چهارشنبه‌ها دوست‌داشتنی‌ترند وقتی با امام‌رضا (ع) تعریف می‌شوند. چهارشنبه‌های امام‌رضایی (ع) را به‌عنوان یک فرصت باید نگریست برای رسیدن به نگاه رضوی به زندگی؛ به زندگی‌ای که در مسیر «حیات طیبه» شکوفا می‌شود.
در این مسیر باید با هندسه معرفتی عالم آل‌محمد (ع) خود را تنظیم و رفتار خویش را نظام‌سازی کرد. دین‌شناسی از این منظر، خود بزرگ‌ترین نظام‌سازی است که باید بدان اهتمام داشت. همت در شناخت دین، وقتی با غیرت‌ورزیدن در اجرای مؤلفه‌های آن همراه شود، امروز و فردا را به قرار بهشت تنظیم می‌کند.
بخوانیم از کلام حضرت سلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع): «إن من دینهم [أی الأَئمه (ع)]: الورع والعفه و الصدق و الصلاح و الإجتهاد و أداء الأَمانه إلى البر و الفاجر و طول السجود و القیام باللیل و اجتناب المحارم و انتظار الفرج بالصبر و حسن الصحبه و حسن الجوار و بذل المعروف و کف الأذی و بسط الوجه و النصیحه و الرحمه للمؤمنین؛ به این معنی که از دین آنان یعنى امامان (ع) است پارسایى، پاکدامنى، راستى، درستى، سخت‌کوشى، بازگرداندن امانت به نیکوکار و تبهکار، سجده طولانى، عبادت شبانه، دورى از حرام، انتظار فرج با شکیبایى، حسن هم‌نشینى، حسن همسایگى، نیکىکردن، بى‌آزارى، گشاده‌رویى، خیرخواهى و مهربانى با مؤمنان.»
باری، کلام روشن است و روشنایی‌آفرین، اما می‌توان در شرح هرکلام، به درکی رسید تا همان یک کلام، کلید بهشتی شود که درهایش را به زندگی این‌جهانی هم می‌گشاید.
«پارسایی» را اگر به زهد همه‌جانبه تعریف کنیم، نه‌تن‌ها خود ما را به پاکیزگی در حوزه‌های مختلف خواهد رساند که از انسان به پارسایی رشیدشده، مطهری خواهد ساخت که جان‌های دیگر را هم به پرهیزگاری بشوید و در ایجاد جامعه پاکان، نقشی ماندگار زند.
در آموزه‌های دینی، فرد فقط مسئول خویش نیست، بلکه در فرایند امربه‌معروف، مسئولیت اجتماعی هم دارد. ایفای این مسئولیت و ادای این تکلیف به توسعه پارسایی می‌انجامد. در این‌باره بازهم خواهیم نوشت.