سیدمحمدرضا هاشمی | شهرآرانیوز؛ سال‌هاست «محمد میرزایی» را می‌شناسم، همیشه لباس ورزشی به تن دارد و به‌نظر می‌رسد آماده است که در هر ساعتی دانش ورزشی خود را در اختیار تکواندوکاران مهاجر افغانستانی قرار دهد. این روزها هم که «محسن رضایی» موفق شده است طلای قهرمانی آسیا را در بیروت به‌دست بیاورد، قطعا حضور یک مربی کاربلد مثل محمد میرزایی در کنار او نقش زیادی در به‌دست‌آوردن این موفقیت داشته است. به‌بهانه همین طلای ارزشمند با او گفتگو کردیم تا ببینیم مربی تیم تکواندو مهاجران افغانستانی چه رؤیایی در سر دارد.
تیم‌ملی تکواندو افغانستان درحالی‌که قرار بود برای کسب سهمیه المپیک به اردن اعزام شود، با ویروس منحوس کرونا روبه‌رو شد و نتوانست در این رقابت‌ها حاضر شود. محمد میرزایی که در آن روزها در کادرفنی تیم‌ملی تکواندو افغانستان حضور داشت، دراین‌باره می‌گوید: داستان اردن متأسفانه خیلی غم‌انگیز بود و طوری اتفاق افتاد که همه شوکه شدند. این مسابقات برای کسب سهمیه المپیک بود؛ اتفاقی که هر ۴ سال یک‌بار می‌افتد. ۲ سال قبل که در کابل مسابقه دادیم و محسن رضایی و سمیه غلامی موفق شدند جواز حضور در مسابقات کسب سهمیه المپیک را به‌دست بیاوردند، به مشهد آمدیم و تمرینات خود را با هدف حضور بچه‌ها در المپیک ادامه دادیم. اما متأسفانه تست خانم غلامی در کابل مثبت شد و تست بقیه اعضای تیم هم در اردن مثبت شد و نشد بچه‌ها برای انتخابی المپیک رقابت کنند.
وی ادامه داد: برای المپیک بعدی امیدواریم. محسن رضایی هنوز ۲۳ سال دارد و با این طلایی که در مسابقات قهرمانی آسیا به‌دست آورد، انگیزه زیادی دارد تا نماینده افغانستان در المپیک بعدی باشد. همه‌چیز به فدراسیون و کمیته ملی المپیک افغانستان بستگی دارد. فدارسیون خیلی ضعیف عمل می‌کند و در بخش بانوان اصلا برنامه خاصی وجود ندارد و فقط از بانوان به‌صورت نمایشی حمایت می‌کند.
میرزایی که حالا نامش با تکواندو گره خورده است، درباره عملکرد تیم‌ملی در مسابقات قهرمانی آسیا در لبنان می‌گوید: وقتی شرایط تکواندو افغانستان را نسبت به گذشته نگاه می‌کنیم، مثلا مسابقات جهانی دانمارک که اوج تکواندو افغانستان بود و در دنیا هفتم شدیم و باتوجه‌به شرایط داخل افغانستان در این روزها، کسب رتبه هفتم در مسابقات قهرمانی آسیا در لبنان اتفاق خوبی است. باتوجه‌به مدال طلایی که محسن رضایی به‌دست آورد، مدالی که در تاریخ ورزش افغانستان اولین‌بار است که کسب می‌شود، انگیزه زیادی برای ورزش افغانستان و ورزش مهاجران ایجاد شده است. این مدال نشان داد که ظرفیت ورزش افغانستان این نیست. اگر ما برنامه داشته باشیم و حمایت شویم، مثل محسن رضایی و سمیه غلامی زیاد داریم، به‌ویژه در جمع مهاجران. عملکرد سمیه غلامی به‌عنوان اولین دارنده مدال افغانستان در بخش بانوان و جابه‌جایی رکورد‌ها به‌وسیله محسن رضایی نشان می‌دهد که ما ظرفیت‌های زیادی داریم.
میرزایی معتقد است که مهاجران افغانستانی در مشهد در مقایسه با مهاجران در دیگر شهر‌های ایران ارتباط بهتری باهم دارند؛ ارتباطی که باعث موفقیت آن‌ها شده است. او می‌گوید: درست است که مهاجران افغانستانی در مشهد در مقایسه با جمع‌های مهاجران در دیگر شهر‌های ایران منسجم‌تر است، اما بازهم به ظرفیتی که شایستگی آن را دارد، نرسیده‌ایم. در حوزه تکواندو هدف ما طلای المپیک است و غیر از آن نمی‌تواند من را راضی کند. احساس می‌کنم مهاجران افغانستانی مقیم مشهد ارتباط بهتری باهم دارند.
بچه‌های مهاجر به‌دلیل اینکه از وطنشان دور هستند، عِرق بیشتری به وطنشان دارند و این انگیزه می‌شود که این خلأ را با ورزش و افتخارآفرینی پر کنند. باتوجه‌به اینکه در دنیای مهاجرت مشکلات زیادی برای افغانستانی‌ها وجود دارد، تنها زمانی که آن‌ها می‌توانند بلند فریاد بکشند، همین برنده‌شدن در میادین و مسابقات است.
وی ادامه داد: در تکواندو نمی‌توان افغانستان و ایران را باهم مقایسه کرد؛ ایران جزو صاحب‌سبک‌های این ورزش در جهان است و مدال‌های مهمی را کسب کرده است. رسانه‌ها آن‌طور که باید به طلای محسن رضایی نپرداختند؛ مدالی که اهمیت زیادی برای ما دارد. متأسفانه در داخل افغانستان هنوز نگاه‌های متفاوت به ورزشکاران وجود دارد.
میرزایی که سال‌هاست برای ورزش مهاجران زحمت کشیده و از چهره‌های تأثیرگذار مهاجران افغانستانی در مشهد است، می‌گوید: ورزشکاران افغانستان چه آن‌ها که داخل هستند و چه آن‌ها که مهاجر هستند و در کشور‌های دیگر زندگی می‌کنند، استعداد و ظرفیت زیادی دارند، اما همه‌چیز دست ما نیست؛ به‌دست‌آوردن موفقیت در سطح جهانی در ورزش نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و حمایت است. ما تا آنجا که در توان داریم، وقت و انرژی می‌گذاریم، اما برنامه‌ریزی در سطح کلان اهمیت زیادی در به‌دست‌آوردن موفقیت‌ها دارد. ناهماهنگی و بی‌برنامگی فدراسیون تکواندو افغانستان باعث شد که من در اردن با تیم‌ملی تکواندو به‌عنوان مربی خداحافظی کنم. من ترجیح می‌دهم همچنان مربی مهاجران تکواندوکار باشم.