به گزارش شهرآرانیوز، جویدن ناخن در حقیقت یک عارضه آسیب‌شناختی مربوط به دهان و آراستگی است كه با گازگرفتگی مزمن و غیرقابل‌كنترل ناخن همراه است. این کار برای ناخن‌ها و بافت اطراف آن مخرب است. جویدن یک اختلال وسواسی اجباری است و باید درمان شود.
افرادی که به صورت مزمن ناخن‌های خود را می‌جوند، ممکن است احساس پریشانی، اضطراب یا تنش قبل از گاز‌گرفتن، احساس تسکین یا حتی لذت پس از گاز‌گرفتن، احساس شرم، خجالت و گناه را که غالباً به‌خاطر ظاهر صدمات جسمی است که به پوست و ناخن‌ها وارد می‌شود، تجربه کنند.
جویدن ناخن به بافت انگشتان، ناخن‌ها و کوتیکول‌ها و نیز دهان و دندان آسیب وارد کرده و مشکلات عفونتی ایجاد می‌کند. در صورت کنترل‌نشدن جویدن ناخن، ممکن است به روابط پیچیده خانوادگی و اجتماعی منجر شود.
جویدن ناخن معمولاً در اوایل کودکی شروع می‌شود. این عارضه در دوران نوجوانی به اوج خود می‌رسد، اما ممکن است تا بزرگ‌سالی نیز ادامه پیدا کند. در بیشتر موارد این رفتار با افزایش سن کاهش می‌یابد یا متوقف می‌شود.
ممکن است یک ارتباط ژنتیکی با اونیکوفاژی وجود داشته باشد. به نظر می‌رسد برخی از افراد زمینه ژنتیکی در جهت ایجاد BFRB دارند. همچنین اختلالات خلقی و اضطرابی که از اقوام درجه‌یک به ارث برسد نیز در بروز اختلال جویدن ناخن مؤثر است. طبق نتایج به‌دست‌آمده، عمل جویدن ناخن باعث کاهش استرس، تنش یا حس کسل‌بودن می‌شود.
افرادی که به‌طور عادی ناخن‌های خود را می‌جوند، اقرار می‌کنند که وقتی احساس عصبی‌بودن، بی‌حوصلگی، تنهایی یا حتی گرسنگی دارند، این کار را انجام می‌دهند.
روش‌های قدیمی که برای جلوگیری از جویدن ناخن استفاده می‌شوند، عموماً بی‌اثر هستند. ازجمله این داروها می‌توان به استفاده از محصولات با طعم تلخ بر روی ناخن‌ها اشاره کرد که به مرور زمان عادی می‌شوند.
مداخلاتی مانند گذاشتن یک مانع که از تماس بین دهان و ناخن‌ها جلوگیری می‌کند نیز یک روش مقابله با جویدن ناخن است. استفاده از دستکش معمولی یا دستکش‌های بدون‌انگشت، جوراب و وسایل نگهدارنده از روش‌های جلوگیری از جویدن ناخن محسوب می‌شوند.
در موارد شدید، درمان باید بر کاهش یا از‌بین‌بردن عوامل حسی مرتبط با جویدن ناخن متمرکز شود. درمان شناختی‌رفتاری، تمرین عادت معکوس و آرام‌سازی عضلات پیش‌رونده، پذیرش و تعهد درمانی به‌همراه تکنیک خودیاری می‌توانند مفید باشند.