آتش‌سوزی در پالایشگاه تهران، چسبیدن فلزات به بدن افراد، حذف بخشی از مستند نامزد‌های ریاست‌جمهوری از سوی صداوسیما، تبلیغات و لایو‌های متعدد نامزد‌های شورای شهر در فضای مجازی، برگزاری نشست‌های انتخاباتی، رد و تأیید صلاحیت‌ها و تابستان داغ داغ ایران، تیتر خبر‌هایی است که در هفته گذشته و در جامعه ایرانی، دست‌به‌دست شده‌اند.
از طرفی، بالا و پایین کردن حاشیه جنجالی خواهر پانته‌آ بهرام در برنامه «هم‌رفیق»، مشکل روحی برادر بابک خرمدین و واکسینه شدن فلان هنرپیشه، رفع توقیف فلان سریال خانگی و ... همگی چیز‌هایی است که با فشردن یک دکمه می‌توان سراغش رفت و درباره‌اش خواند و نظر داد. اگر حوصله یا وقتش را داشته باشید، می‌توانید در ۲۴ ساعت یکی از همین گزینه‌ها را انتخاب و دنبال کنید و به دلتان وعده دهید در واپسین نفس‌های کرونا قبل از واکسیناسیون جمعی، نه‌تن‌ها در محیط خانه، بلکه هر مکانی مانند مطب پزشک، سوپرمارکت، مترو و خیابان اطلاعات جدیدی به زندگی‌تان بیفزایید.
یک بار یکی از قدیمی‌های مشهد در صنعت هواپیمایی، از همان‌هایی که خیلی‌ها دلشان غنج می‌رود چند ساعتی کنارش بنشینند و یک دور توی فلکه آب همراهی‌اش کنند، در یک مصاحبه گفته بود: حدود ۷۰ سال پیش اگر کسی با هواپیما سفر می‌کرد، نامش فردای آن روز در روزنامه خراسان نوشته می‌شد. حالا کافی است این خبر را بگذاریم کنار مریخ‌نوردی که این روز‌ها پیوسته برایمان تصاویری را از فضا مخابره می‌کند.
همین حالا که مطلب بالا را خواندید، یک دور فشرده‌ای از خبر‌های هفته دوم خردادماه توی ذهنتان مرور شد.
به گذشته رفتید و برگشتید. نمی‌دانم پای سیستم محل کارتان نشسته‌اید و از سایت شهرآرانیوز ما را دنبال می‌کنید یا روزنامه در دستانتان است و زیر خنکای کولر خانه‌تان (البته اگر برق قطع نشده باشد) دقایقی مطالعه آزاد دارید، اما کمی با خودتان فکر کنید احساستان درباره زندگی چیست؟ فکر نمی‌کنید روز‌ها به‌سرعت می‌گذرند و ساعت‌ها پشت سر هم می‌دوند؟ آیا ثبات زندگی را درک می‌کنید یا پیوسته به این می‌اندیشید که در سفر هستید؟ سفری در مکان‌های متنوع و زمان‌های مختلف. شما در حال حرکتید. هر وقت دلتان بخواهد و در هر جایی می‌توانید با لمس یک دکمه، به‌آسانی، کنار دست یک آدم بنشینید، با او وارد زندگی‌اش شوید اشک بریزید، بخندید، برای تولدش شمع روشن کنید.
می‌توانید به ۵۰ سال آینده بروید و پیش‌بینی‌ها در مورد هوش مصنوعی را ببینید و در یک مراسم فانتزی خدمتکارانی را که کارهایتان را انجام می‌دهند تماشا کنید.
اکنون به نظرتان این حجم از سفر‌های لحظه‌ای و روزانه را باید از ویژگی‌های زندگی امروز پنداشت و آن را به به عنوان تغییر در قرن ۲۱ ضروری خواند یا از اسارت رسانه‌هایی که زندگی ما را قبضه کرده‌اند رها شد؟
به گفته جامعه‌شناسان، مهم‌ترین ویژگی سفر، گریز از زندگی روزمره است، فرار از عقلانیت حاکم بر شهر که قاعده تداوم حیات در آن است.
حالا به این فکر کنید روزانه چه تعداد سفر درون‌شهری یا خارج شهری دارید، چند عکس را لایک می‌کنید و اجازه می‌دهید دیگران همراهی‌تان کنند، چه تعداد صفحه را دنبال می‌کنید که بدون پشتوانه علمی و تخصصی و صرف سرگرمی پایه‌گذاری شده‌اند، چه افرادی و با چه نیتی ذهن شما را نسبت به چیز‌هایی که چه‌بسا باور هم ندارید سامان‌دهی می‌کنند، و پشت پرده سیاست هر رسانه چیست؟
اکنون یک سؤال که اگر دوست داشتید، پاسخش را با ما هم در میان بگذارید: فکر می‌کنید چرا پاتوق‌های گفتگو برای برش مشکلات و جذب راهکار‌ها در شهر‌ها معنای حقیقی ندارند؟ آیا همان اندازه که غرق سفر‌های لحظه‌ای هستیم به مطالبات عمیق هم فکر کرده‌ایم؟ آیا به‌واقع با شرایط فعلی بدون ایجاد زیر ساخت‌های صحیح در زندگی فردی و اجتماعی جامعه سالمی را تحویل نسل آینده خواهیم داد؟ ما را در این بحث به صورت هفتگی همراهی کنید. همیشه هستیم در شهربانو، تحریریه شهرآرا.