی که مردم ایران سال‌هاست تجربه کرده‌اند.