متولد تهران است، اما شعر خراسان را یک سر و گردن بالاتر از شعر پایتخت می‌داند. شهناز علی‌پوری، شاعر و نقاش جوانی که زاده سال ۱۳۶۰ است، از بیست‌سالگی و در پی ازدواجش، به مشهد مهاجرت می‌کند
غزاله حسین‌پور| حالا دیگر پس از سال‌ها حشر و نشر با اهالی ادبیات این شهر، در عمل به هنرمندی مشهدی تبدیل شده است. او با دوستان مشهدی‌اش در نشست‌های شعر شرکت و نمایشگاه نقاشی برپا می‌کند. البته آن‌طور که به شهرآرا می‌گوید، از همان کودکی علاقه خود را به ادبیات شناسایی و دنبال کرده و به صورت پراکنده داستان و شعر نوشته است. با این حال، آشنایی‌اش با اهالی ادب مشهد را عاملی مؤثر بر پیگیری بیشتر این حوزه می‌داند: ۷ سال از آشنایی‌ام با نویسندگان و شاعران مشهدی می‌گذرد و در این مدت، بیشتر به حوزه ادبیات می‌پردازم. این فعال شدن به تصمیمم برای جمع‌آوری مجموعه اشعارم نیز منجر شده است. علی‌پوری درباره پیشینه ادبی‌اش هم توضیح می‌دهد: در دوران تحصیل برای نشریات دانش‌آموزی شعر می‌گفتم. همچنین اشعارم در مجله قاصدک چاپ می‌شد. آن زمان بیشتر سروده‌هایم کلاسیک و در قالب مثنوی بود، اما اکنون با وجود علاقه‌ام به شعر کلاسیک، شعر آزاد می‌گویم که حوزه تخصصی‌ام شده است. از این شاعر جوان درباره فضای ادبی مشهد می‌پرسیم، او در پاسخ می‌گوید: من شعر را در خراسان درک کردم. طی سال‌هایی که میان تهران و مشهد رفت‌وآمد داشتم، متوجه شدم در فضای تخصصی، شعر خراسان یک سر و گردن بالاتر از شعر پایتخت است، هرچند در زمینه هنرهای تجسمی این‌گونه نیست. شاعران کلاسیک خراسان در تاریخ ثابت‌شده هستند و امروز هم قالب‌های آزاد در اینجا اسکلت محکمی دارد. او با تأکید بر ریشه تاریخی این نقطه قوت اضافه می‌کند: به هر حال، خاک خراسان از گذشته تا امروز، ادب‌پرور و شعرپرور بوده و این ویژگی به طور مداوم تکرار شده است. امروز حتی شاهد اشعار خیلی خوب هایکوسُرا‌ها نیز هستیم. گویی هنوز آن اصالت بر آن‌ها و این فضا حاکم است. از طرفی حضور چند نشریه تخصصی شعر نشان‌دهنده فعالیت بیشتر اهالی ادب خراسان در مقایسه با دیگر شهر‌ها حتی تهران است. همچنین وجود انجمن‌های ادبی در مشهد در مسیر پیشرفت ادبیات آن مؤثر بوده است، زیرا این محافلْ محلی برای گرد آمدن شاعران و نویسندگان و تبادل نظر و گفت‌وگوی آن‌هاست، چیزی که در حوزه‌های دیگر هنر این شهر وجود ندارد.
علی‌پوری که تحصیلات و حجم عمده فعالیتش در زمینه نقاشی بوده است، بیشتر خود را شاعر می‌داند تا نقاش. می‌گوید اگرچه تاکنون به دنبال چاپ کتاب نبوده، همیشه شعر او را همراهی کرده است و حالا می‌خواهد مجموعه‌ای از سروده‌هایش را گرد آورد و تا سال آینده چاپ کند.