انتقادی که در سال‌های گذشته به طورکلی به فیلترینگ کشور وجود دارد، این است که هیچ استثنا و دسته بندی خاصی در آن وجود ندارد و برای همه مردم یکسان اعمال می‌شود. درحالی که ممکن است مثلا یک دانشجوی رشته پزشکی نیاز داشته باشد از واژه‌هایی در جست وجو‌های علمی خود استفاده کند که به دلیل فیلترینگ یکسان، بسته شده است. همین مسئله بخشی از افراد را سردرگم می‌کند و لازم است سیاست‌هایی برای حل این موضوع در نظر گرفته شود. به همین دلیل دولت در نظر دارد به بخش‌های مختلف مردم وی پی ان‌های قانونی ارائه کند. این کار به این معناست که برای افراد مختلف باتوجه به نیازشان، سطح دسترسی‌های بیشتری در نظر گرفته می‌شود. البته به نظر نمی‌رسد راه اندازی شبکه ارائه وی پی ان قانونی، جلوی بازار فروش وی پی ان‌های غیرقانونی را که برای دورزدن فیلترینگ استفاده می‌شود، بگیرد.
بعضی مردم پیش آمدن این بحث را در کنار توسعه اینترنت ملی، دلیلی برای رفتن به سمت محدودیت بیشتر در فضای آنلاین می‌شمارند، درحالی که این موضوع برداشت اشتباهی است. اینترنت ملی به طورکلی نه تنها پروژه ترسناکی نیست، که مزایای فراوانی هم برای کشور دارد و مهم‌ترین مزیت آن صرفه جویی در هزینه هاست. تا قبل از این به دلیل نبود بستر مناسب، خیلی از سایت‌های داخلی در سرور‌های خارج از کشور بودند و همین موضوع باعث می‌شد که هزینه زیادی برای پهنای باند اینترنت بین المللی بپردازیم، درحالی که اگر سرور این سایت‌ها در داخل کشور قرار بگیرد و از بستر شبکه ملی اطلاعات برای ارتباط استفاده کنند، بسیار در هزینه‌ها صرفه جویی می‌شود.
خیلی از کشور‌های دنیا از چنین بستری استفاده می‌کنند و ایجاد آن برخلاف حاشیه‌هایی که مطرح می‌شود، به هیچ وجه دلیلی بر محدودشدن دسترسی مردم به اینترنت بین المللی نیست.