این روز‌ها که مسابقات جهانی کشتی در بلگراد در حال برگزاری است، کیف ما کوک است و چشم می‌گذاریم تا نوبت به پهلوانان ایرانی برسد، آن‌ها روی تشک بروند و ما بنشینیم پای تلویزیون و از تماشای عالی‌ترین سطح کشتی جهان لذت ببریم. شنبه شب که «کامران قاسم پور» می‌خواست در وزن ۹۲ کیلوگرم در مسابقه فینال پنجه در پنجه حریف آمریکایی کشتی بگیرد، من خانه یکی از اقوام بودم که اتفاقا سه تا پسر قدونیم قد دارد.
هرکدامشان سرشان در موبایلشان بود و «کال آف دیوتی» برایشان مهم‌ترین چیز در روی کره زمین. آن قدر خنثی بودند که ذوق زدگی من هم تحت تأثیر بی خیالی آن‌ها قرار گرفت. البته وقتی قاسم پور امتیاز گرفت من بی توجه به آن‌ها بالا و پایین پریدم، ولی برای پسرعمه هایم هیچ فرقی نداشت که چه اتفاقی افتاده. در روز‌های نوجوانی ما اغلب خانه‌ها تلویزیون سیاه سفید داشتند و گزارشگر کشتی مجبور بود؛ بگوید کدام کشتی گیر دوبنده اش چه رنگی است و در کدام سوی تشک ایستاده.
زمان ما مسابقات جهانی کشتی مهم‌ترین اتفاق جهان بود. فردای مسابقه هم می‌رفتیم سر کلاس و همه بچه‌ها شده بودند، «هادی عامل» و کارشناس متبحر کشتی. دیشب که تجربه تماشای کشتی را با پسرعمه‌های قدو نیم قدم داشتم، خوشحال شدم که زمان ما به جای کلمات لاتین که در بازی‌ها مرسوم است، ما «فیتله پیچ» بلد بودیم و وقتی مسابقه تمام می‌شد خود را در قامت قهرمان‌های آن روز‌های کشتی ایران می‌دیدیم، تشک‌ها را توی اتاق پهن می‌کردیم و با برادرمان کشتی می‌گرفتیم.
لیگ جهانی والیبال و مسابقات فوتبال هم مثل کشتی اهمیت داشت. هرچند که وقتی سریال نمایش خانگی «یاغی» پخش شد، آمار ثبت نام کودکان و نوجوانان در مدارس کشتی کشور بالا رفت و بچه‌ها تحت تأثیر این سریال دوست داشتند کشتی گیر شوند. اما امیدوارم این علاقه تنها محدود به دوره پخش یک سریال نباشد و بچه‌های الان هم از تماشای مسابقات جهانی کشتی لذت ببرند.