دمتان گرم. چه بی‌ریا آمدید و چه باشکوه و از ته دل در وداع با یک مرد باشرف، شرکت کردید. درست که هوا سرد بود و ذرات برف هم به‌آرامی سرما را به وجودتان راه می‌داد، اما نفستان گرم بود و این مرد نازنین را در آخرین وداع با خانواده‌اش تنها نگذاشتید.
هرکسی که این‌روز‌ها آسمانی می‌شود و پر می‌کشد، غربت تنهایی و ماتمش خانواده داغ‌دار را بد‌جور عذاب می‌دهد؛ اما دیروز این‌گونه نبود و جامعه داوران که همیشه هوای هم را داشته‌اند، باز هم هوای یار را داشتند. اهالی ورزش چه بازیکن و مربی و پیشکسوت، چه معلم ورزش، چه مدیر ورزش، چه داوران جوان و چه نسل طلایی داوران ما همه با هم در عزای جواد تقی‌پور در بهشت رضا و در قطعه نام‌آوران با همه وجودشان بودند. جواد غریبانه نرفت و زن‌و‌بچه‌اش فهمیدند که او چقدر بزرگ و عزیز است. فهمیدند که باید به تقی‌پور افتخار کنند.
این نشان از بزرگی این مرد نازنین است که در زندگی و کار‌ش رفتار و کردار و گفتار نیکی داشت. دست همه کسانی که در جمع‌وجور‌کردن کار‌ها برای خاک‌سپاری مرحوم جواد تقی‌پور زحمت کشیدند، درد نکند؛ اما من به‌عنوان یک پیر هفتاد‌ساله از ندیدن خبرنگار و دوربین و تلویزیون کمی دل‌گیر شدم. یعنی در‌واقع گلایه تعدادی از بچه‌محل‌های جواد تقی‌پور بود که به من گفتند این درست نبود چنین‌مردی که اعتبار داوری خراسان و کشور بود و در میادین بین‌المللی برای جامعه داوری ما می‌درخشید، مراسم خدا‌حافظی‌اش به تصویر کشیده نشود.
هرچند شاید وضعیت کرونا و سردی هوا و رعایت اصول بهداشتی و خطر ویروس لعنتی کرونا، دلیل نبود دوستان بوده باشد؛ اما مگر چند تا مانند مرحوم جواد تقی‌پور داریم؟! او یکی از ستون‌های اصلی داوری ما بود و جدا از ویژگی‌های فنی و بین‌المللی‌اش، ویژگی‌های انسانی و اخلاقی‌اش ممتاز بود و از سرمایه‌های فوتبال خراسان بزرگ بود که سالیان زیادی خدمت کرده بود. او این حق را داشت که خانواده‌اش با دیدن مدیران ارشد ورزش و استان در مراسم خاک‌سپاری‌اش احساس آرامش کنند.
او که سال‌های زیادی با دوری از خانواده برای خدمت به جامعه جوان ما در سفر بود و از این شهر به آن شهر و از این کشور به آن کشور برای خدمت می‌رفت، این حق را داشت که مدیران هم در وداعش حاضر می‌شدند. جامعه داوری ما و بزرگانش و پیشکسوتان و دبیران ورزش، سرما و گرما و سختی و رنج را سال‌ها تجربه کرده‌اند و در هر وضعیتی آماده رفاقت هستند که آمدند و نشان دادند که ریگ ته جوب‌اند و یار و همدم روز‌های سخت. روحت شاد جواد‌جان تقی‌پور، مرد باشرف. خدا‌حافظ دلاور. رفتی و نامت همیشه به نیکی ماندگار است.