صیاد شیرازی تا ابد زنده است

صیاد شیرازی، برای من فقط یک نام نیست حتی اگر با پیشوند «امیر سپهبد» با عظمت در یاد‌ها بنشیند. فقط یک فرمانده هم نیست حتی اگر فهرست عملیاتی که با فرماندهی او به موفقیت رساندیم، پر شمار باشد. او برای من نماد یک مکتب است. یک سبک زندگی معرفتی که همه فراز و فرود هایش با خدای علی اعلا تعریف می‌شد.

زیبا‌ترین تصویری که از او به یاد دارم، قنوتی سرشار از عشق و خواهش بود که در مسجد ملاحیدر مشهد شکل می‌گرفت. «رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطَانًا نَصِیرًا؛ پروردگارا! مرا با ورودی نیکو و صادقانه وارد (کارها) کن و با خروجی نیکو بیرون آر و برای من از پیش خودت سلطه و برهانی نیرومند قرار ده.» انگار خدا هم این دعایش را به شرف اجابت رسانده بود.

هم در حیات که به شرافت جهاد، مفتخر بود و هم در مرگ که به شرافت عظمای شهادت از آن گذشت و به «بی مرگی» رسید. تواضع او، درسی دیگر بود که او را متمایز و صد البته ممتاز می‌کرد. نظامیان به سینه ستبر و گردن افراشته، شاخص گذاری می‌شوند. صیاد شیرازی، اما در کنار این قاب، که رو به دشمن بود، تصویری مؤمنانه از تواضع و فروتنی داشت که در چشم دوستان «قاب» می‌شد. مردم کوچه و بازار که در شمار نمازگزاران مسجد ملاحیدر بودند می‌توانستند شانه به شانه امیری بایستند که پشت و شانه دشمن از شنیدن نامش دچار زلزله می‌شد.

رابطه زلال او با شخصیت‌های عارفی، چون آیت ا... آقا سید رضا بهاء الدینی، از او عارفی ساخته بود که نظامات ایمانی را با نظم نظامی ارزشی افزون بخشیده بود. او به امام رضا (ع) هم ارادتی ویژه و توسلی ممتاز داشت. نام امام رضا (ع)، هم سجلِ معرفتی او بود و هم قدرت قاعده‌ای که با آن دشمن را می‌شکست. با همین نگاه بود که در هر عملیات، حتما یگانی از لشکر ۷۷ پیروز ثامن الائمه (ع) را به میدان می‌فرستاد تا امضا گذار موفقیت باشند. انگار در نگاه او، نام امام رضا (ع) ذوالفقار مولا علی بود که از نوادگان عمربن عبدود و مرحب خیبری، دست و سر و تن می‌شکست.

«علی آقای صیاد شیرازی» یک ویژگی ممتاز دیگر هم داشت. خود را سرباز امام و وطن می‌دانست. حتی هنگامی که سمت فرماندهی هم نداشت، اما نیاز کشور را احساس کرد به میدان آمد و ماندگار‌ترین فرماندهی را رقم زد. در عملیات مرصاد، او بود که رؤیای فروغ جاویدان را به خوابی بی تعبیر تبدیل کرد. مجاهدت او چنان بود که نقطه پایان گذاشت بر حضور نظامی منافقین که خود را مجاهد خلق می‌خواندند. باری، صیاد شیرازی با رفتاری چنین فراتر از شخص به شخصیتی ممتاز در تاریخ ایران و مکتب جهاد تبدیل شد. یادش تا ابد جاودان باد.