پلیس را مفهومی باید نگاه کرد، خیلی فراتر از اینکه مصداقی نگاه کنیم. فرازمانی باید دید، نه فقط در یک زمان محدود. در مفهوم، چیستی، چرایی، کارکرد، بایستگی‌ها و شایستگی‌ها مطرح می‌شود و در مصداق می‌توان آن را اندازه گرفت. فرازمانی که نگاه کنیم، وجود نهادی امنیت بان، برای همیشه و برای همه آحاد و حتی همه زمین‌ها به عنوان ضرورتی حیاتی مطرح خواهد بود؛ چنان مهم که بتوان نبود آن را مساوی با نبود امنیت دانست و اخلال در کارش را به زخم برداشتن امنیت معادل سازی کرد.
فرقی نمی‌کند شهر باشد یا روستا، مرز باشد یا هر جای دیگر؛ اقتدار پلیس به تولید امنیت می‌انجامد و در نگهداری این گوهر و نعمت گران سنگ نقشی ممتاز به عهده دارد. همین جایگاه و نقش است که به این نهاد ارجمندی خاص می‌بخشد، چه اگر ارزش هر کار را به محصول آن و قیمت هر درخت را به میوه اش بدانیم، بی‌شک پلیس در شمار ارزشمند هاست.
میوه‌ای که بر سرشاخه‌های اقتدارش می‌روید، کام همه مردم را شیرین می‌کند. چه «همه مردم» از نعمت امنیت بهره می‌برند، حتی اگر با پلیس قهر باشند و یک حتای دیگر؛ اگر در یک بازه زمانی حضور پلیس را ناخوش داشته باشند. این افراد هم بر سفره امنیتی می‌نشینند که پلیس هم در تولید و هم در نگهداشت آن نقشی ممتاز دارد. پلیس هم بدون درنظرگرفتن موافقت‌ها و هوراکشیدن‌ها یا مخالفت‌ها و تندگویی ها، وظیفه سالم سازی محیط زیستن را برای همه برعهده دارد.
این همه نگری و چشم بستن بر خود است که جایگاه و شأن محترم می‌آفریند. هزینه این جایگاه را هم پاک‌ترین فرزندان این مرزوبوم با خون مطهر خود داده اند. اگر ایران سرفراز است، اگر مرزهایش امن است، اگر سلامت سوزان در اقلیت اقلیت اقلیت هستند، اگر سلامت در اکثریت است، به برکت همان خون‌های مطهر و طهارت دهنده است.
من خون شهدای فراجا را مثل دیگر شهدای وطن جزو مطهرات می‌دانم که وطن را از لوث ناپاکی‌ها پاک کرده است. من مثل خیلی‌های دیگر، جنگ را تجربه کرده ام، مرز را دیده ام، التهاب ناامنی را به جان احساس کرده ام و خوب می‌دانم (مثل همه شما) که زیستن در آرامش و رستن در ساحت امنیت و تنفس با احساس امنیت چه نعمتی است. کم از سلامت ندارد؛ اگر نگوییم برخی جا‌ها بیش از آن می‌ارزد. چه اینکه اگر امنیت نباشد، سلامت هم نخواهد توانست تحقق تمام ساحتی خودش را داشته باشد.
امنیت نباشد، بیمارستان را هم بر سر سلامت یاب و سلامت ساز و سلامت بان خراب خواهند کرد. این امنیت است که بستر را برای سلامت فراهم می‌کند، چنان که برای پیشرفت در دیگر ساحت‌ها هم نیازمند امنیت حداکثری هستیم. در ساخت و نگهداشت امنیت البته پلیس تنها نیست. اشتباه‌ترین خطاهاست که او را تنها بگذاریم. باید همه نهاد‌ها و حتی افراد مؤثر در این فرایند حیاتی نقش خود را چنان ایفا کنند که پلیس مجبور نشود بار دیگران را بردارد. در این «باید» هم همه باید جدی باشیم.