زندگی ما همان گفتار، رفتار، برخورد‌ها و نشست و برخاست‌هایی است که از آن به نام فرهنگ یاد می‌کنند، فرهنگی که نیازمند اصالت است. این مهم وقتی نمود واقعی دارد که از محدوده فرهنگ دینی ما دور شود و از الگو‌های زندگی‌مان فاصله بگیرد. فرهنگ رضوی فضای کلی زندگی است که باید از همسایه دانا، مهربان و رئوف خود بیاموزیم و با بهره‌گیری از این معدن علم الهی، به رشد خانواده و جامعه کمک کنیم.
یکی از این آموزه‌ها رأفت، مهربانی و دلسوزی است، ویژگی مهمی که دین بدان معنا می‌شود و آن محبت است. نمونه‌های زیادی در سراسر زندگی امام مهربانی‌ها می‌توان یافت، کسی که بی دلیل مهربان است و همواره به این امر توصیه می‌کند. ایشان مهربانی با مردم را نیمی از عقل می‌داند.
حتی به گمانم اگر همین ویژگی خاص امام هشتم را داشته باشیم، زندگی‌مان از این رو به آن رو می‌شود.
دلسوزی و نازک‌دلی کار کمی نیست و حتما احساس خوشایندی در روح و جسم ما ایجاد خواهد کرد، سرمایه‌ای که بی شک سرزندگی را به ارمغان می‌آورد و نتیجه آن رهایی از سختی‌های شخصی و یخ‌زدگی‌های عاطفی است. از این رو، رأفت و مهربانی یک حس عاقلانه است که عاشقانه روی می‌دهد و بی هیچ مزد و منت و قضاوتی، هم درمانگر درد‌های دیگران است هم مشکلات خودمان را برطرف می‌کند.
با نگاه به رفتار امام مهربانی‌ها به‌خوبی در می‌یابیم که بسیار عاشقانه و با دلسوزی برای همه اقشار مردم و مذاهب مختلف این کار را می‌کرده و دست ایشان بر سر همگان بوده است.
امام رئوف ادب و احترام به دیگران را با بذل محبت و مهربانی دوست دارد و این مهم در همه ابعاد سیره امام رضا (ع) مشاهده می‌شود.
-- مهربانی هرگاه برخاسته از ایمان به خدا باشد ماندگارتر است.
-- مهربانی حد و مرز و زمان و مکان نمی‌شناسد.
-- مهربانی بسیار ساده است، به سادگی یک سلام و یک لبخند.
-- مهربانی با نزدیکان در دسترس‌تر و ارزشمندتر است.
-- مهربانی گاهی در یک مکالمه کوتاه تلفنی و یک احوالپرسی کوتاه هم معنی می‌شود.
-- مهربانی تقسیم شادی با دیگران است.
-- مهربانی شریک شدن در غم‌ها و سختی‌های دوستان است.
-- مهربانی را دریغ نکنیم.
-- مهربانی گاهی صبر و تحمل است.
-- از ته دل و خالصانه و بی‌منت مهربان باشیم.
-- مهربانی کردن زحمتی ندارد. خوب باشید و خسته نشوید!