این روز‌ها غارغار کلاغ‌ها از بنگاه‌های خبرپراکنی انگلیسی و سعودی علیه زبان فارسی بلند شده است؛ رسانه‌های فارسی‌زبانی که سال‌هاست سلاح رسانه‌شان را علیه ایران و ایرانیان به کار گرفته‌اند.
هجمه به زبان فارسی اقدامی ناشیانه نیست، بلکه اقدام راهبردی دشمنی تاریخی است. زبان فارسی فقط در امروز و دیروز ریشه ندارد، بلکه یکی از عناصر هویتی ماست. برای همین دشمنان این مرزوبوم به‌شکل‌های مختلف سعی می‌کنند این کوه استوار را فروبریزند.
اگر روزی برای خلیج همیشه فارس توطئه‌چینی می‌کنند، اگر با برنامه‌سازی‌های خوش‌آب‌ورنگ و موسیقی‌های سخیف سعی می‌کنند ایرانیان را از میراث گران‌سنگ بزرگان ادبیاتشان دور کنند، اگر با خبرسازی و شایعه‌پراکنی بذر ناامیدی در دل مردم می‌پاشند، به این امید بسته‌اند که ایرانیان دیگر ملتی منسجم و مقاوم و یک‌دل نباشند.
آن‌ها ایران را چندپاره می‌خواهند تا میدان را طوری بچینند که رستم‌ها مقابل سهراب‌ها بایستند.
سیاست انگلیسی تلاش می‌کند رستم و سهراب هم‌جبهه نشوند، رستم خون‌خواه سیاووش نباشد و شغاد‌ها عزیز شوند. رسانه انگلیسی برنامه می‌سازد که آرش کمان به زمین بگذارد.
چه زمانی به این اهداف می‌رسند؟ وقتی زنجیره هویت ایرانی‌مسلمان را پاره کنند. روزی گسل مذهبی می‌سازند و روز دیگر گسل قومی. اجنبی‌جماعت کم از قوم لر و عرب و ترک و کرد ایرانی را قربانی طمع خود نکرده است.
در جای‌جای این خاک، اجنبی مستقیم و غیرمستقیم خون مظلومی به‌ناحق به زمین ریخته است. روزی لباس ایران‌دوستی علیه اقوام به تن می‌کند، روز دیگر لباس قوم‌گرایی علیه ایران.
انگلیسی‌ها سال‌ها پیش، از هند فارسی‌زدایی کردند و حالا هم هیچ ابایی ندارند که ایرانیان از فردوسی و حافظ و سعدی و مولوی و نظامی‌شان جدا بیفتند. زبان فارسی دل در ادبیات کهن ما و آداب و سنت‌های ملی و آیینی ما دارد. مگر می‌شود نوروز و یلدا را بی‌زبان فارسی تصور کرد؟ حتی بسیاری از آیین‌های دینی ایرانیان به اشعار فارسی در مدح اهل‌بیت (ع) گره خورده است.
غارغار کلاغ خبرچین شوم، از کودتای نرم اجنبی علیه میراث ایرانیان خبر می‌دهد.
باید سخت به این میراث تعصب داشته باشیم. فردوسی اگر پاسدار زبان فارسی بود، ما نیز پاسدار میراث او باشیم. کلاغ‌های شوم در کمین قند و شکر پارسی، ره به‌جایی نخواهند برد، اگر هوشیار باشیم و پاسدار.
دشمنی آن‌ها با زبان فارسی همان‌قدر است که دشمنی‌شان با عزت و استقلال ایران و این هردو یکی است و درهم تنیده است.
عزت فردوسی و عرفان مولوی و حکمت حافظ با زبان فارسی به ما رسیده و سفره فرهنگ و هنر ما را شیرین کرده است. شیرینی‌اش پایدار.