گویند دنیا محل آزمایش است و آدمی با گذر از آزمون‌های زندگی است که در ابعاد مختلف زندگی اش آزموده می‌شود و محک می‌خورد. گاهی با رنج بسیار که آیا زبان به شکوه می‌گشاید و کنج عزلت می‌گزیند و از عالم و آدم شاکی می‌شود؟ یا صبر پیشه می‌کند و راضی به مقدرات الهی می‌شود.
گاهی با خوشی و نعمت که آیا نعمت افزون او را در زندگی آن قدر غرق می‌کند که از غایت و هدف هستی غافل شود یا نعمت را فرصت خدمت به دیگران و گره گشایی از خلق خدا می‌داند. آزمون‌ها بسیارند و گاهی سخت‌تر از همه آزمون‌های زندگی محک ایمان و اعتقاد به آن چیز‌هایی است که در ظاهر ورد زبانمان داریم و در عمل، اما ممکن است با آن فاصله زیادی داشته باشیم. آزمون‌هایی که باید بین دین و دنیا انتخاب کنیم.
برای برخی این انتخاب تا پای جان پیش می‌رود چنان که کسی تمام دارایی اش را که جان و مال اوست می‌دهد تا ادای دین به اعتقاداتش کند و برای برخی از ما همین مصداق‌های کوچک و بزرگی است که ممکن است هر روز با آن‌ها روبه رو شویم و گاه ممکن است به خاطر نان و گاه به خاطر نام، گاه به خاطر مصلحت و گاه به خاطر سیاست‌های زندگی چشم بپوشیم و برای اعتقاداتمان هزینه‌ای ندهیم.
وقتی ظلمی می‌بینیم و سکوت می‌کنیم، وقتی بی اخلاقی یا رفتار خارج از عرف می‌بینیم و بی تفاوت می‌گذریم. وقتی از ترس از دست دادن منافع شخصی برای دفاع از مظلومی قدمی بر نمی‌داریم، وقتی حاضر نیستیم در اتفاق‌های روزمره کمی از دنیایمان را برای دینمان خرج کنیم، اینجاست که دینداری مان محک می‌خورد و عیارمان رو می‌شود.
امام حسین (ع) در این باره می‌فرمایند: «إنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنیا، وَالدّینُ لَعقٌ عَلى ألسِنَتِهِم حدیث یَحوطونَهُ ما دَرَّت مَعایِشُهُم، فَإِذا مُحِّصوا بِالبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانونَ؛ مردم، بنده دنیایند و به ظاهر، دم از دین مى زنند و تا زمانى که زندگى شان تأمین شود، از آن دفاع مى کنند؛ اما، چون در بوته آزمایش قرار گیرند، دیندارانْ
اندک اند.» (بحار الأنوار: ج ۷۸ ص ۱۱۷ ح ۲)
• خوش بُوَد گر مَحَکِ تجربه آید به میان/ تا سِیَه روی شود هر که در او غَش باشد (حافظ)