باطن‌ها در آزمون‌های سخت مشخص می‌شود

خداوند عالم، اعطای برکات را در برخی مواقع به شروطی مشروط کرده است؛ چنان‌که وعده داده است: «إنْ تَنْصُروا ا... یَنْصُرُکُم»؛ یعنی اگر شما دین خدا را یاری کنید، من هم شما را یاری می‌کنم. این آیه جنبه اخبار ندارد که بخواهد ما مطلع باشیم، بلکه وعده الهی است و همان‌طور که می‌دانیم، در وعده خدا تخلفی راه ندارد: «إِنَّاللَّهَ لَا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ».

مسلما اینکه بناست دین خدا را یاری کنیم، مربوط‌به شرایط خاص و حالت غیرعادی می‌شود. وقتی بدن‌ها سالم، سفره‌ها رنگین و جیب‌ها پرپول و شرایط هم صلح و به‌دور از جنگ باشد، بی‌شک همه دم از تدین و تقوا می‌زنند، اما اگر شرایط تغییر کند، صلح تبدیل به جنگ شود، بدن سالم به بیماری مبتلا شود، سفره‌ها بی‌رونق و جیب‌ها خالی باشد، آن‌گاه است که باطن آدمی در ورطه آزمون‌ها و ابتلائات مشخص می‌شود؛ اینکه آیا صابر است یا نه، مجاهد است یا نه، مقاوم است یا نه ... خدا ما را در آزمون‌ها قرار می‌دهد تا باطن‌های ما مشخص شود.

اگر چنین شد و ما فرمان الهی را اجرا و دین خدا را یاری نکردیم، ما را بازخواست می‌کند، لذا بنا بر آموزه‌های دینی در شرایط خاص و اضطراری است که مسئولیت ما دوچندان می‌شود و وقتی تکلیف‌ها در هنگام بحران و سختی نظیر جنگ، افزایش می‌یابد، یاری دین خدا ارزش و بهایی ویژه دارد.

بیش از وسعمان، تکلیف نمی‌شویم

البته باید توجه داشت که خداوند عالم به ما به اندازه وسعمان تکلیف می‌کند: «لَا یُکَلِّفُ ا... نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا». این‌طور نیست که از ما بیش از توان و استعدادمان انتظار داشته باشد. درباره شرایط بحران هم این‌گونه است و تا اضطرار و بحران هست، احکام این شرایط جاری خواهد بود؛ یعنی به اندازه‌ای که برای یاری خدا توان داشته باشیم، بر ما واجب می‌کند، اما وقتی اضطرار از میان رفت و اختیار جای آن را گرفت، به عمل در ظرف اختیار مکلف هستیم.

البته عمل به وظیفه، یک بعد عرفی هم دارد و باید به اندازه‌ای که جامعه و دیگران به گردنمان حق دارند، ادای دِین کنیم و در بحران و اضطرار درصدد یاری دیگران برآییم و به وظیفه‌مان عمل کنیم تا خدا هم به وعده خود عمل و ما را یاری کند.

۳ شرط ظهور

از جلوه‌های یاری خداوند، زمینه‌سازی برای ظهور امام‌عصر (عج) و درک دنیا از عصر ظهور و برکات بی‌مثال آن است، اما اینکه حضرت صاحب‌الزمان (عج) ظهور کنند و عالم به برکت آن وجود مقدس و دولت کریمه‌شان، لبریز از عطر عدالت شود و عالم را از ظلم و ظالم پاک کنند، نیازمند سه شرط است؛ یک شرط مربوط به خدای متعال می‌شود، یک شرط از آن امام‌زمان (عج) است و شرط سوم مربوط به ماست.

درباره خدای متعال، شرط مهم آنکه باید کسی را درنظر بگیرد و کار اصلاح عالم را به او بسپارد و او را مکلف کند که ظلم و ظالم را کنار بزند و یاور و پناه مظلومان باشد. خدا این شرط را با انتخاب امام‌عصر (ع) به‌عنوان منجی موعود و یاور مظلومان ادا کرده است و آنچه برای اصلاح عالم ضرورت دارد، به دست ایشان سپرده است.

شرط دوم، مربوط به پذیرش این وظیفه جهانی از جانب امام‌عصر (عج) می‌شود؛ ایشان پذیرفته‌اند و همه مشکلات را به جان خریده‌اند تا ریشه ظلم را در این عالم بخشکانند و شیرینی و نسیم روح‌بخش عدالت را بر آن حکم‌فرما کنند. اما شرط مربوط‌به ما مردم، ایجاد زمینه‌های فردی و اجتماعی و رفع موانع فرج است. 

بیشتر این زمینه‌سازی دست ماست؛ اینکه چقدر اهل عدالت و اقامه آن باشیم و در جرگه ظالمان وارد نشویم و به کسی ظلم نکنیم و در حد توان خود، مظلومان را یاری کنیم. اگر ما شرط مربوط‌به خود را عملی می‌کردیم، ظهور امام‌مهدی (عج) آن‌قدر به تعویق نمی‌افتاد. ما کم‌کاری کرده‌ایم و در مقابل ظلم و ستم یا سکوت کرده‌ایم یا در مبارزه با آن، آن‌طور که باید، عمل نکرده‌ایم که همچنان در تاریکی و سرمای عصر غیبت امام به‌سر می‌بریم.