به گزارش شهرآرانیوز؛ گزارش‌ها متناقض است. برخی می‌گویند تعداد باقی مانده یوز ایرانی ۵۰یا ۴۰ قلاده است، اما مدیران پروژه یوز ایرانی می‌گویند ۱۰۰ قلاده یوز آسیایی در کشور زندگی می‌کنند. حتی همین آمار هم خیلی دقیق نیست، اما می‌دانیم جز اینکه در جام جهانی گذشته تصویرش روی پیراهن تیم ملی ایران نقش بسته و خیلی از فعالان محیط زیست سال هاست با وجود تمام بی مهری‌ها و کمبود‌ها همه کار می‌کنند تا توجه مردم و مسئولان را به این گونه درحال انقراض جلب کنند.
در تیر ماه سال ۱۳۹۱ برای اولین بار از یک قلاده یوز آسیایی در منطقه ترشیز بردسکن عکس برداری شده است، هرچند هنوز معلوم نیست چند قلاده از آن در این منطقه زندگی می‌کنند. با این حال یکی از فعالان محیط زیست منطقه می‌گوید یوز آسیایی به عنوان یک گونه ارزشمند در معرض انقراض قرار دارد، اما تخریب زیستگاه و نیز کمبود منابع آب از جمله مسائلی است که حیات آن‌ها را تهدید می‌کند.
او گفته عملیات معدن کاری با حضور انسان، ماشین آلات، آلودگی صوتی و فعالیت‌های جانبی نظیر جاده کشی در زیستگاه این موجود انجام می‌شود و از مواردی است که حیات یوز را در محدوده بردسکن تهدید می‌کند، یوز‌ها جاندارانی غیراجتماعی هستند و حضور انسان در منطقه و فعالیت‌های بشری می‌تواند به تدریج باعث رانده شدن این گونه از زیستگاهش شود.
کارشناسان حیات وحش می‌گویند ۱۰۰ قلاده حداقل تعداد لازم برای بقای یک گونه است. افزون بر آن زیستگاه امن و مناسب و اراده کافی برای حفاظت هم لازم است. مورد اول که به نظر می‌رسد اصلا وجود ندارد و دومی هم به شدت محل تردید است. یک خشک سالی دیگر، یک بیماری واگیر تازه و ... یوز ایران را به همان جا خواهد فرستاد که شیر ایرانی و ببر مازندران رفتند. بدتر اینکه دیگر دامنه‌ها هم که جای ماندن نیست. تا ۵۰ سال پیش امید به بقای گونه‌های بی نظیری مثل شیر و ببر وجود داشت و در همین ۵۰ سال هم جمعیت حیات وحش ایران دست کم ۹۰ درصد کم شده‌است و باز هم قربانی خواهد گرفت. اکنون نوبت یوز است و بعید است که یوز آخرین باشد.
جدول مقایسه آماری حیات وحش ایران، اما از اوضاع اسفناک تری گزارش می‌دهد. این جدول آماری که مقایسه‌ای از تعداد حیوانات از سال ۷۶ تا دهه ۹۰ و پیش از آن است؛ نشان می‌دهد تعداد چهارپایان بزرگ ایران اعم از سُم دار و گوشت خوار (۳ زیرگونه گوزن، آهو و جبیر، گور، پلنگ، یوز، دو زیرگونه خرس) عدد ۱۰۰ بود که اکنون عدد ۲ یا ۴ است. به عبارت دیگر از هر ۱۰۰ رأس قلاده، ۹۶ تا ۹۸ قلاده از بین رفته است.