به خودمان شلیک نکنیم!

اگر کسری از آنچه بیگانگان بر باطل خود منسجم و یکپارچه‌اند، ما بر حقِ خود متحد می‌شدیم، هیچ مانعی نمی‌توانست ما را از پیمودن راهمان به سمت موفقیت باز دارد، اما... دریغا که چنین نیست. برخی‌ها سخن‌ها را چنان گونه گونه می‌گویند که بیگانه جور دیگری فکر می‌کند. به خود حق می‌دهد از این کاشتِ اختلاف، برای خود برداشت موفقیت کند و خواب‌های رنگی ببیند.

وقتی کلماتمان نشانگر تجزیه سیاست‌ها و راهبردهاست، معلوم است آنها هم خوش‌خوشانشان می‌شود تا پندار‌های خود را به تجربه عملی تبدیل کنند. ماشه این مکانیسم را بیشتر از انگشت تروئیکای اروپایی، زبان تند کلام داخلی می‌فشارد. تلخ و دردناک است آنچه وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران می‌گوید آن هم بعد از اینکه طرحی معقول و قابل اجرا را به همتایان اروپایی ارائه داده است تا از وقوع بحرانی غیرضروری و قابل اجتناب در روز‌های آینده جلوگیری شود. 

طرف، اما به‌جای آن که به محتوای این طرح بپردازد بهانه‌های گوناگون می‌گیرد و نتیجه می‌شود اینکه عباس عراقچی می‌گوید: ایران اکنون با مجموعه‌ای از بهانه‌ها و طفره‌روی‌های آشکار روبه‌روست؛ از جمله ادعای مضحکی مبنی بر اینکه وزارت امور خارجه نماینده تمام ساختار سیاسی کشور نیست. صدا‌های گوناگون، دارد جواب‌هایی چنین م‌گیرد. کسی به نیت این اختلاف‌گویی‌ها کار ندارد که شاید برای بهتر شدن شرایط و حتی قرب الهی باشد. 

به نتیجه کار دارد که در دامن بیگانگان و حتی دشمنان می‌ریزد. تا خودمان باور نکنیم که جمهوری اسلامی ایران یک حکومت یکپارچه است، تا وقتی خودمان قیچی در دست داشته باشیم، نخواهیم توانست بر سر بدخواهان ایران پُتک باشیم. با اینکه حتی رئیس جمهور فرانسه هم پیشنهاد‌های ایران را معقول می‌داند و می‌خواند، اما همان صدا‌های ناهمساز او را و دیگران را به توهم انداخته تا ناسازگاری با حق ایران را با مکانیسم ماشه عملیاتی کنند. 

وزیر خارجه ما، اما می‌کوشد تصور غلط آنها را اصلاح کند و لذا تصریح می‌کند: مکرون و جامعه جهانی باید بدانند که من از حمایت کامل تمامی ارکان جمهوری اسلامی ایران، از جمله شورای عالی امنیت ملی کشور، برخوردارم. اما این بیان صریح او زمانی مورد قبول دیگران قرار خواهد گرفت که ما خودمان در ایران باور کنیم و بیان کنیم که ایران، یک صداست. ببینند که ایران در پرتو هدایت‌های رهبر فرزانه انقلاب، یک حرف دارد و در یک هندسه اقدام می‌کند. 

آنها وقتی ما را در کنار هم ببینند دست از ماشه برمی‌دارند و تفنگ را هم کنار می‌گذارند و دستشان به سوی ما دراز می‌شود، اما وقتی ما را در مقابل هم ببینند، هم به دست ما توانمان را می‌فرسایند و هم باقی‌مانده توان را با فشردن ماشه مکانیسم و بازگردادن تحریم‌ها، هدف می‌گیرند. فقط با وحدت حداکثری و با اتحاد مقدس است که می‌شود از تنگنا‌های نوپدید به سرفرازی بیرون آمد. فقط با هم که باشیم می‌توانیم موانع را از سر راه برداریم. میانمان اختلاف افتد ما را می‌شکنند. پس برای اسلام، برای ایران، برای خدا یک‌تن و یک‌صدا شویم تا بتوانیم بر مشکلات پیروز شویم.