این هفته سراغ معرفی یکی از بهترین بازی‌های کوآپ (۲ یا چندنفره) می‌رویم که چند روز بیشتر از عرضه آن نمی‌گذرد، اما در همین زمان کم توانسته است نظر خیلی از منتقدان را به خود جلب کند و حتی به عنوان یکی از بهترین بازی‌های امسال هم از آن نام برده می‌شود.
علی رضایی | شهرآرانیوز - این هفته سراغ معرفی یکی از بهترین بازی‌های کوآپ (۲ یا چندنفره) می‌رویم که چند روز بیشتر از عرضه آن نمی‌گذرد، اما در همین زمان کم توانسته است نظر خیلی از منتقدان را به خود جلب کند و حتی به عنوان یکی از بهترین بازی‌های امسال هم از آن نام برده می‌شود. سازنده این بازی، یعنی جوزف فارس، را در دنیای بازی‌های ویدئویی به عنوان متخصص ساخت بازی‌های کوآپ می‌شناسند و تا قبل از این هم تجربه ساخت چند بازی دیگر در این ژانر را در کارنامه خود دارد. با وجود این، هیچ کدام از آن‌ها به خوبی و کاملی بازی تازه اش یعنی «It Takes Two» نبودند. حتی از نظر بعضی منتقدان، این عنوان بهترین بازی چندنفره‌ای است که تا امروز ساخته شده است.
داستان چالش‌های یک خانواده
بازی سراغ یک موضوع ملموس و در عین حال مهم می‌رود. «می» و «کودی» زن و شوهری هستند که اختلاف بینشان آن‌ها را به مرحله طلاق رسانده و این وسط، دختر خانواده هم درگیر مشکلات والدینش شده است و حتی خودش را هم مقصر می‌داند. گریه‌های این دختر و سرازیر شدن اشک هایش روی عروسک‌هایی که به شکل پدر و مادرش ساخته شده اند، باعث می‌شود روح آن‌ها در جسم این عروسک‌ها دمیده شود و از اینجا به بعد، ۲ بازیکن، هرکدام با انتخاب یکی از عروسک‌های می‌یا کودی، وارد یک ماجراجویی برای برگشتن به بدن اصلی شان می‌شوند که با همراهی شخصیت دکتر حکیم که درواقع نویسنده عجیب و غریب یک کتاب است، این ماجراجویی رابطه آن‌ها را هم تحت تأثیر اتفاقات جالبی قرار می‌دهد.
یک تجربه دونفره
بازی It Takes Two یک تجربه کوآپ است و حتما باید با یکی از دوستانتان آن را بازی کنید. سازندگان این عنوان در تک تک دقایق آن، به دنبال خلق یک تجربه همکاری بی نقص بوده اند و کاملا هم در ساخت چنین اثری موفق ظاهر شده اند. نتیجه اینکه هردو بازیکن مدام در حین بازی کردن بازی سرگرم خواهند بود.
در ابتدای هر مرحله، هریک از این شخصیت‌ها به یک سری قابلیت مجهز می‌شوند که مکمل یکدیگر هستند. برای نمونه، یکی از مراحل، مبتنی بر ایده استفاده از آهن رباست که هریک از شخصیت‌ها نیمی از آن را حمل می‌کنند و همکاری‌ای که بینشان شکل می‌گیرد به راستی خلاقانه طراحی شده است. این موضوع در سایر بخش‌ها و مکانیک‌های بازی هم مشهود است و از هدایت یک وسیله گرفته تا کمک به یکدیگر برای رد شدن از موانع با زمان بندی درست باعث می‌شوند آن حسی که شخصیت‌های این بازی مکمل یکدیگرند و پیشرفت فقط با همکاری بین آن‌ها حاصل خواهد شد، در تک تک دقایق It Takes Two مشهود باشد. به بیان دیگر، همه چیز در بازی از حل کردن معما‌ها گرفته تا پشت سر گذاشتن موانع، مبارزه با دشمنان و حتی خوش خوش گذرانی هایش بر پایه همکاری و تفاوت بین شخصیت‌ها طراحی و اجرا شده است.
یک سرگرمی تمام عیار
با اینکه داستان بخش مهمی در It Takes Two است و به ویژه تلاشش برای آموزنده بودن ارزشمند است، بازی جدید جوزف فارس و استودیو هیزلایت از آن دست آثاری به حساب می‌آید که هدف اصلی اش خلق یک سرگرمی تمام عیار از طریق گیم پلی است. مهم‌ترین و شاید اصلی‌ترین نقش را در این میان، طراحی شگفت انگیز مراحل بازی ایفا می‌کند که تحت تأثیر آن، It Takes Two تا آخرین لحظه جذاب، نفس گیر و پر از شگفتی است و پیدا کردن نقص یا نکته‌ای آزاردهنده در طراحی مراحل بازی کار سختی است. بازی در چند مرحله روایت می‌شود که هرکدام، تجربه‌ای تقریبا دوساعته است. هیچ مرحله‌ای شبیه به دیگری نیست و جدا از بحث‌های گرافیکی و تنوع ظاهری، مکانیک‌ها و روند کلی مراحل هم با یکدیگر متفاوت هستند. برای نمونه، بازی در مرحله‌ای بازیکنان را به دنیای زیر آب می‌برد تا لوله‌های انتقال آب نبات را تعمیر کنند. در مرحله‌ای دیگر حال و هوای فضایی به خودش می‌گیرد و دنیایی متشکل از ستارگان را به تصویر می‌کشد و گاهی هم با رها کردن آن‌ها در یک منطقه برفی، اجازه می‌دهد از اسکیت روی یخ لذت ببرند. این تنوع، عاملی است که باعث می‌شود It Takes Two تا انتها ویژگی‌های جدیدی برای معرفی کردن داشته باشد و تا آخرین لحظه، بازیکن را با این حجم از خلاقیت و ایده‌های جالب شگفت زده کند.
موج سواری بین ژانر‌ها
با اینکه بازی یک تجربه اکشن ماجراجویی و پلتفرمر سه بعدی معرفی شده است، محدود کردن آن به یک سبک و دسته بندی ژانری، بی احترامی به حجم خلاقیتی است که سازندگانش در ساخت آن خرج کرده اند. It Takes Two خودش را درگیر هیچ مرز بندی مشخصی نمی‌کند و ترسی از رفتن به سراغ ایده‌ها و سبک‌های مختلف در مراحل متنوعش ندارد. به همین دلیل هم در جایی، تبدیل به یک اثر با حال و هوای مخفی کاری می‌شود که در آن کوچک‌ترین اشتباهی شما را طعمه سمور‌ها خواهد کرد، در جایی دیگر، شما را روی یک هواپیما، وارد یک مبارزه با سنجابی به سبک بازی‌های مبارزه‌ای می‌کند که جدا از مشت و لگد زدن‌های معمولی، شاهد پرتاب اشیا هم در آن هستیم و حتی گاهی بازی به کل قید تجربه سه بعدی اش را می‌زند و یک اثر دوبعدی مبارزه‌ای می‌شود.
جدا از رفتن به سراغ سبک‌های مختلف، It Takes Two مدام مکانیک‌های جدیدی هم برای لذت بخش‌تر کردن بازی رو می‌کند. برای نمونه، گاهی با مجهز کردنتان به شمشیر و جادو، ۲ شخصیتش را به دل یک نبرد واقعی و درست و حسابی می‌برد. گاهی هم مرکب هایی، چون قورباغه یا عنکبوت در اختیارتان قرار می‌دهد تا فضای پیشروی تان مدام در حال تغییر باشد و تنها به یک سری پرش به موقع خلاصه نشود.
هماهنگی گرافیک و موسیقی
مراحل بازی همان طور که از حیث طراحی و مکانیک‌ها متفاوت از یکدیگرند، از حیث طراحی هم تفاوت‌های فراوانی با یکدیگر دارند.
سبک کلی طراحی‌های بازی شباهت زیادی به آثار استودیو پیکسار دارد و یکی از ویژگی‌های جالب It Takes Two ارجاعات آن به آثار مشهور دیگر است. از انیمیشن فروزن گرفته تا دنیای جادویی هری پاتر و انواع و اقسام بازی ها، فیلم‌ها و آثار مختلف. مکمل این زیبایی گرافیکی هم موسیقی‌های متناسب با فضای هر مرحله است که به دقت انتخاب شده اند. هم چنین صداگذاری خوب کاراکتر‌ها و انتخاب صداپیشه‌های مناسب برای آن‌ها باعث شده است هم دیالوگ‌های دکتر حکیم بار طنز خوبی به بازی ببخشند و هم دیالوگ‌های ردوبدل شده بین ۲ شخصیت اصلی، اثرگذاری لازم را داشته باشند.
تریلر گیم‌پلی بازی