عبدالله برجسته، داور جشنواره تئاتر استانی، درباره دوره جدید این رویداد گفت: احساس می‌کنم اگر عزمی وجود داشت و دغدغه‌ای بود، می‌شد این جشنواره را زنده برگزار کرد، کاری که بسیاری از استان‌ها انجام دادند و جشنواره فقط با حضور اجراکنندگان و داوران به‌صورت حضوری برگزار شد. به نظرم جشنواره امسال اصلا شکل خوبی نداشت.
امیری|به گزارش شهرآرانیوز - چند روز پیش و در ۴ دی‌ماه، داوری سی‌امین جشنواره تئاتر استانی به پایان رسید و برگزیدگان این جشنواره تئاتر، یعنی نمایش
«ریبوت» به‌نویسندگی و کارگردانی امیرحسین آژیر از مشهد و نمایش
«ملودی‌های شهرزاد مدرنیته» به‌نویسندگی و کارگردانی مصطفی لعلیان از سبزوار، معرفی شدند. جشنواره‌ای که امسال جشنواره نبود، رویدادی بود بدون حضور آدم‌ها، بدون صدای تشویق گروه‌های تئاتر که در سالن نشسته‌اند، بدون هیجان بازیگران پس از پایان‌یافتن نمایش و بدون هر اتفاقی که یک رویداد مهم هنری می‌تواند در خود داشته باشد. همه این حس‌ها و حسرت‌ها را می‌شد در یک پست اینستاگرامی دید که
عبدالله برجسته، یکی از داوران جشنواره، با انتشار عکسی از خود مقابل یک مانیتور بزرگ، همه غم خود را درباره تماشای تئاتر در مانیتور نشان داده بود. در حقیقت سی‌امین جشنواره تئاتر استانی تصویر خلوتی بود از یک مانیتور و یک داور و نتایجی که پس از تماشای اجرا‌های ضبط‌‌‌شده به دست آمد.
به گفته برجسته، داوری آثار شرکت‌کننده در جشنواره استانی درمقایسه با سال گذشته زمان زیادی نبرد، زیرا برای مثال سال گذشته ۹۰ گروه تئاتر در این جشنواره شرکت کرده بودند، اما امسال ۳۸ گروه شرکت کردند و در نهایت آثار ۱۰ گروه نمایشی داوری و ۲ اثر برگزیده شد. او می‌گوید: باتوجه‌به شرایط متفاوت امسال، استنباط ابتدایی من این بود که به‌احتمال امسال با کار‌های مناسبی روبه‌رو نباشیم. واقعا تفاوت‌هایی وجود داشت، اما بسیاری از آثار در سطح مقبولی بودند، به‌ویژه که برخی از آن‌ها نمایش‌های آماده‌ای بودند که قبلا اجرای عمومی هم داشتند؛ بنابراین به نظرم آثار پخته و کامل بودند و امیدوارم بشود این گروه‌ها به اجرای عمومی بروند.
به گفته برجسته، نمایش‌های برگزیده هم جزو آثاری بودند که قبل از کرونا کار شده بودند. او معتقد است کرونا مشکل بزرگی برای تئاتر ایجاد کرده است، اما برگزاری جشنواره تئاتر استانی می‌توانست به شکلی دیگر باشد. او در ادامه گفت: احساس می‌کنم اگر عزمی وجود داشت و دغدغه‌ای بود، می‌شد این جشنواره را زنده برگزار کرد، کاری که بسیاری از استان‌ها انجام دادند و جشنواره فقط با حضور اجراکنندگان و داوران به‌صورت حضوری برگزار شد. پس از دیدن آثار متوجه شدم شکل کار‌ها و چینش اجرای آن‌ها طوری بود که می‌شد جشنواره را خیلی بهتر برگزار کرد. برای همین حس می‌کنم این شکل از اجرا نوعی شانه‌خالی‌کردن متولیان بود. به هر حال می‌شد داور‌ها آثار شهرستان را در آن شهرستان داوری کنند و آثار مشهدی هم باتوجه‌به وجود سالن‌های نمایش متفاوت، می‌شد در مکان‌های مجزا و با رعایت پروتکل‌های بهداشتی اجرا شود. برای همین فکر می‌کنم جشنواره امسال شکل خوبی نداشت که علت اول آن قطعا کرونا بود و علت دوم ناهماهنگی دستگاه‌های فرهنگی.
او ادامه می‌دهد: شاید مسئولانی که سر کار هستند، ضرورت برگزاری این جشنواره را احساس نمی‌کنند و توجه ندارند که گروه‌های نمایشی در این شرایط سخت کار را آماده کرده‌اند. وقتی این گروه‌ها برای حضور در جشنواره نیز دور هم جمع شده و تمرین کرده‌اند، به نظرم می‌شد جشنواره را به‌شکل بهتری برگزار کرد.
او در بخشی دیگر از صحبت‌هایش به برگزاری جشنواره مجازی نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: حتی می‌شد جشنواره را به‌صورت مجازی برگزار کرد، به این شکل که گروه‌ها به‌صورت آنلاین و در یک زمان‌بندی مناسب اجرا کنند، همچنین می‌شد لینک‌های اینترنتی در اختیار گروه‌های دیگر قرار می‌گرفت تا گروه‌ها کار‌های جشنواره را می‌دیدند و جلسات نقد و بررسی در فضای مجازی راه می‌افتاد که خیلی مفید بود، نه اینکه ۱۰ فیلم را به داوران بدهند. به نظرم جشنواره امسال اصلا شکل خوبی نداشت.