انسان مؤمن برای رو کردن به خدا و صدا زدن او دنبال بهانه است. انسان مؤمن می‌داند این دنیا، دنیایی است که هر روز و هر ساعت ممکن است برای ما تمام شود و پرونده و فرصت عمل برایمان بسته شود، پس باید قدر دانست فرصت‌های عمر را و نفس‌هایی که به تعبیر روایات، گام‌های ما به‌سوی مرگ است.
در ایام آخر ماه ذی‌القعده قرار داریم؛ ر‌وز‌هایی که توصیه‌های بیشتری از اهل‌بیت (ع) در آنها برای توبه و انابه وجود دارد.
رهبر معظم انقلاب درباره ایام پایانی ماه ذی‌القعده می‌فرمایند: «روز بیست‌وسوم این ماه، روز زیارتی مخصوص حضرت ثامن‌الحجج (علیه‌الصلاه‌والسلام) است. روز بیست‌وپنجم این ماه، روز دحوالارض است که روز بابرکتی است. شب نیمه ماه ذی‌قعده از شب‌های متبرک سال است که اعمالی دارد.
روز‌های یکشنبه ماه ذی‌قعده، ایام توبه و انابه است و عملی دارد که مرحوم عارف بزرگوار، حاج‌میرزاجوادآقای ملکی در المراقبات نقل می‌کند از رسول مکرم اسلام که خطاب به اصحاب خود فرمود: کدامِ از شما‌ها مایلید توبه کنید؟ همه گفتند ما می‌خواهیم توبه کنیم -ظاهرا ماه ذی‌قعده بوده است- طبق این نقل و این روایت، حضرت فرمودند که در روز‌های یکشنبه این ماه، این نماز را انجام بدهید. غرض، ایام در ماه ذی‌قعده که اول ماه‌های حرام است. در این سه ماه متوالی، ایام و لیالی مبارک و متبرکی است، پر از برکات است. باید از اینها استفاده کرد».
در کتاب «شریف‌المراقبات» درباره این نماز آمده است:
براى به‌دست آوردن طاعت خدا در این ماه، قبل از هر چیز از تمام مسائلى که قبلا گرفتار آن بودى، توبه کن؛ توبه‌اى صادقانه.
از رسول خدا (ص) روایت شده است که در روز یکشنبه ماه ذى‌القعده فرمودند: «مردم! کدام‌یک از شما مى‌خواهید توبه کنید؟». راوى مى‌گوید: «گفتیم رسول خدا! همه ما مى‌خواهیم توبه کنیم».
حضرت فرمودند: «غسل کنید، وضو بگیرید و چهار رکعت نماز به‌جا آورید. در هر رکعت یک‌بار «فاتحه‌الکتاب»، سه‌بار «قل‌هو‌ا... احد» و یک‌بار «معوذتین» (قل اعوذ برب‌الناس و قل اعوذ برب‌الفلق) بخوانید. آن‌گاه هفتادبار استغفار کنید و در پایان، «لاحول و لاقوّه إلا بالله» بگویید. سپس بگویید: «یا عزیز یا غفار اغفر لی ذنوبی و ذنوب جمیع المؤمنین و المؤمنات فإنّه لا یغفر الذّنوب إلا أنت: اى عزیز! اى بخشاینده! گناهان من و گناهان تمام مردان و زنان مؤمن را ببخش که جز تو کسى گناهان را نمى‌بخشد».
آن‌گاه فرمودند: «بنده‌اى از امت من، چنین عملى را انجام نمى‌دهد، مگر اینکه از آسمان به او ندا مى‌رسد: بنده خدا! عمل را از نو شروع کن که توبه تو قبول و گناهانت بخشیده شد. فرشته‌ای دیگر از زیر عرش ندا مى‌کند: اى بنده! مبارک باد بر تو و بر خانواده و خاندانت! منادى دیگرى صدا مى‌زند: در روز قیامت، دشمنانت را از تو راضى مى‌کنند.
فرشته دیگرى ندا مى‌دهد: اى بنده! باایمان از دنیا مى‌روى، دینت از تو گرفته نخواهد شد و قبر تو وسیع و نورانى خواهد شد. منادى دیگرى صدا مى‌زند: پدر و مادرت [از تو]راضى مى‌شوند؛ گرچه خشمگین باشند. پدر و مادر، تو و خاندانت، بخشیده خواهید شد و در دنیا و آخرت خوش‌رزق خواهى بود.
جبرئیل ندا مى‌کند: من با فرشته مرگ پیش تو می‌آیم و به او دستور مى‌دهم که با تو خوش‌رفتار باشد، به‌خاطر مرگ آسیبى به تو نرساند و به‌نرمى روح را از بدنت خارج کند». گفتیم: «رسول خدا! اگر فردی در زمان دیگرى چنین بگوید، چطور؟». فرمودند: «چیزهایى را که گفتم، براى او نیز خواهد بود. جبرئیل این مطالب را در شب معراج به من گفت».
وقتی ثمرات این نماز را در این روایت می‌خوانیم، اشک در چشمانمان حلقه می‌زند که مگر می‌شود با این اعمالی که هدیه اهل‌بیت (ع) به ماست، به رضایت پروردگار نرسید؟ چرا این فرصت را از دست بدهیم و این نماز زیبا را در این ماه بزرگ، لااقل برای یک‌بار نخوانیم؟ از خداوند بزرگ می‌خواهیم که توفیق بهره‌برداری از این فرصت‌ها را به ما عنایت کند و ما را از اهل حسرت در روز حساب قرار ندهد. ان‌شاءا...!