کوه‌نوردی ازجمله رشته‌های ورزشی به‌شمار می‌رود که آسیب‌دیدگی، اتفاق اجتناب‌ناپذیر آن است؛ آسیب‌هایی که می‌توان آن‌ها را در ۸ عنوان خلاصه کرد. کوه‌نوردی در مناطق کوهستانی ممکن است با خطر آسیب‌دیدگی همراه باشد، آسیب‌دیدگی‌هایی که در نقاط مختلف بدن و به شکل‌های متفاوت بروز پیدا می‌کند.
زخم‌ها و سوختگی‌ها
این آسیب‌دیدگی‌ها شامل کوبیدگی‌ها، له‌شدگی بافت‌ها، خون‌ریزی‌های زیرپوستی، خراش‌های پوستی، تاول‌ها و آسیب ناخن‌های پاست و استفاده از جوراب و کفش مناسب و مراقبت‌های بهداشتی مداوم به‌ویژه در پا می‌تواند بسیار مؤثر باشد. آفتاب‌سوختگی نیز یکی از آسیب‌های متداول کوهنوردان است و استفاده از کرم‌های ضدآفتاب و همچنین کلاه، دستکش و عینک مناسب می‌تواند این آسیب‌ها را به حداقل برساند.
سرمازدگی و کم‌آبی
صعود به ارتفاعات و مناطق سردسیر به‌مدت طولانی باعث کاهش دمای بدن و آسیب به اندام‌ها و ایجاد اختلال در عملکرد آن‌ها می‌شود و در موارد شدید و عدم رسیدگی بموقع، با مرگ همراه خواهد بود. همچنین کم‌آب‌شدن بدن، یکی دیگر از آسیب‌های رایج است. زمان طولانی کوه‌نوردی و عدم دریافت مایعات به میزان لازم باعث بروز این حالت می‌شود.
آسیب عضلات و مفاصل
حرکات طولانی و نداشتن آمادگی مناسب درد، کوفتگی و کشیدگی عضلات به‌ویژه در عضلات اندام تحتانی یا حتی پارگی‌های عضلات را ایجاد می‌کند و گرم‌کردن صحیح، برخورداری از توان عضلانی مناسب و استفاده از تجهیزات مناسب می‌تواند در پیشگیری مؤثر باشد. دیگرآسیب وارده آسیب مفاصل است که شامل مفاصل زانو، مچ پا و مفصل شانه خواهد بود. استفاده مداوم از کوله‌پشتی یا زمین‌خوردن باعث ایجاد آسیب در مفصل شانه می‌شود.
شکستگی‌ها و درد‌ها
هفتمین آسیب مربوط به شکستگی‌هاست و معمولا در انگشتان پا به‌دنبال سقوط سنگ بر روی پنجه پا یا بدقرار‌گرفتن نوک کفش در بین سنگ‌ها و حتی پیچ‌خوردگی مچ پا ایجاد می‌شود. شکستگی می‌تواند در اثر پرت‌شدن یا سقوط در نقاط مختلف ایجاد شود. شاید بتوان درد پا را به‌عنوان آخرین آسیب‌دیدگی دانست که به علت پیاده‌روی طولانی و فشار مداوم بر پاها، ضعیف‌بودن عضلات کف پا و و کفش نامناسب، ایجاد می‌شود.