شانزدهم آبان شروع یک راه بود. وقتی اجتماع بزرگ در ورزشگاه شهر همه را یکدل و یکپارچه در مسیر انقلاب اسلامی بهمن سال ۱۳۵۷ قرار داده بود. آن روز‌ها تظاهرات خیابانی بیشتر حول محور حرم مطهر رضوی انجام می‌شد و در خیابان‌های منتهی به حرم همیشه صدای اعتراض مردم انقلابی به گوش می‌رسید که در جست و جوی تغییر و آزادی بودند.
در این بین شاید بزرگ‌ترین اجتماع در دل یک ورزشگاه فوتبال شکل گرفت. وقتی سعدآباد وقت، در شانزدهمین روز از آبان سال ۱۳۵۷ کانون تجمعی انقلابی بود و رهبر معظم انقلاب، نام سعدآباد را برای همیشه در تاریخ معاصر ورزش شهر مشهد به نام آقا تختی تغییر دادند. رهبر معظم انقلاب که آن سال‌ها روحانی مبارز جوانی بودند، در بیاناتشان در جمع انقلابیون گفتند: «جامعه ورزشکاران و به خصوص جامعه کشتی گیران و همچنین همه ورزشکاران مسلّما مانند دیگرِ برادران و خواهران خود از این رنج می‌برده اند که یک چنین منطقه‌ای در شهر و یک چنین فضایی و این چنین تجهیزاتی هرگز نمی‌توانسته است با آرمان‌های مذهبی و ملّی آن‌ها هماهنگ باشد. حتی تاکنون نمی‌توانستند یک قهرمان محبوبشان را -اجازه بدهید به توصیه برادران بگویم یک پهلوان محبوبشان را، اسم قهرمان را تکرار نکنیم- یک پهلوان محبوبشان را که نمودار آزادگی جمع ورزشکار این ملت بوده است، نمی‌توانستند از او یک عکس حتی در این محوطه وسیع نصب کنند، نمی‌توانستند حتی نام او را بیاورند...»
و ایشان در پایان می‌فرمایند من با اجازه شما و از طرف همه مرد و زنی که در اینجا حضور دارند و نیز چند برابر این جمعیت که امروز راه بر آن‌ها بسته شد و به آن‌ها اجازه شرکت در این مجلس داده نشد و می‌دانم همه با ما هم صدا هستند، با اجازه همه شما و از طرف همه شما این محل را نام گذاری می‌کنم به استادیوم غلامرضای تختی.»
بعد از این ماجرا بود که نام ورزشگاه شهر از «سعدآباد» به «تختی» تغییر پیدا کرد و بعد از آن به تأسی از این نام گذاری بسیاری از اماکن ورزشی در سطح کشور به نام پهلوان نامی ایران، جهان پهلوان تختی نام گذاری شد.