سارا رنگیان | شهرآرانیوز؛ زنگ خطر سالمندی در ایران به صدا درآمده، صدایی که باید همه نهاد‌های دست اندرکار آن را آشکارا بشنوند و برای پیامد‌های آتی آن هوشیار باشند. تا ۱۰ یا ۱۵ سال آینده با مادربزرگ و پدربزرگ‌هایی روبه رو می‌شویم که خانواده یا فرزندی برای مراقبت از خود ندارند یا اگر هم داشته باشد تعدادشان کم است. برای همین هم نگرانی‌هایی درباره رها کردن آن‌ها به وجود می‌آید. در این شرایط سالمند رهاشده، پدیده جدیدی نیست، اما با توجه به شرایط اقتصادی و بحران‌های فرهنگی که در پی آن می‌آید، می‌توان گفت سالمندان سر راهی هم مثل دیگر معضل‌های اجتماعی در ایران شدت گرفته است.
در این شرایط متأسفانه ساختار مورد نیاز این درصد از جمعیت سالمندان در سازمان‌ها وجود ندارد و به عنوان مثال متخصص حوزه سالمندی و بیمارستان سالمندان در کشور نداریم. ضمن اینکه سالمند ناشناس یکی از معضل‌های بهزیستی است. به گفته احمد دلبری، رئیس انجمن سالمندان، در کشور ۱۵هزار سالمند در مرکز شبانه نگهداری می‌شوند که از مجموع آن‌ها ۱۰ تا ۲۰درصد ناشناس هستند. سالمندی نیاز به زیرساخت‌ها و آمادگی دارد و با توجه به زنانه شدن جمعیت سالمندی و آسیب پذیر بودن زنان، ضرورت توجه به این مهم وجود دارد.
اکنون ۸۰درصد سالمندان بیمه تکمیلی نداشته و براساس تحقیقات ۷۱درصد زنان سالمند تنها، منبع درآمدی ندارند و سازمان‌های حمایتی باید در مورد این موضوع تدبیری بیندیشند. از سوی دیگر متولیان امر باید به این موضوع در برنامه‌ها و قوانین بالادستی توجه بیشتری کنند، چراکه براساس برنامه‌های سوم، چهارم و پنجم توسعه، در هر برنامه باید ۲۵درصد سالمندان واجد شرایط تحت حمایت قرار گیرند.
ما تا ۲۰ سال آینده با بحران کمبود جدی مراقب برای سالمند روبه رو هستیم، مهم‌ترین چاره‌ای که می‌توان از حالا برای این موضوع مهم اجتماعی اندیشید، چیست؟ به گفته رئیس انجمن سالمندان ایران مهم‌ترین موضوع تقویت ساز و کار‌های بیمه‌ای مراقبت از سالمند است. بر این اساس باید در بخش‌های بیمه ای، مراقبت از سالمند را بگنجانیم و قوی‌تر از قبل به آن توجه داشته باشیم.