یکی از دوستان دوره دانشگاه، مدیر یکی از هتل‌های اطراف حرم است. من هروقت به دیدن آقای مدیر می‌روم، همراه او چرخی در هتل می‌زنم. اما راستش را بخواهید، وقتی به آشپزخانه می‌رسیم، من فقط حرص می‌خورم. دیدن حجم زیادی از غذایی که مسافران نخورده اند و کارمندان رستوران ناچار هستند فکری به حال آن‌ها کنند، ناراحتم می‌کند.
براساس گزارش سازمان «فائو»، هر روز به ازای هر نفر، ۱۳۴کیلوکالری غذا در ایران هدر می‌رود. این میزان ضایعات مواد غذایی، ایران را در ردیف کشور‌های نخست دنیا در زمینه هدرفت موادغذایی قرار داده است. بر همین اساس، سالانه ضایعات مواد غذایی در ایران، معادل ٣٥ میلیون تن با ارزش تقریبی ۱۵میلیارد دلار است، این درحالی است که در اتحادیه اروپا با ٢٧کشور عضو، تنها ٩میلیون تن موادغذایی راهی زباله‌ها می‌شود و این یعنی فاجعه.
اینکه ما در ایران این همه غذا دور می‌ریزیم و انسان‌های زیادی در اطراف ما نیاز به مقدار کمی از آن دارند تا سیر شوند، خود فاجعه است. ما باید یاد بگیریم که درست مصرف کنیم. یاد بگیریم به اندازه غذا بپزیم و هوای افراد تهیدست را هم داشته باشیم. در همسایگی ما افغانستان قرار دارد؛ کشوری که فقر و گرسنگی در آن افسار پاره کرده است و این کشور در جدیدترین شاخص جهانی گرسنگی، شش پله سقوط کرده و در رده۱۰۹ از میان ۱۲۱کشور جهان قرار گرفته است.
یعنی همسایه شرقی درحالی دارد به روز‌های سرد سال نزدیک می‌شود که مردمش نه نانی برای سیر کردن شکم دارند نه گازی برای گرم کردن زمستان. نماینده اتحادیه اروپا چند روز قبل بعد از بازگشت از کابل در جمع خبرنگاران گفت: «مردم افغانستان، زمستان سختی پیش رو دارند.» اگر ما بتوانیم درست مصرف کردن را یاد بگیریم، شاید بتوانیم نان خود را با همسایه مان تقسیم کنیم.