توهین‌های بی‌شرمانه و چندباره نشریه فرانسوی و حمایت رئیس‌جمهور فرانسه که با هدایت صهیونیسم جهانی صورت می‌گیرد، بار دیگر موجی از خشم و انزجار عمومی را در جهان اسلام برانگیخت. آشکار است که دست‌های پنهان از سال‌ها پیش به مدیریت اسلام‌ستیزی در جهان مشغول‌اند و می‌کوشند شعله اختلاف و آشوب را میان مردم برافروزند و تصویری سیاه از مسلمانان به مردم جهان ارائه دهند. آنان‌که از علاقه و محبت قلبی اهل اسلام به رسول‌خدا (ص) آگاه‌اند، به‌خوبی مراحل مختلف سناریوی خود را طراحی و پیش‌بینی کرده‌اند و از آغاز با مطالعه میدانی و ارزیابی‌های دقیق می‌دانند که توهین به رسول‌خدا (ص) چه واکنش‌هایی به‌دنبال خواهد داشت و در متن این واکنش‌ها نیز خودشان می‌توانند رخداد‌هایی را برای بهره‌برداری گسترده رسانه‌ای، طراحی و اجرا کنند. چه کسی می‌داند پشت‌صحنه قتل‌ها و فجایعی مانند حمله به شهروندان فرانسوی چه بوده است و چه‌بسا عاملان آن‌ها مأموران و مزدورانی باشند برای تکمیل نقشه توطئه! نکته مهم در اینجا همین است که متأسفانه اغلب نهاد‌های رسمی و مدنی جهان‌اسلام و نیز آحاد مسلمانان غیور و معتقد، ناخواسته در میدان طراحی‌شده صهیونیسم جهانی بازی کردند و همان‌طور که آنان خواسته بودند، با تهدید به قتل و زمزمه انتقام و فریاد کشتن و سوزاندن، تصویری مخوف از خود در دیده و ذهن مخاطبان بین‌المللی ترسیم کردند.
ما در این روز‌ها همواره از توهین سخن می‌گوییم، زیرا از منظر خود به موضوع نگاه می‌کنیم، درحالی‌که مفهوم توهین در موقعیت‌های مختلف ممکن است ارزیابی‌های متفاوتی را به‌دنبال داشته باشد. برخی چیز‌ها در گذشته توهین بوده‌اند و اکنون توهین به‌شمار نمی‌آیند و برخی چیز‌ها در یک منطقه توهین هستند و در جایی دیگر خیر؛ پس شاید اگر از چشم طرف مقابل به موضوع نگاه کنیم، همان برداشت را از مفهوم توهین نداشته باشیم. رئیس‌جمهور فرانسه از همین فاصله میان گفتمان‌های مختلف سوءاستفاده می‌کند و ژست دفاع از آزادی‌بیان می‌گیرد؛ درحالی‌که شهروندان فرانسوی می‌دانند در همان کشور نمی‌توان برخی چیز‌ها را گفت و نوشت. رئیس‌جمهور فرانسه دارد برای بازکردن راه توهین به مقدسات مسلمانان، دروغ می‌گوید و این رفتار غیراخلاقی او البته چیزی نیست که در فرهنگ‌ها و گفتمان‌های متفاوت درباره آن اختلافی وجود داشته باشد. دروغ و فریب در همه‌جا و برای همه مخاطبان زشت و ناپسند است و هیچ‌کس نمی‌تواند مثل مفهوم توهین در آن تشکیک کند و به‌توجیه آن بپردازد. شاید لازم بود جوامع‌اسلامی از آغاز بر این نکته متمرکز شوند و به‌جای برجسته‌سازی موضوع توهین که بیشتر در میان خودشان قابل‌فهم بود، به مسئله دروغ‌گویی و فریبکاری غرب که برای همه مخاطبان بین‌المللی قابل درک است، توجه کنند.
بخش مهمی از نامه اخیر رهبر انقلاب به جوانان فرانسوی به‌درستی بر این استاندارد‌های دوگانه و ادعای دروغین آزادی‌بیان تأکید داشت و می‌کوشید که آنان را به چالشی درونی برای پرسش از خویش وادار سازد. به‌نظر می‌رسد این رویکرد هم فرصت سوءاستفاده را از دشمن می‌گیرد و هم برای افکارعمومی در همه‌جای جهان قابل درک است.