تا حالا با آدم‌هایی برخورد داشته‌اید که بسیار صبورند و به‌خوبی هم از پس مشکلات و بحران‌ها برمی‌آیند. آدم‌هایی که سختی و سستی شرایط تأثیری در ثابت‌قدمی‌شان ندارد و به‌جای پسروی، همیشه درحال پیشروی هستند و درنهایت هم موفق می‌شوند. البته که در مقابل هم کسانی را داریم که با کوچک‌ترین تندبادی از پا درمی‌آیند و به ورطه ورشکستگی می‌رسند. این مسئله ارتباط مستقیمی با انعطاف‌پذیری و ویژگی روانی مهمی به‌نام تاب‌آوری دارد که امروز می‌خواهیم درباه آن با هم صحبت کنیم.
تاب‌آوری به‌معنای قدرت مقابله با مشکلات و شرایط سخت زندگی است. توانایی که به ما این امکان را می‌دهد تا بتوانیم در رویارویی با بحران‌های محیطی و رویداد‌های ناگوار شکست نخوریم و خودمان را ترمیم کنیم. به‌عبارت دیگر، مفهومی روان‌شناختی است که می‌خواهد توضیح بدهد چگونه افراد در موقعیت‌های غیرمنتظره و ناملایمات زندگی، سلامت روان خود را حفظ و حتی از این سختی‌ها برای شکوفایی و رشد شخصیت خود استفاده می‌کنند. البته هنگامی که فاجعه از سر بگذرد و نیاز‌های اولیه آدمی تأمین شود، آنگاه تاب‌آوری احتمال ظهور می‌یابد.
اینکه والدین تاب‌آور فرزندان تاب‌آوری هم دارند درست است، ولی این به‌معنای آن نیست که تاب‌آوری پدیده‌ای ذاتی است، بلکه کاملا آموختنی است، یعنی با تمرین، آموزش، یادگیری و تجربه حاصل می‌شود؛ بنابراین اگر فکر می‌کنید که تاب‌آوری کمی دارید باید آن را تقویت کنید و این مهارت را در خودتان پرورش دهید. برای اینکه ابتدا کمی خودتان را ارزیابی کنید و ببینید در برخورد با مسائل و مشکلات چگونه عمل می‌کنید. آیا از نتیجه عملکرد خودتان راضی هستید؟ ما در مفهوم تاب‌آوری با دو موضوع مهم روبه‌رو هستیم؛ نخست اینکه فرد یک حادثه یا رویداد آسیب‌زا و فشار و سختی را تجربه می‌کند و دوم اینکه در برابر آن از خود تا چه‌اندازه انعطاف نشان می‌دهد؟