جواهرفروشی به نام لافایِت کُرن‌وِل Lafayette Cornwell از نوجوانی شروع به جمع‌آوری امضا‌های شخصیت‌های مختلف می‌کند و حالا با حدود ۴۰۰ امضا، بیش از هرکس دیگری امضا جمع کرده است.
ترجمه هدی جاودانی | شهرآرانیوز - در زمانه‌ای که آمریکایی‌ها شیفته جمع‌آوری امضا بودند، شیوه‌ای که نمایانگر هویت افراد پیش از دستیابی به فناوری اثر انگشت، کد‌های ملی یا کارت‌های اعتباری بود، این کتاب عتیقه کوچک از سال‌های پس از جنگ داخلی آمریکا به یادگار مانده است. جواهرفروشی به نام لافایِت کُرن‌وِل Lafayette Cornwell از نوجوانی شروع به جمع‌آوری امضا‌های شخصیت‌های مختلف می‌کند و حالا با حدود ۴۰۰ امضا، بیش از هرکس دیگری امضا جمع کرده است.
در طول تاریخ، کرن‌ول امضای ۸ رئیس‌جمهور و چندین بانوی اول (همسران رؤسای جمهور) را در مجموعه خود جمع‌آوری می‌کند؛ البته افزون بر امضای شخصیت‌هایی، چون مارک تواینِ نویسنده، هری هودینی، شعبده‌باز مشهور و توماس ادیسون مخترع. کُرن‌وِل پس از چند دهه که به سنین میان‌سالی می‌رسد، دیگر مهارت کافی برای ظاهر شدن در مکان‌هایی که افراد مشهور در آن حضور داشتند و گرفتن امضا از آن‌ها را به‌دست آورده بود. گاهی اوقات، این شخصیت‌های مشهور لطف بزرگ‌تری در حق او می‌کردند. به‌طور مثال، هرمان ملویل در کنار امضای خود نقل‌قولی از شکسپیر برای کرن‌ول می‌نویسد. اسکار وایلد یکی از اشعارش را ثبت می‌کند. جان فیلیپ سوزا، آهنگ‌ساز و رهبر اکستر، سه میزان از سرود مشهور میهن‌پرستانه خود، ستاره‌ها و نشان‌ها جاویدان باد، را برای او به نگارش درمی‌آورد.
امضای اسکار وایلد: بالا، سمت راست
مری تاد لینکلن، هنگام امضا، نام خود را «بانو آبراهام لینکلن» می‌نویسد که به‌عقیده دیوید لُوِنهِرز، مجموعه‌دار و تاجر، بسیار عجیب بوده است، زیرا پس از ترور همسرش، او اغلب نام خود، «مری لینکلن» را امضا می‌کرده است.
امضای مری لینکلن: پایین سمت چپ
دیوید لُوِنهِرز می‌گوید: «کرن‌ول خودش را هرطور شده بود، در موقعیت‌های مختلف جا می‌کرد. اینکه چیزی بیشتر از یک امضا گیرت بیاید، اصلا معمول نیست. او حتما چیزی بیشتر از «آقای ملویل، ممکنه کتابم رو امضا کنین؟» به زبان میآورده است. آقای لُوِنهِرز قصد دارد کتاب امضای کرن‌ول را روز چهارشنبه به‌صورت آنلاین به حراج بگذارد و پیش‌بینی می‌شود کتاب، فروشی به مبلغ ۳۰ تا ۳۵ هزار دلار داشته باشد.
هنگامی که کُرن‌وِل به سارا برنارد، هنرپیشه مشهور فرانسوی، نزدیک می‌شود تا امضای او را نیز ثبت کند، برنارد درخواستی دارد که کُرن‌وِل با آن موافقت می‌کند. اگرچه هنوز در سال ۱۹۱۱، زمانی که کرن‌ول سوار واگن اختصاصی برنارد می‌شود، آلبوم کرن‌ول فاصله زیادی تا رسیدن به صفحات آخر داشته است، برنارد پافشاری می‌کند که آخرین صفحه آلبوم به او اختصاص پیدا کند. کرن‌ول در مصاحبه سال ۱۹۲۷ خود با نیویورک‌تایمز مطرح می‌کند که برنارد درنهایت آخرین صفحه از آلبوم را امضا می‌کند و سپس صفحه امضایش را به قسمت داخلی جلد پشتی آلبوم می‌چسباند و می‌گوید: «هیچ‌کس نباید بعد از من چیزی بنویسد.»
امضای سارا برنارد: سمت راست
آلبوم دهه ۱۸۸۰ میلادی آغاز می‌شود و دهه ۱۹۳۰ به پایان می‌رسد و پس از آن در اختیار یکی از خواهرزاده‌های کرن‌ول قرار می‌گیرد. اینکه کرن‌ول چگونه امضا‌های این کتاب را سامان داده است، به اندازه شیوه جمع‌آوری این امضا‌ها نامشخص و مبهم است، زیرا امضا‌ها به ترتیب زمانی در آلبوم قرار نگرفته‌اند. هرمان ملویل و ادوارد استایلز استوکز، مالک پالایشگاه نفت نیویورک، هر دو در یک روز آلبوم را امضا کرده‌اند، اما امضا‌های آن‌دو ۱۲ صفحه با یکدیگر فاصله دارد. پسر جیمز گارفیلد، رئیس‌جمهور آمریکا نیز، ۲۰ سال پس از امضای آلبوم توسط مادرش، پایین صفحه او، امضای خود را ثبت می‌کند.
لُوِنهِرز تلاش کرده است با ردیابی سفر‌های کرن‌ول، اسرار این آلبوم را کشف کند. اما در میان تمامی افراد مشهوری که کرن‌ول با آن‌ها برخورد داشته است، خود او بیش از همه محل سؤال است. لُوِنهِرز می‌گوید: «ما با مردی مواجهیم که آن‌قدر بی‌رد و نشان است که توانایی او در سر درآوردن از مکان‌های مختلف و جمع کردن این امضا‌ها حیرت‌آور به نظر می‌رسد.»
*برگرفته از مقاله A Mysterious Autograph Hound’s Book Is Up for Auction نوشته James Barron منتشرشده در The New York Times