هفته‌های پایانی خردادماه بود که گروهی از دختران ورزشکار مشهد به قصد شروع تمرینات خود راهی سد فریمان شدند تا بلکه طلسم سه ساله تعطیلی و فراموشی این رشته شکسته شود.
مژده رنگیان / شهرآرانیوز، آخرین اخباری تیم دراگون‌بوت بانوان مشهد، به سال ۱۳۹۵ برمی‌گردد؛ جایی که تیم خراسان موفق شد در رقابت‌های کشوری در دریاچه آزادی درخشش خوبی داشته باشد و باوجود فقط ۳ هفته تمرین، توجه مربیان استان‌های دیگر را به خود جلب کند، اما آنجا آخرین میدانی بود که تصویری از تیم دختران مشهدی دراگون‌بوت دیده شد و بعد از آن تا خردادماه امسال دیگر اثر و خبری از آن‌ها نبود.
هفته‌های پایانی خردادماه بود که گروهی از دختران ورزشکار مشهد به قصد شروع تمرینات خود راهی سد فریمان شدند تا بلکه طلسم سه ساله تعطیلی و فراموشی این رشته شکسته شود.
ملیحه بنی‌بشر که بیشتر از ۶ سال است تجربه حضور در رشته دراگون‌بوت را دارد و در پست سکانداری فعالیت می‌کند، درباره آنچه بر این رشته در این سال‌ها گذشته است و تصمیم آن‌ها برای احیای این رشته، می‌گوید. او تصریح می‌کند: جزو اولین نفراتی هستم که اگون‌بوت را در مشهد حدود سال ۹۳ شروع کردم و ازآن‌پس قایق تهیه و به دریاچه انداخته شد. پس از آن در سال ۹۵ با همت خوبی که شکل گرفت و با مربیگری یزدی و سرپرستی صدرزاده و فقط طی سه‌چهار ماه تمرین، توانستیم خودمان را برای حضور در مسابقات کشوری آماده کنیم. هرچند می‌دانستیم که به پای تیم‌های باتجربه همچون تهران و هرمزگان و شهر‌های شمالی نمی‌رسیم، اما برای اینکه نمایش هماهنگی داشته باشیم، تلاش کردیم و خداراشکر در دریاچه آزادی توانستیم نمایش خیلی خوبی داشته باشیم. باوجود اینکه مقامی کسب نکردیم، توجه همه مربیان و داوران به بچه‌های تیم ما جلب شد.
محل تمرین را از ما گرفتند
بنی‌بشر خاطرنشان می‌کند: آن زمان با سختی زیاد توانسته بودیم سد چالیدره را برای تمرینات در اختیار داشته باشیم و بهترین زمانی که توانستند به ما اختصاص دهند، ۵ تا ۷ صبح بود و قبل از شروع زمان گردشگری چالیدره باید تمرینات را به پایان می‌رساندیم؛ ما باید مسیر مستقیم ۵۰۰ یا ۱۰۰۰ متری را در مسابقات طی کنیم، اما چالیدره این امکان را نداشت و مجبور بودیم در طول تمرین دور بزنیم و بیشتر قدرت و هماهنگی را تمرین می‌کردیم. بچه‌ها با جان‌ودل برای تمرینات مایه گذاشته و سختی‌های زیادی را پشت‌سر گذاشتند. به‌همین‌خاطر باوجود امکانات بسیار کم و نبود فضا‌های آب زیاد در مشهد، بچه‌ها استعداد خود را در این رشته نشان دادند و بازتاب گسترده‌ای در بین قایقرانی کشور داشت.
ورزشکار مشهدی دراگون‌بوت بانوان ادامه می‌دهد: بعد از بازگشت از این رقابت‌ها، بچه‌ها انگیزه بسیار خوبی داشتند و قرار بود چند ماه بعد راهی مسابقات بعدی شویم؛ اما متأسفانه دیگر چالیدره اجازه برگزاری تمرینات را به ما نداد. دلیل این موضوع را که اختلافات با هیئت بوده یا حواشی دیگری داشته است، نمی‌دانیم؛ اما ضرر بزرگی به تیم دراگون‌بوت بانوان مشهد زده شد. بعد از مدتی چالیدره خودش یک تیم تشکیل داد و قایق هیئت را هم پس نداد. ما هم دیگر محلی برای تمرین نداشتیم. جا‌های دیگر مثل سد طرق و گلستان نیز از نظر ایمنی و امنیتی برای ورزشکاران قایقرانی مناسب نبود.
از ۹۵ رنگ قایق را ندیدیم
بنی‌بشر می‌گوید: باز هم امیدمان را از دست ندادیم، تمرینات آمادگی جسمانی و هوازی را خودمان دنبال می‌کردیم و حصاری یکی از اعضای تیم که حالا مربیگری تیم را در اختیار دارد، به‌دنبال گرفتن مجوز باشگاه خصوصی بود و مراحل زیادی از آن را نیز طی کرد؛ اما درنهایت با باشگاه خصوصی موافقت نشد و همین موضوع باعث شد بیش از ۳ سال از دراگون‌بوت دور شویم. او تصریح می‌کند: سختی زیادی کشیده بودیم تا دراگون‌بوت بانوان مشهد دیده شود، اما خیلی راحت تعطیل شد و دیگر از سال ۹۵ رنگ قایق را ندیدیم تا اینکه چند هفته پیش بالاخره تمریناتمان در سد فریمان آغاز شد. از چند ماه قبل جلسات زیادی با قسمتی، رئیس هیئت استان، برگزار کردیم و قرار شد محلی برای تمرینات تعیین شود. قایق هیئت را نیز از چالیدره برای تعمیرات به سد فریمان بردند و با توجه به ابعاد سد فریمان، گزینه خوبی برای تمرینات بود و ما نیز تمرینات خود را به آنجا منتقل کردیم و طلسم شکسته شد. تنهامشکل سد فریمان، بُعد مسافت برای ورزشکاران است و درمجموع، رفت‌وبرگشت ۲ ساعت زمان می‌برد.
به‌دنبال مجوز باشگاه خصوصی هستیم
سکاندار تیم دراگون‌بوت خاطرنشان می‌کند: هرچند شیوع بیماری و پروتکل‌های بهداشتی کار را برای تمرینات ما سخت کرده است، اما در تلاش هستیم تا آن‌ها را رعایت کنیم و تمرین نیز داشته باشیم. تمرینات ما باید بیست‌ودو‌نفره باشد، اما به‌دلیل فاصله اجتماعی، ۱۰ پاروزن به‌همراه طبال و سکاندار به تمرین می‌پردازند. بنی‌بشر می‌گوید: از مسئولان خواهشمندیم جواز باشگاه خصوصی را صادر کنند تا بتوانیم با تهیه تجهیزات و گرفتن اسپانسر، تمرینات را ادامه دهیم و در مسابقات به‌عنوان نماینده شرق ایران شرکت کنیم. هر پارو ۲۰۰ تا ۲۸۰ دلار است و با وضعیت اقتصادی کنونی، تهیه آن برای ورزشکاران سخت است. امیدوارم از این رشته پس از سال‌ها تعطیلی حمایت شود تا استعداد‌های استان بتوانند در این رشته فعالیت کنند.