بررسی راه‌هایی که ما را به امام عصر (عج) نزدیک می‌کند | چشم‌به‌راه او

به گزارش شهرآرانیوز؛ وقتی صحبت از انتظار فرج و زندگی به سبک منتظران می‌شود، شاید برای بسیاری از ما جای سؤال باشد که چطور می‌توان در زمره مهدی‌یاوران قرار گرفت؛ آ‌ن‌ها که با فکر و اندیشه، زبان و عمل خود امام عصر (عج) را یاری می‌کنند و حضورشان، سبب رضایت حضرت و زندگی شان، موجب حرکت به‌سوی ظهور است؟ با تأمل در احادیث امام مهدی (عج)، می‌توانیم رمز و راز این مهم را درک کنیم.

به امام عصر (عج) نزدیک شویم

احادیث امام زمان (عج) خود بهترین نقشه راه برای زندگی به سبک انتظار است؛ چنان‌که می‌فرمایند: «هر یک از شما باید کاری کند که به محبت ما نزدیک شود و از کاری که او را به نفرت و خشم ما نزدیک می‌سازد، دوری کند؛ زیرا قضیه [ظهور]ما ناگهانی و بی‌خبر اتفاق می‌افتد، به‌طوری‌که دیگر نه توبه‌ای به حالش سودمند می‌افتد و نه پشیمانی از گناه، از کیفر ما می‌رهاندش» (الاحتجاج: ج۲، ص۵۹۹، ح۳۵۹). این یعنی مهندسی فکر، گفتار و رفتار ما باید به‌گونه‌ای باشد که به حضرت حجت (عج) نزدیک شویم و این کار، راه و رسم خاص خود را دارد.

معرفت پیدا کنیم

شناخت امام زمان (عج) و ایمان به ایشان و استواری در این راه، بر هر چیز دیگر، مقدم است؛ چون در عصر امامان پیشین، کسانی بودند که در کنار ائمه (ع) زندگی می‌کردند، اما چون نسبت‌به آن برگزیدگان الهی، معرفت و ایمان نداشتند، بهره‌ای از آنها نبردند و چه‌بسا با ایشان مخالفت هم می‌کردند. از حالاتی که ما را به امام عصر (عج) نزدیک می‌کند، ایجاد و تقویت تقوا به معنای ترس از پروردگار و نگهداری نفس است. در این مسیر، اطاعت کامل از خداوند با انجام واجبات و ترک محرمات بسیار اثرگذار است؛ البته تقوا مراتبی دارد و اگر این نردبان را آدمی تا آخرین پله‌اش طی کند، به سعادت بزرگی دست خواهد یافت.

چشم‌به‌راه باشیم

از دیگر عوامل مهم در جلب رضایت امام زمان (عج) و نزدیک شدن به ایشان، انتظار فرج است؛ البته انتظاری که به تعبیر روایات در عمل باشد نه صرفا حالت قلبی و عاطفی. امام سجاد (ع) می‌فرمایند: «ای ابوخالد! مردم زمان او که معتقد به امامت وی و منتظر ظهور او هستند، از مردم تمام زمان‌ها بهترند؛ زیرا خداوند عقل و فهمی به آنها داده است که غیبت در نزد آنها، حکم مشاهده را دارد! خداوند آنها را در آن زمان مثل کسانی می‌داند که با شمشیر در پیش‌روی پیغمبر (علیه دشمنان دین) پیکار کرده‌اند. آنها مخلصان حقیقی و شیعیان راستگوی ما هستند که مردم را به‌طور آشکار و نهان به دین خدا می‌خوانند»؛ و هم فرمودند: «انتظار فرج، بزرگ‌ترین فرج است».

اخلاقی رفتار کنیم

یکی از عوامل اصلی کسب رضایت امام‌زمان (عج)، تهذیب نفس و آراستن خود به اخلاق نیکوست. در روایتی از امام‌صادق (ع) آمده است که: «هر کسی دوست می‌دارد از یاران حضرت قائم (عج) باشد (و آن حضرت از او راضی باشد)، باید که منتظر باشد و در این حال به پرهیزکاری و اخلاق نیکو رفتار کند» (الغیبه، ص ۲۰۰). این یعنی امام زمان (عج) در صورتی از ما راضی می‌شوند که از گناهان، دوری و خود را به اخلاق شایسته و اسلامی آراسته کنیم.

تنها دلیل قطع ارتباط امام (عج) با شیعه

تهذیب نفس و دوری از گناهان و اعمال ناشایست، به‌عنوان یکی از عوامل کسب رضایت امام زمان (عج) و وظایف منتظران در عصر غیبت، چنان اهمیتی دارد که امام عصر (عج) در توقیع به مرحوم شیخ مفید (ره)، اعمال ناشایست و گناهانی را که از شیعیان سر می‌زند، از اسباب یا تنها سبب طولانی شدن غیبت امام (ع) معرفی کرده، می‌فرمایند: «تنها چیزی که رابطه ما را با شیعیان قطع می‌کند و [ما را]از آنان پوشیده می‌دارد، همانا چیز‌های ناخوشایندی است که از شیعیان به ما می‌رسد و خوشایند ما نیست و از آنها انتظار نمی‌رود». (بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۷۷).

مسئولیت‌پذیر باشیم

حفظ و تقویت پیوند قلبی با امام عصر (عج)، از وظایف مهم شیعیان و عامل رضایت و خشنودی آن حضرت است. هرگز نباید احساس کنیم در جامعه رها و بی‌مسئولیت هستیم و هیچ تکلیف و وظیفه‌ای دربرابر امام و مقتدای خود نداریم. در روایتی از امام‌باقر (ع) آمده است: «برای انجام واجبات صبر کنید و در برابر دشمنانتان، مقاومت از خود نشان دهید و پیوندتان را با امام منتظرتان، مستحکم کنید» (غیبه، ص ۲۰۰). این یعنی عمل به وظایف فردی و اجتماعی، موجب تقویت ارتباط با امام زمان (عج) و رضایت آن حضرت می‌شود.

میزان محبت امام نسبت‌به ما

محبت قلبیِ واقعی هم سبب نزدیکی و جلب رضایت امام مهدی (عج) می‌شود. امام‌رضا (ع) در پاسخ به شخصی که پرسید آیا شما برای ما دعا می‌کنید، فرمودند: «آیا تو غیر از این گمان می‌کنی؟» راوی گفت: خیر، سپس حضرت فرمودند: «اگر خواستی دریابی که مقام محبت من با تو و اهتمام داشتن من در امر تو چقدر است، پس به قلب خود نظر کن و ببین که در قلبت و در کارهایت چقدر به من محبت داری و به فکر من هستی». (کافی، ج۲، ص۶۵۲). این قاعده‌ای کلی است که هر قدر کسی را دوست داشته باشید، او هم شما را به همان میزان دوست خواهد داشت.