دوستی، محبت، تعریف رفتار به زبان احساس، همه آن چیزی نیست که نسبت ما را با امام بیان کند. این برای تألیف قلوب و تعریف روابط دوستانه لازم است، اما کافی نیست چه رسد به دادوستدی که باید میان امت با امامت باشد.
مهندسی این رابطه را در کلام امام عسکری (ع) در حوزه رفتار می‌بینیم در این حدیث نورانی که، «اگر کسی از شما راستگو باشد و ادای امانت کند و با مردم خوش رفتار باشد، آن زمان مردم می‌گویند: این، یک شیعه است و همین، من را شادمان می‌کند.» یعنی باید زندگی به قاعده امامت در رفتار ما تجلی تام داشته باشد. به گونه‌ای که هر کس ما را دید و رفتارمان را رصد کرد، بی آنکه از ما بپرسد به چه آیینی هستیم، خود به این نتیجه برسد که باید با این رفتار در شمار باورمندان امامت باشیم.
این گزاره فقط جامه‌ای نیست که بر تن مردمان عصر امام عسکری (ع) راست بیاید بلکه طرح زیستن برای همه ادوار را بیان می‌کند. ما در دیروز و امروز و فردای ظهور هم به زیستنی چنین مکلف شده ایم. امام عسکری (ع) که دومین حسن در سلسله جلیله امامت است، حُسن رفتاری و طهارت گفتاری و معرفت پنداری برای ما می‌خواهند و از نابایستگی‌ها به شدت پرهیز می‌دهند.
این کلام روشن حضرت ایشان است خطاب به مردمان همه اعصار و قرون که: «از خدا بترسید و تقوای الهی را پیشه خود سازید و با اعمالتان زیور و زینت برای ما باشید و مایه زشتی و بدنامی ما نباشید. هرگونه دوستی را برای ما جلب کنید و هر بدی را از ما دور سازید. زیرا هر خوبی که در حق ما گفته شود، سزاوار آنیم و هر بدی که در حق ما گفته شود، شایسته آن نیستیم.» اگر به تأملی دیگر در این حدیث بپردازیم، در خواهیم یافت که رفتار ما نه تنها تابلوی شخصیت ماست که در نگاه دیگران به الگویی که ما خود را با او تعریف می‌کنیم هم به شدت مؤثر است و در ساخت نگاه او به مکتب و امامت، نقشی پررنگ دارد.
مسئله‌ای چنین مهم اقتضا می‌کند که مراقب خود باشیم و با ارتقای صلاحیت‌های رفتاری و تعمیق تربیت اخلاقی، نشان دهیم به واقع در انتظار حضرت مصلح هستیم. کسی که صدق گفتارش با پیوست رفتارش همراه نباشد همان بهتر که شعار انتظار هم ندهد. این شعار شایسته زبان‌های به شعور غنی شده‌ای است که با صلاحیت‌های رفتاری، به زینت امامت تبدیل می‌شوند.