قلم زدن برای استادی که صاحب نام و قلم و سبک است، فارغ از سخت بودن، شاید جفا در حق او باشد، اما چه می‌توان کرد. همین نوشته‌ها و یادداشت هاست که باقی می‌ماند. به دور از کلیشه، تعارف و تملق، سید محسن مصطفی زاده استادی کم نظیر و شخصیتی تکرارنشدنی برای فرهنگ و هنر این کشور بود که متأسفانه در زمان حیات به خوبی و کامل شناخته و معرفی نشد.
هنرمندی، معلمی، شاعری و نویسندگی، کارگردانی، نقد و پژوهشگری از وی چهره‌ای فیلسوف و چندوجهی به وجود آورده بود که در تمام این رسته‌ها با علم و عمل فعالیت داشت. در کنار این موارد، وی در حوزه فلسفه و عرفان نیز ورود جدی و مؤثر داشت. او یکی از شاگردان مبرز و اصلی مرحوم آیت ا... حق شناس، از علمای برجسته کشور، و مرحوم علامه سیدجلال آشتیانی، از استادان صاحب نام، بود.
یکی از ابعاد اصلی شخصیتی این سید بزرگوار معلمی بود. مصطفی زاده معلم و دبیر آموزش و پرورش بود و با تربیت شاگردان فراوانی، در کسوت معلمی بازنشسته شد. آموزش و تدریس در وجود او نهادینه بود. دایره وسیع علمی او در حوزه‌های مختلف و مطالعه فراوان و داشتن فن سخنوری و بیان باعث شده بود حرف هایش به دل ورود کند و مریدان و شاگردان فراوانی به دنبال این استاد فرهیخته بودند.
جلسات متعدد و جمع‌های گوناگونی از وی در مقاطع مختلف کسب فیض داشتند. مصطفی زاده به معنی واقعی کلمه انقلابی و مدافع ولایت بود. نه از امروز و این سال‌ها که از قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در بهمن ۵۷ وی انقلابی و مرید امام (ره) و بعد از آن هم عاشق رهبر معظم انقلاب بود. مبارزه با گروهک‌ها و حضور در جنبش‌های انقلاب از اوایل جوانی در کارنامه او می‌درخشد. زمانی که این برچسب‌ها را خیلی‌ها ننگ و دور از خود می‌دانستند، او بسیجی و انقلابی بودن را افتخار خود می‌دانست و همیشه بدون چشمداشت و خودنمایی در محافل مختلف، از رهبری و نظام، جانانه دفاع می‌کرد.
سید محسن مصطفی زاده در تحقیق و تفکر ذوب بود. مطالعه و پژوهش در تمام لحظات زندگی این استاد والامقام می‌درخشید. نگارش صد‌ها مقاله و تصحیح بیش از پنجاه مجلس تعزیه، انتشار ده‌ها عنوان کتاب و همچنین شاید ده‌ها عنوان کتاب آماده چاپ و کتابخانه به یادگار مانده از او با هزاران عنوان کتاب در موضوعات مختلف و متنوع که بسیاری از آن‌ها دارای پی نوشت‌هایی با دست خط استاد هستند، گواه این مدعاست که او با کتاب زندگی می‌کرد.
با نگاه به کارنامه اجرایی مصطفی زاده، بدون تردید درمی یابیم که وی از مسئولیت و منصب دوری می‌جست، اما در دوره‌های مختلف فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان از ابتدای انقلاب، حضور مؤثر، منطقی و مستمر داشت. البته وی به دلیل توانایی علمی، دبیری، داوری و نظارت بر جشنواره‌های مختلف هنری مانند تئاتر و شعر را در گستره منطقه‌ای و کشوری بار‌ها و بار‌ها برعهده داشت و قطعا خسران درگذشت وی به زودی و شاید هیچ موقع در حوزه‌های مختلف ادبی و فرهنگی جبران نشود.
به هر حال، فقدان و درگذشت ناگهانی ایشان در انتهای سال ۱۴۰۰ شوک و ضربه‌ای سخت و فراموش نشدنی بود و اکنون پس از گذشت یک سال، به همراه جمعی از ارادتمندان به ایشان به همراه فرزندان مرحوم با هدف معرفی بهتر و کامل وی، پاسداشت و تکریم ایشان و همچنین سامان دهی، تهیه و انتشار آثار استاد سید محسن مصطفی زاده، ستادی مردمی را هرچند کمی دیر تشکیل داده ایم و با حمایت دستگاه‌های مختلف، به دنبال حفظ نام و آثار ایشان هستیم.